қоқ икки бўлиниб кетмасин фалак,
гоҳ икки бўлиниб бўзламасин ой.
фақат сени дея уради юрак
фақат сен учундир кўксимдаги жой!

бир куни сенга қанчалик оғригани ҳақида айтиб бераман.

мен сенга мингта хат ёзаман, лекин бирортасида ҳам оламда сенинг нигоҳларингдан қадрлироқ ҳеч нарса йўқлигини айтмайман.

сен ҳатто исмимни билмайсан,
кўнглимни қаердан билардинг..

мен уни учратмагунимча, нигоҳлар билан севги изҳор қилиш мумкинлигини тасаввур ҳам қила олмасдим.

шундан кейин мен тушундим.

мен жигарранг пальто, аччиқ қаҳва ва ёмғирни яхши кўраман. кечқурун чироқлар остида ёлғиз сайр қилишни, маъюс мусиқалар тинглашни, тирноқларимга қараб қўйишни яхши кўраман. яна шеъриятни, бадиий адабиётни ёқтираман. чироғи ўчган хоналар, оломонсиз тинч кўчалар, ям-яшил дарахтлар мен яшайдиган оламдаги энг севимли нуқталарим.

мен кундуз куни қувноқ ва очиқ, тунлари эса паришон ва сокин эканлигимни қабул қилганимдан мамнунман. энг оғир дақиқаларимни ёлғиз ўзим ўтказганим, энг қалтис вазиятларда оқилона йўл тутганим ва энг муҳими, юрагимда тинимсиз зилзила бўлиши ҳақида ўйлашларига имкон қолдирмаганим учун ўзимни ҳурмат қиламан.

мен ўзимни шу танада эканлигимдан фахрланаман, калта ва қалин сочларимни, узун киприкларимни, жигарранг кўзларимни ва ингичка бармоқларимни яхши кўраман. мен эркинликка интилишимни, ҳар бир ишга масъулият билан ёндашишимни, адолатли қарорларимни, ҳар нарсада гўзаллик кўра олиш қобилиятимни, ишонч томиб турган қароқларимни яхши кўраман. мен ижтимоий тармоқларни ёқтирмайман, менга ўз тезлигимда сокин ривожланиш ёқади. мен йиқилган жойимдан туриб, келажакка умид боғлай олганим учун ўзимни яхши кўраман.

ёзиқларимни ўқиб, ўзига таниш ва қадрдон ҳисларни туйган барчани чин дилдан яхши кўраман.

kuz oqshomlaridagi yoqimli shabboda har qanday kayfiyatga monand harakatlari bilan kishiga qaysidir ma'noda xotirjamlik bag'ishlaydi. kun bo'yi kishilarning tushunarsiz shovqini bilan qaynagan shahar sadoqatsiz bolalarini bag'riga olib uyquga ketadi. men esa tunning yarmida uyqusizlik bilan aziyat chekaman, ochligimni his qilaman, lekin tomog'imdan hech narsa o'tmaydi. og'riqqa botirilgan yurakni bo'm-bo'sh oshqozon bilan ishi bormikan?

kichkina yuragimdagi turli hajmdagi og'riqlar bilan yana yolg'iz qolaman. ko'ksimdan qop-qora iplar o'sib chiqib, butun vujudimni chirmab olgandek o'zimni dardlar og'ushida his qilaman. umrimdagi eng yoqimsiz holatlar ketma-ket ko'z oldimdan o'tarkan, ushbu dilxiraliklarning hech biriga hech qachon qalbimda yashaydigan mitti qizcha loyiq bo'lmagani yelkalarimni titratadi, nafasimni qisadi. qismatning keskin qarorlari doirasida qo'limdan hech narsa kelmasligi, hammasiga ko'z yumib, hech narsa bo'lmagandek boshimni tik ko'tarib ketishim kerakligi, umuman olganda bundan boshqa «chiqish eshigi» dan foydalanmaganim biroz alam qiladi. samoga ko'z qadab, yagona najotni qidirgandek Oydan umid qilib mo'ltirayman, ammo bugun osmonimiz serbulut, Oyning xira shu'lasidan bo'lak yorqin narsa yo'q.

bilasizmi, ayni soniyalarda men o'zimga begonalashganimni his qildim, ajab, o'zimni oldimda ham yig'lashdan qo'rqyapman. aslida, to'kilish uchun yetarlicha sabab bor, lekin negadir ko'zimdan bir tomchi yosh chiqmayapti. o'zim borligim noma'lum bo'lgan kelajagim uchun katta shaharda katta dardlar bilan kurashaman: bir necha kundan beri bo'g'zimda tiqilib turgan tugunni yecholmayman, poytaxtda yig'lay olmayotganim, o'zimning qorong'u xonamda qadrdon yostig'imning namlangan burchagini sog'inganimni eslashim bilan tomog'imdagi o'sha tugun ulkanlashib nafas yo'llarini to'sadi. bu yerda yashashga undab turadigan onamning umid to'la nigohi, o'zimni xotirjam va xavfsiz his qilishim uchun yetarli bo'lgan otamning sirli ovozi yetishmayotgani meni sindiradi. yelkamdan quchib hammasiga chidashga majburmasligimni aytadigan hech kimim yo'qligi biroz ranjitadi.

beshavqat maydonga chiqar ekanman, yashab qolishim uchun yakka o'zim kurashishim kerakligini, qurollanmasam jarohatlanishimni, g'alaba uchun ko'p narsani qurbon qilishimni juda yaxshi bilaman.

ammo, ojizlik nuqtalarimni qachon o'zlashtirasan, azizim?

я без тебя сирота.