"It's amazing how quickly things can go from bad to total shit storm."

از ردمونتن تا وینترفل ((((((((((:

"لئو تولستوی"

عالم استعاره از دله که آفت خورده مثل یه مزرعه و اینکه تو مصراع دو میگه کم ندیدم من یعنی این جور چیزا رو بین ادما و دنیا زیاد دیدم
بعد تشبیهش کرده به یه پرنده و جونشو به یه خونه یا بنا که این پرنده هه از بالاش رد میشه میشینه رو اون خونه ولی چون بنیان اون خونه سسته کامل فرومیریزه و اوار میشه ولی طرف هیچ ناراحتی ای بابت آوارگی خونش نداره
حالا این پرنده طبق ذات و طبیعتش پا میشه میره میپره و این ادم بجای نگرانی برای خونه خرابی و اون خسارتای خودش نگران اینه که اگه بار دیگه پرنده برگرده و بخواد روی این خونه اوار بشینه ممکنه زخمی شه و تا الان هیچ مرهمی برای اون زخم که همون زخم دل دلشکستگی یا عشق یا هرچیز دیگه ای باشه ندیده و نمیدونه اگه اون زخمی شه باید چیکار کنه
یعنی نگران زخمی شدن اون پرنده با آوار های دلشه که خونه‌ی آوار شدش اون پرنده رو برنجونه