لبات بی‌نظیر بود نذاشت راه چاره.

رفتار اونایی که یه کوچولو براشون لبخند میزنی و باهاشون مهربونی یهو جوگیر میشن روشون رو میکنن اونور رو درک نمیکنم. من توقع داشتم توهم باهام مهربون باشی تازه بهم بگی لبخندم خیلی قشنگه. عجب آدم خشک و عجیبی.

نزدیکای غروب خورشید روی صندلیم توی بالکن نشستم. زانو‌هام خم شدن چون بیش از حد شل و ول لم داده بودم. صدای قطار رو میشنیدم که داشت نزدیک و نزدیک‌تر میشد. قطار باسرعتی که انتظارش رو داشتم از جلوی چشمام رد شد. دقیقا با سرعتی که روزهام پیش میرفتن؛ سریع و ساده. توی روزهام اتفاق جالبی نمی‌افتاد ولی زمان داشت بیش از حد سریع می‌گذشت. نمیدونستم قراره روزای بهتری پیش رومون باشن یا بدتر. فقط امیدوار بودم روزایی بهتر از روزای قبل رو بگذرونیم.

یادآوری:
بلند شو برو یه لیوان آب بخور.

بلاخره بعد از سیصد و چهل و دو سال تیر تمام شد و وارد مرداد شدیم؛ به بازماندگان تبریک میگم.