بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ

﴿وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا﴾
﴿و بگو حق آمد و باطل نابود شد؛ آری باطل همواره نابودشدنی است﴾

سوره اسراء: آیه ۸۱

پناه می‌برم به فکر کردن از اینکه دیدگاه و نظراتم درباره مسائل مختلف از خواندن پست‌ها و استوری‌های دیگران و پرسه زدن در صفحه‌ها و کانال‌های مختلف به دست بیاید و حاصل تفکر مستقل خودم نباشد. از اینکه دست آخر نسخه‌ی ناشیانه‌ای از دیگران باشم.

امشب دلم انبار باروت است
آتش‌فشان داغ ‎#بيروت است

افتاده یک‌سو شاخهٔ زیتون
یک‌سو در آتش، ساقهٔ توت است

تور عروس شرق، گلدوزی
با دانه‌های سرخ یاقوت است

مانند قایق‌های سرگردان
جاری به هر سو خیل تابوت است‌

ای خطه‌ی زیبا! شکیبا باش
جان جهانی با تو مبهوت است

آیندهٔ لبنان و اسراییل
چون قصهٔ طالوت و جالوت است

این زخم چرکین، رو به نابودی‌ست
این غدهٔ بدخیم، فرتوت است

طاقت بیاور باز هم لبنان!
دیگر زمان محو طاغوت است

شعر از ‎افشین علا

➕️ @yaminpour

در همه‌ی فیلم‌ها یک «آن»، یک لحظه‌ی درخشان، یک «عجب چیزی» وجود دارد که می‌تواند خاصِ یک نفر یا خاصِ تمام تماشاکننده‌ها باشد. برای من این لحظه از فیلم «بلوط پیر» این صحنه که یارا -دختر مهاجر سوری- به زبان خودش (عربی) از این مرد انگلیسی‌تبار تشکر می‌کند، و مرد هم به‌زبان اون پاسخ می‌دهد.

در این صحنه است که یارا دیگر احساس غریبگی یا دیگری‌بودن ندارد و در شهری که او را لچک‌به‌سر خطاب می‌کند، در لحظه‌ای، کنار این مرد طوری احساس امنیت می‌کند که به عربی سخن می‌گوید.

فیلم بلوط پیر نه‌فقط روایت مهاجرستیزی چشم‌آبی‌هایی خودبرتربین که در حکم شلیک مستقیم به سرمایه‌داری غرب است که به استعمار ختم می‌شود.

این فیلم داستان نه فقط روایت تلخی و رنج مهاجران مسلمان سوری که روایتِ نگرفته‌شدن کارگران معدن روستایی در ثروتمندترین کشور اروپاست.

در نهایت، این رنج و پیداکردن معنا در دل همه‌ی این تبعیض‌ها و تلخی‌هاست که آدم‌ها را کنار هم نگه می‌دارد.

فیلمِ بلوط پیر یا The Old Oak مناسبی‌ترین فیلم این روزهاست.

تماشایش کرده‌اید؟ اگر تماشا کردید مثل من خوش‌به‌حال‌تان شد؟
ندیده‌اید؟ لطفا ببینید.

ما

بله خب.

«شما مثل دیگران نیستید، دیگران را من خوب می‌شناسم، از حالشان باخبرم، وقتی حرف می‌زنم شما برخلاف دیگران به من نگاه می‌کنید. دیشب وقتی که از ماه سخن گفتم شما سرتان را بالا کردید و به ماه چشم دوختید. دیگران هرگز چنین کاری را نخواهند کرد.»

«هیچ‌ لحظه‌ای برتر از آن لحظه نیست برای من که آدمی، به حقیقتِ جایگاه خود در زندگی آنان که عزیزشان-که بسیار دوستشان می‌دارد پی می‌برد. هر اندازه رنج‌آور، هر اندازه که تلخ..»