ولی رو به رو شدن با کسی که یه زمانی بخشی از زندگیت بوده ولی الان غریبه شدید باهم <<

ولی رو به رو شدن با کسی که یه زمانی بخشی از زندگیت بوده ولی الان غریبه شدید باهم <<

ترجیح دادم محبوب باشم، محبوب قلب‌ها. دلم می‌خواست کُلی آدم اون بیرون من رو بخوان. دوستم داشته باشن. می‌دونی چطوری؟ همون طوری که همیشه ازش می‌ترسیدی. می‌ترسیدی من برم. از دست برم یعنی. هیچوقت اما نفهمیدی... منم نفهمیدم که حتی اگر همه بیرون من رو بخوان، چشم‌هایِ من خواستن تورو می‌بینه. صدایِ "مال من" گفتن تورو می‌خواد. اگر می‌دونستی چقدر خواستن تو فرق داشت، شاید هیچوقت نمی‌رفتی. شاید من دست و پایِ بیشتری برای نگه داشتن تو میشکستم.
خواسته شدن از طرف تو مثلِ راه رفتن توی مرداب بود. نمی‌شد که از جام تکون بخورم. اونقدر گل‌هایِ داخل تو زیبا و دیدنی بودن که فقط سرجام می‌موندم تا غرق شم... تا آخرِ این خواستن فرو برم.
زندگی ولی اونقدر برای ما مهربون نیست. رفتن تو کل شهر رو پر از قرمزی زننده کرده بود. دیگه همه جا پُر از خواستن دروغین و شهوت‌هایِ مسخره شده بود. دیگه هیچ چیزی مثل تو امن نبود، هیچی مثل تو آرومم نمی‌کرد. کاش می‌شد بهت بگم چقدر خواستنت برام متفاوته و مهم نیست چند نفر دیگه رو بخوام، خواستن تو در جایِ خودش شبیه یه دره‌ی لعنتی بود که هیچوقت نمی‌خواستم ازش بیرون بیام.
حالا اما اینجام و همه جا پر از صداست و هیچکس خفه نمی‌شه. نورهایِ لعنتی چشم‌هام رو اذیت می‌کنه و حالم از کلمه‌هایی که به خواستن و نخواستن می‌شه بهم می‌خوره. ترجیح می‌دم دیگه محبوب و خواستنی نباشم و تویِ انزوا بمیرم. چون شهرت بدون تو، شبیه به مردن‌ـه.
کاش می‌شد بفهمی. کاش می‌تونستم بهت نشونش بدم و تو تمامِ این رو داخل خودت نگه داری ولی... نمی‌شه. نشدنی هستیم. نشدنی هستی. عادت نمی‌کنم ولی آرزو می‌کنم از ذهنم به فراموشی بسپارمت.

این همه ادیت از سرخ و سفید و آبی دیدم هیچکدوم مثل این روانی‌م نکردن.

And tea lovers. ☕️

And tea lovers. ☕️**

Shout-out to all the world class insomniacs!