تو زندگیم اشتباهات زیادی کردم ولی خداروشکر هیچوقت اهنگ پیشواز نداشتم.

‏عن که پر کردید تو هوا، برق رو که قطع میکنید، هر روز هم که همه چی گرون میشه.
‏حداقل از رو کابل اینترنت پاشید بذارید یه کم کار کنیم پول داشته باشیم قبر بخریم بریم توش.
‏خسته شدم ازتون، متنفرم ازتون.

یه قمر در عقربی، پلوتون توی نپتونی، چیزی هست که همگی انقدر بگاییم نه؟

احساسات من کاربراته، تو بلد نبودی ساسات رو بکِشی.

قسمت نبود‌؛ شایدم لیاقتش.

"وای تو خیلی بامزه‌ای" که برا ما نشد سکس خانم.

تو، وجود نداری. این منم، که خواهان وجود داشتن تو شدم. حالا، باید اجازه بدم که بری. هیچکس، هیچ چیز، هیچ جا و هیچ همه ای توانایی جبران تورو نداشت. به همین خاطره که وجود نداشتنت، خواستنی تر از تمام با وجود های زندگیم شده. تو، وجود نداری. اعتراف چنین چیزی برای من راحت نیست. من، مثل سریالی میمونم که هنرپیشه ی اصلیشو از دست داده و سعی داره تا با بریدن بخش هایی از حضور سابق ستاره ی اصلی و جوش دادنش با صحنات بی ربط، همچنان حفظ بقا کنه، غافل از گزینه ی جایگزین کردن، خلق کاراکتر جدید و چه بسا بهتر از تو. واقع بینانه بگم، میدونم تو باز هم در تالار خاطراتم، حضوری پررنگ خواهی داشت، ولی، تو وجود نداری. این منم که میخوام وجود داشته باشی، این منم که میخوام باور کنم تو هیچ نیستی. این منم که خودمو سوق میدم به سمت پافشاری روی حضورت، چون نمیخوام باور کنم درگیر یک هیچ شدم. یک هیچ، که با هیچکَس و هیچ چیز و هیچ جایی صنمی نداره. امروز من، مرکز حیاتیتو لمس کردم. نه قلبی تپید، تا سینه ای بالا و پایین رفت و نه پوستت، بخاطر لمس من لرزید. چون، تو وجود نداری. این منم که دائم، فوت میکنم توی لوله ی خودکار خالی از جوهرت، به امید اینکه دوباره بنویسی و این تویی که با نوک خشکت، کاغذارو پاره میکنی. تو، وجود نداری. حداقل نه در محضر ذهنی من. این منم که برات دیالوگ می نویسم، لباس تنت میکنم و کوکت میکنم تا برام تو بشی. ولی، کافیه. برخلاف تو، من وجود دارم و میخوام به وجود داشتن ادامه بدم. میخوام خودخواه باشم. منفعت طلب. عوضی. و از همه مهمتر، دور از تو. تویی که وجود نداری. تویی که دیگه نمیخوام وجود داشته باشی، حالا، باید بذاری و بری.

جواب پیامتو ۵ ساعت بعد میدن،بعد وقتی پیشتن ۵ ثانیه یه بار موبایلشونو چک میکنن :))))

داری کونمونو پاره میکنی آقای آفتابیون