هیچی از هیچکدومشون نمونده.

چقدر دلتنگ روزاییم که با چیزای کوچیک و ساده شاد می شدم، از ته دل می خندیدم، می تونستم شاد باشم، امیدوار بودم، انرژی داشتم، حوصله داشتم، اجتماعی بودم، به همه انرژی مثبت می دادم، واسه بدست آوردن خواسته هام با تمام وجودم تلاش می کردم و کم نمیاوردم.
اما الان؟!

قلبمم همینطور البته

قلبم هنوز خودشو مالک جسم و روحت میدونه.

زخمای عمیق* روحم  نمیتونن جلوی قلبِ همیشه بیقرارم  که به کل وجودت معتاد شده رو بگیرن، هرچند مریضش کرده  باشی  و  بهش درد  داده  باشی با این وجود ، قلبم همه چیزتو فقط مال خودش میخواد ،* خصوصا  لبایی رو که  تَنها  توسط  مَن**  باید بوسیده بشن!

قبول کرد کیوته هوراا.