به عقیده‌ی ما چشم هایی که بسیار گریسته‌اند
عمیق ترین چشم ها هستند و زیباییشان بی‌مثال است.

خانومْ رئیس!
گرمی دستانت سرمای دستانم را به آغوش می‌کشد. در هوایی این‌چنین سرد گرمای خنده هایت...
گرمای نگاهت...
آغوشت...
حضورت...
آنچنان به دل می‌نشیند که سرمایی نمی‌شود حس کرد.

اگر روزی فرا رسید و روح من دیگر در این کره خاکی حضور نداشت این را بدان که..زیبا ترینم من هنوز هم وجودیت تو را و تک تک نفس کشیدن هایت را ستایش خواهم کرد
هرگاه که ببینم لبخندی بر لبانت آمده باز هم عین همیشه دلم برایت می‌رود
اگر شب تیره و تار شد..
اگر من نبودم که تو را در آغوش بگیرم..
بدان من هنوز هم هستم؛هنوز هم با اعماق وجودم به تو افتخار خواهم کرد
اشک هایی که از چشمانت متولد می‌شوند و بر روی گونه هایت زندگی می‌کنند و در لبانت به پایان می‌رسند را میپرستم
اگر روزی مرگم فرا رسید به بیشترین چیزی که حسودی خواهم کرد اشک‌هایی هستن که میریزی
حسودی میکنم زیرا که آن اشک ها با چشمانت جان گرفتند بر روی گونه هایت زیباترین زندگی را داشتند و سپس بر روی لبانت میمیرند
به آنها حسودی میکنم اما این حسودی چیزی از پرستش مرا کم نمی‌کند
اگر من مانند اشکانت نمردم چی؟
اگر نتوانستم غرق چشمانت شوم و بعد بر کل گونه هایت بوسه بزنم و با زیبایی بوسیدن لب هایت از این جهان خداحافظی کنم چی؟
عزیزترینم این حرف ها برای من پر از حسرت هست
میتوانی ناچیزترین خواسته را برای من انجام دهی و مرا برای آخرین بار ببوسی؟
-طلوع

تو طول روز، ده ها نفر گذرا بهم میگن چیزی شده؟ چی بگم آخه باباجاان

اقا ما دلمونو خوش کردیم به طعم سوسیس تخم‌مرغ، کیه که بدونه اوقاتمون چقدر تلخه؟

دیدی سر صپی سوسیس تخم‌مرغ چقدر خوشمزه‌س؟

من از نهایت دلتنگی سخن میگویم؛ آنجا که زبانمان قاصر است و هیچ نمی‌گوییم، اما دل تنگمان از فرط ندیدن یار، فکر و خیال باطل می‌کند.
آری از نهایت دلتنگی سخن میگویم؛ آنجا که محتاج آغوشی سفت و نفس گیر هستیم، اما تنها بالشمان را هنگام خواب به آغوش میکشیم.

هم صحبتت را گم کرده ای؛ ندانستی با آخرین برگ پاییزی ای که فروافتد، از بالای آخرین نقطه ی این برج پرواز خواهد کرد. پر پروازش را بستی؛ ندانستی پرواز را مبدل به سقوط خواهی کرد.
زبانت را بستی؛ ندانستی تشنه ی یک لحظه توجه بود.

زندگی خوبست که گیری دلبری نِکو؛

دیگر آنقدر در خیال خویش تنهایم، که اگر عابری بر شانه‌ام ضربه هم بزند، از این خواب بیدار نخواهم شد. قاریان نغمه ی زندگی کجا رفتند؟
به زیر آواز بزنید و آه و فغان سر کنید. هر سال جشن زندگی... اینبار ختم ماجرا.
پرسید ماجرا؟ کدام ماجرا؟
گفتم زندگی!