ویلو تحت هرشرایطی می‌تونه کاری کنه بخندم =)

Yes, very sad, anyways...

گاهی وقتا حس می‌کنم تمام تلاشی که طی این مدت‌ کردم سر هیچ بوده و هیچ‌وقت قرار نیست این غم از من بره.
نمی‌تونم بگم ناراحت یا افسرده‌ام، غمگینم! مهم نیست که چیکار کنم، انگار همه چیز یه لایه‌ی خاک و کثافت روی خودش داره، حتی توی رهاترین و شادترین لحظه‌هام.
هربار کسی راجع به چیزی که تمام توانمو برای فرار کردن ازش می‌ذارم اون‌قدری که دیگه انرژیم برای هیچ کار دیگه‌ای کفاف نمی‌ده، باهام حرف می‌زنه احساس می‌کنم دوباره دارم به پله‌ی اول پرت می‌شم و باعث می‌شه از خودم بپرسم اصلا یه روزی میاد که ازش رها شده باشم یا تمام این جون کندن‌ها بی فایده‌ست!؟ نمی‌دونم...

البته نمی‌گم که سرسی مادر خوبی بود، اصلا نبود مخصوصا برای تامن.
اما حداقل بچه‌هاشو نمی‌نداخت جلوی بقیه که سرشونو ببرن تا خودش بره تو دشت و دمن زندگی کنه.

ببخشید من تا ابد نمی‌تونم قبول کنم که آلیسنت حق داشت به بچه‌هاش آسیب بزنه چون خودش آسیب دیده بود، اون بچه‌ها نقشی توی آسیبش نداشتن، چهارتا بچه‌ی بی‌گناه بودن که توی یار‌کشی این زن و پدرش گیر افتادن و تباه شدن.
نمی‌شه تمام آسیب‌های جهانو به کسی زد و این که "خودمم و آسیب دیدم، ازم سواستفاده کردن، بهم یاد ندادن" توجیهش کرد!
اون فرزندی که اون آسیب رو می‌بینه، متوجه نیست که "مادرم عشقی دریافت نکرده که به من عشقی بده" اون تا ابد فکر می‌کنه یه چیز شکسته و یه وصله‌ی ناجوره که کسی نمی‌تونه دوستش داشته باشه چون اگر ارزش دوست داشته شدن رو داشت مادر خودش ازش نمی‌گذشت-

نمی‌دونم ولی اگه عقیده دارید تام گلین-کارنی زشته، همزمان دارید به سباستین استن، کیلین مورفی و جوونی‌های کریستوفر نولان می‌گید زشت:(