قلبم به گرگی بزرگ و بی‌رحم بدل شده است.
این همان است که برای چیزهای ظریف‌
پس از شکستن آنها اتفاق می‌افتد.

They just decide you’re a bad guy,
and there’s nothing you can do about it.

هر‌وقت سعی می‌کنم با دیگران صحبت کنم،
دیواری را می‌بینم که خودم ساخته ام،
سال‌ها پیش.
نه از چوب، بلکه از بتن،
از بتن و انزوا و تنفر.
ترکیبی که برای هزاران سال دوام می‌آورد.
یا به نوعی، زمان این دیوار را خراب نمی‌کند.
بسیار هم بلند است،
پر از سنگ، تار عنکبوت، و تردید های ناتمام.
اگر که آن را دیوار را دیده بودی،
می‌دانستی که چرا طوفان هایم انقدر قوی و خشن بود.
چرا انتظار هایمان هرگز به پایان نمی‌رسید،
چرا زخم و خراش ها ماندگار می‌شد،
چرا همیشه همه را رها می‌کردم.
چرا اقیانوس بی پایان و بادبان های کشتی ام
همیشه پاره بود،
و به جواب سوالت هم می‌رسیدی،
که چرا نتوانستی خودت را در اعماق روحم فرو کنی..
زندگی در این دنیا _برای من_ سخت تر است،
تو از من عشق می‌خواستی،
من هم نمی‌توانستم چیزی را که ندارم با تو قسمت کنم.

از گرگِ برادر‌ها،
خون شد دل کنعانم..
از مصر زلیخا پرس،
تعبیرِ جهانم را.

But now the rains weep o'er his hall,
With no one there to hear.
Yes now the rains weep o'er his hall,
And not a soul to hear.

And so he spoke, and so he spoke,
That lord of Castamere,

And who are you,
the proud lord said,
That I must bow so low?..

She's a milion of butterflies,
She's the light to my eyes,
my blind eyes.