تو ماهِ آسمونم بودی، و من واست غریبه.
تو نورِ زندگیِ تاریکم بودی، و من واست غریبه.
تو احساس پشت تمام نوشته‌هام بودی، و من واست غریبه.
تو تنها دلیلم واسه تحملِ کثافت این زندگی بودی، و من واست غریبه.
تو واسه من پناه بودی، و من واست غریبه‌.
تو واسه من خانواده بودی، و من واست غریبه‌.
تو واسه من همه چیز بودی، و من برات هیچی...

یک‌سری اتفافات مثل لکه خون افتادن رو پیراهن سفید زندگیم و انگار دیگه قرار نیست پاک بشن.

زخم‌هایی که دلیلش تویی.

از یجایی به بعد حتی انتظار حداقل‌هارو هم ازت نداشتم. فقط دوست داشتم اجازه بدی با همون ورژنی که می‌شناختمت تو ذهنم بمونی. اما همینم برام نذاشتی. شاید واقعا اینجوری راحت‌تری نه؟ شاید توجه زیادم بهت حالت و بهم می‌زنه. چون با تمام وجودت تلاش کردی همه چی و خراب کنی. خب تبریک میگم. موفق شدی. حالا دیگه حالم از خودمم بهم می‌خوره، چه برسه به تو.

خیلی کار‌ها می‌تونستی بکنی، ولی نکردی‌. چون من اونی نبودم که می‌خوای. نه چون تو در توانت نبود انجام بدی. و این تا ابد برام درد داره.

جات همیشه خالیه. لمیز میرم خالیه، ولیعصر میرم خالیه، تنها باشم خالیه، تو جمع باشم خالیه، روز باشه خالیه، شب باشه خالیه، هیپاپولوژیست گوش می‌دم خالیه، جایِ خالیت انقدر بزرگه که همه چیز و تو خودش حل می‌کنه. مهم نیست کجا باشم و چکار می‌کنم، جایِ خالیت مثل استخوان لایِ زخم هر ثانیه بهم یادآوری می‌شه. پر رنگ تر از هر حسِ دیگه‌ای. مگه چند نفر بودی که دنیام بدون تو انقدر خالیه؟!