Ateş ve Barut

-Tüfek icad oldu mertlik bozuldu-

Ateş ve barutun geliştirilmesinden ve modern tüfek haline kadar gelip cenk usulünü tamamen bozmasından önce insanlar bildiğiniz üzere kılıçlar ile savaşırlardı. Bozkır göçebelerinin orduları çoğunlukla atlı süvarilerden ve okçulardan oluşurdu. Yaya halinde geniş ordular büyük atlı nüfusuna sahip bozkır orduları tarafından rahatça bozguna uğratılırlardı. Göçebeler yaşadıkları coğrafya ve o coğrafyanın etrafında şekillenen sosyo-ekonomik durum yüzünden sürekli cenge hazır olmak zorundaydılar.

Orduların ana yapıcı faktörü her daim kandı. Ordular bazı zamanlar dış etnisitelere ve onların paralı askerlerine başvurmak zorunda kalırlardı evet, ama bu çoğu zaman ileri vakitlerde o devlet için bir felaket olurdu. Şüphesiz, antik zamanlardan orta çağa kadar paralı askerlerin sık kullanımı ve gerekliliği yüzünden çöken devletler ve ordular sayısızdır.

Bozkır göçebeleri bunu iyi bilirlerdi, ve onların nüfusları her daim savaşa hazır durumdaydılar. Bir kaç Türk devleti (örneğin: Türk Memlük Mısır Sultanlığı) sadece Türk paralı askerler ve köle ordular tarafından kurulmuşlardı. Onların ellerinden Baybars gibi büyük hakanlar çıkmıştı.

Kan, hem nüfusun gelişmesinde hem de ordunun istikrarlı istiklalinde Türklerde büyük bir etkendi. Bugün kan unutuldu, ordular çürüdü… Komutanların kanı bozuldu ve ihanete hazır oldular. İhanet, unutmayın ki; sadece bir devlete sadık kalmamaktan ibaret değildir, o devletin kurucu milletine karşı yürümekle de alakalıdır. Bugün bunu sözde Türk devletlerinde açık şekilde görüyoruz. Devlet-Ordu-Emniyet üçgeni halka karşı gerekirse savaş veriyor. Türk milliyetçileri tutuklanıyor, Türk milliyetçilerinin devlete karşı olmayan ayaklanmaları bastırılıyor. Böyle bir devletin bizim açımızdan nasıl bir geçerliliği kalmıştır ki?

Böyle günlerde bizim tutunabileceğimiz tek umut ataların hatıralarıdır. Onların çıktığı ulu seferler, kurdukları yüce devletler bize ilham vermelidir. Fakat bu ilham sadece bir geriye dönük araştırma tutkusu yaratmamalıdır: insanın içine o anları tekrar yaratma isteğini koymalıdır.

Türklere uzak olan bir konsepttir: Gelenekselcilik. Modern Türk “geleneksel” sağı, sadece sıkıcı bir kaç fikri müdafaa ve muhafaza etmektedir. Türk-İslam sentezcileri, eski Türk geleneklerini göz ardı edip yaşayan geleneklerin muhafazakarlıklarını benimsemektedirler. Biz muhafazakar değiliz, asla olamayız. Türkçülük, Türk milliyetçiliği ve gelenekselciliğidir. Türklerin geleneklerini ve eski yaşam tarzlarını tekrardan diriltme arzusudur. Bunların sonucu olarak, şüphesiz yeni oluşturulacak modern anlayışlar ve konseptler doğrultusunda Türk ırkı tekrardan eski kudretine ulaşacaktır.

Lakin biz bir o kadar gelenekselci olduğumuz kadar da ilericiyizdir. Geleneklerimizi yeni teknolojiye adapte edebileceğimiz konusunda hiçbir şüphe duyulmasını istemeyiz. Teknoloji ne kadar gelişse de, insanın “doğası” asla değişmez. Türkler gerekirse Anadolu’yu bir kan gölüne çevirecektirler, fakat asla bu coğrafyayı yenilemeyi ve devirmeyi, hedeflerimiz karşısında bir engel olarak görmeyecektirler. Belki Cennet’e giden bir kule inşaa etmeyeceğizdir, fakat dünyayı Cennet’e eş değer kılmayı başaracağızdır.

Esenlikler, yaşayanlara selam olsun!

Ansızın kaybolsak bile, aynı ruhla geri döneriz. Unutmayın, mahallenizde her daim Türkçüler var!