من درد در رگانم، حسرت در استخوانم.

دست‌ها حرفای بیشتری دارن واسه گفتن تا چشم‌ها.

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر ، سحر نزدیک است
هر دم این بانگ برآرم از دل
وای، این شب چقدر تاریک است!
خنده ای کو که به دل انگیزم؟
قطره ای کو که به دریا ریزم؟
صخره ای کو که بدان آویزم؟

کیرم تو دینی و دین و اسلام و هرچیزی که برمیگرده به همه اینا و تحصیل.

شد شد، نشدم که عادت دارم.

کاش فروغ فرخزاد بودم. زیبا، شاعر، مرده.

جمعه فقد باید پادکست بزاری و مچاله شی تو تخت و گریه.

باورم نمیشه انقدر نخوام با آدما ارتباط داشته باشم، هیچوقت به این درجه نرسیدم، الان واقعا دوست دارم هیچکس منو نشناسه

هیچ‌‌چیز دیگر برایم مهم نبود.

-صفحه ۶۹-

استرس تو وجودم خونه کرده. یجوری که با کوچیک‌ترین حرف دمای بدنم میاد پایین و رنگم می‌پره.