من می‌دونم گفت‌‌وگو راه چاره‌ست ولی نه در مورد دلخوری‌هایی که بارها در موردشون صحبت کردم و چیزی جز بی‌تفاوتی ندیدم.

دلم میخواد برم قبرس، اگه یه تان هم بهش اضافه بشه که چه بهتر

نمیدونم ولی فکر میکردم یذره مهم تر باشم واسش.

ترجیح میدم با یه بازی خوب ببازم اما با یه بازی بد نبرم.

حتی همه دنیا هم فکر کنن بردی،فکر کنن موفق شدی وقتی خودت از باختت خبر داشته باشی مهم نیست.

خودت و که نمیتونی گول بزنی.

ببخشید یعنی تا هفت سال دیگه که میشم 25 زندگیم رو روال نمیفته و از این گا در نمیام؟
یعنی اینا همش تصورات ذهن بدبخت منه?؟

بعضی وقتا تعجب میکنم که این حجم از عشق و دوست داشتن چجوری میتونه تو وجودم باشه و با چه کلمه ای میتونم ابرازش کنم.

دلم عمیقاً روزهای پاییزی رو می‌خواد. بیدار شدن با صدای نم نم بارون، خوردن چایی همراه با ورق زدن صفحات کتاب موردعلاقه‌ام لب پنجره و شروع کردن روز رو می‌خواد. پوشیدن هودی‌های رنگارنگ و قدم زدن توو خیابون‌های خیس‌و پر از برگ درخت‌ رو می‌خواد. دلم عمیقاً روزهای پاییزی رو می‌خواد.

خانواده یه جوریه که ترجیح میدم سرم و سه بار با بدترین شدت بکوبم به دیوار ولی حتی یه ثانیه بیشتر اینجا بودن رو تحمل نکنم.