وقتی ﺁﺩﻡ ﺷﻬﺎﻣﺘﺶ ﺭا ﻧﺪاﺭﺩ ﺑﺮای ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﭼﺴﻨﺎﻟﻪ‌ﻫاش ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻻاﻗﻞ ﻫﺮ ﺭوز ﺧﻮﺩﺵ ﺭا ﺑﻬﺘﺮ اﺯ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ.

-سلین

با موتور راه افتاده بودیم. آن وقت شب. باد شاخه‌های افرا و سپیدار را خمانده بود توی جاده. آدم لاشان‌ گم می‌شد. یک‌ گله کاکایی‌ جیغ‌جیغو، بالا سرمان ویراژ می‌رفتند. روسری مادرم که به ضرب گیره و سنجاق نگهش داشته بود را، باد داشت می‌کَند...و صورتش از لالوی شاخ…