I just wanna hear you say
"You got me baby"

یادته؟ هر بار که آسمون بغض می‌کرد و ابرها آماده‌ی باریدن می‌شدن، دستت رو می‌گرفتم و مجبورت می‌کردم زیر بارون، من رو توی آغوشت که بهتر از ژاکتم گرمم می‌کرد، بگیری و پا به پام برقصی. صدای خنده‌هامون به گوش خدا هم می‌رسید و باد سرد، موهامون رو شونه و صورتمون رو سرخ می‌کرد.
اما حالا... حالا که نیستی دونه برف زمستونی من... بارون، فقط اشک‌های آسمون برای غم بی‌پایان من و مثل نمک روی زخم عمیق قلبمه.

「بهار آبی من، شکوفه‌ی صورتی رنگم!
از اولین باری که دیدمت، تا الان که تک تک جزئیات وجودت رو از بَرَم، روزی نبوده که توی خاطرم حضور نداشته باشی. چه زمانی که توی این شهر بی‌رحم گمت کرده بودم و چه حالا که می‌تونم توی بغلم، ازت در برابر تمام بی‌رحمی‌ها محافظت کنم.
و بهت قول می‌دم که تا وقتی چروک‌های روی صورتمون رو بشمریم، این تغییر نکنه.
من دست‌هات رو می‌گیرم و اجازه نمی‌دم احساس تنهایی، جرئت نزدیک شدن بهت رو پیدا کنه. درست همون‌طور که تو همیشه انجامش دادی.」