Anchadan beri gaplashmagan uzoq qarindoshingizga shunchaki uni unutib yubormaganingizni va asosiysi "muqaddas qarindoshlik rishtalari" uzulmaganini bildirib qo'yish uchun qo'ng'iroq qilganingizda o'sha qarindoshingiz go'shakni ko'tarmasa sizlar ham xursand bo'lasizlarmi?

@MuzCafeBot -- telegramni o'ziniki bo'lgan musiqiy platformasi ekan. Xohlagan qo'shig'ingizni eshitsangiz bo'ladi bepul. Foydalaninglar ))

Qachondir o'z xohishlaringni birinchi o'ringa qo'yishni boshlar ekansan qarshiliklar bo'lishiga tayyor tur.
Ko'pchilik o'yin qoidalarini o'zgartirganlarni yoqtirmaydi. Yillar davomida faqat "ha" deb kelgan, doim boshqalarni o'zidan ustun ko'rgan inson negadir birdan sovuqqon va "yo'q" deya oladigan kimsaga o'zgarib qoldi. Boshqalar buni katta xavfdek qabul qiladi. Ba'zilar hatto aybdor qilishni boshlaydi. Bunda ayblashga arzirlik hech narsa yo'q. Chunki inson oldin o'ziga yordam bermasdan boshqalarga yordam berolmaydi. Aynan o'z xohishlarimizni, vaqtimizni qadrlash orqali biz o'zimizga yordam beramiz.

Munosabatlarda odamlar o'rganib qolgan boshqaning faqat ijobiy tarafini qabul qilishga. Ammo hammada kamchilik bor — bularni ham qabul qilish kerak. Agar unday qilgisi kelmasa yaxshisi "qumini o'ynasin" va boshqa bezovta qilmasin. Asosiysi "yo'q" degan javobdan nolimasin.

Introvert inson haqida uning playlisti, yoqtirgan filmlari, qiziqishlari ko'p narsa gapirib berishi mumkin. A ekstravert inson haqida o'ylashning keragi yo'q -- uning o'zi gapirib beradi.

Bu qo'shiqda boshqacha vayb bor.

Aslini olganda u hech qachon bilmaydi -- qancha uni o'ylab siqilganingni, tushda necha marta ko'rganingni, eski yozishmalarni qayta-qayta o'qib yana oldingidek gaplashishni qanchalik xohlashingni. Shuning uchun bu behuda hayollarni miyangdan chiqar. Umuman kerakmas narsa bu. Sen uni bu dunyoda yagona va boshqacha deb o'ylaysan, unday emas ishon...

Muhimi "hayotimda bundan buyog'iga yaxshiroq nimadir sodir bo'lmaydi" degan fikrga ishonib qolmasliging kerak.
O'limdan qo'rqmayman. Lekin bir kun ertalab uyg'onsam va bundan hech qanday ma'no ko'rmaslikdan, o'zimni unutishdan, umrni nimadir kutib o'tkazib yuborishdan qo'rqaman. Bu hayotda nima uchun bor ekanligingni bilmaslik va hech qayerda o'rningni his etmaslik nazarimda o'limdan ham yomonroq.

Yanada qo'rqinchlirog'i -- sening personajing shuncha yillik hayoti davomida birorta esda qoladigan hikoyani yashamasligi. Hech qanday maqsadsiz shunchaki mavjud bo'lishi. Muammolarni hal qilishdan ko'ra faqat ulardan qochish bunga faqat qo'rqoqlik sabab ekanligini tushunishi.

Har doim o'zing uchun nimadir qilish imkoniyating bor va bu eng yaxshi imkoniyat.

Ulg'aygan sari kuzni ko'proq yaxshi ko'rishni boshlarkan inson. Oyoq ostida kasalmand xazonlarning ingrashida, quyoshning borliqqa sochayotgan iliq nurlarida, salqin havoda hayot boshlanadigandek go'yo. Butun yoz doim qayergadir shoshgan odamlar faqat kuzda biroz nafas rostlash uchun to'xtaydi. Bu depressiv, g'amgin faslda inson xuddi yaqin bir insonini uchratgandek baxtni tuyadi, u bilan gaplashgisi keladi. Maktabda o'qib yurganimda yozni darslardan dam olganim uchun yaxshi ko'rardim, endi bo'lsa kuzni — uni shunchaki borligi uchun.

Masalan o'ylanib qolasan, muammo balki sen hamma kabi emasligindadir.

Sen bu hayotda nimani istashingni va nimaga munosib ekanligingni bilasan. Vaqtinchalik munosabatlar, o'yin-kulgu qiziqtirmaydi. Senga og'ir dofamin yoqadi: kitob o'qiysan, sport bilan shug'ullanasan, piyoda yurishni yoqtirasan va hokazolar.

Agar yolg'iz qolgudek bo'lsang -- o'zing bilan gaplashishga majbursan.

Orzularing boshqacha, dunyoga boshqacha nazar bilan qaraysan. Tushunarsiz. O'zi bu muammomi? O'zgarish kerakmi? Keyin hayolingga "jin ursin hammasini, bu muammo emas bu -- qobilyat. Atrofdagilar shunchaki ahmoq" degan fikr keladi va yotib uxlaysan.