غزل: همت کوچی

په سوال نه راځو په زور بېرته را ګرځو
د طوفان غوندې په شور بېرته را ګرځو

که حالات مو هر څو لرې لرې یوسي
خو پوښتنې ته د ورور بېرته را ګرځو

اوښکې پاکې کړه له سترګو نه دې جار سم
ته بې غمه اوسه مور بېرته راګرځو

توره شپه ده لاره ورکه یاران وایي
له دې وړاندې نه ځو نور بېرته راګرځو

چې وعدې رانه همته ماتې نه سي
ځان ته نه پرېږدو کوم تور بېرته راګرځو

غزل
زهر يې راکړل که نشه يې راکړه
اعتبار مړ کړمه دوکه ېې راکړه

سبا يې ډکې سترګې نشم ليدى
خدايه که لور راکوې مړه يې راکړه

يوه مچکه ده نو څه پرې کېږي
يره د حسن نظرانه يې راکړه

ما هسې ټوکو کې د تلو وويل
ويل يې تلى شې اجازه يې راکړه

مرې بهسودواله څه خوشال خو نه يې
په جار ونه وايې چې خوله يې راکړه

غزل

د یو وجود قدر سایه غواړي
ژوند څومره لویه حوصله غواړي

په ایینو باندې به نه ګرځېده
اوس ترینه څه خپله څېره غواړي

زه خو د خپلې برخې ویر کومه
نور رانه څه ماتمکده غواړي

د لیونیو خواهشونه ګوره
څوک دي چې خپله تماشه غواړي

د وجود سیر دومره خبره نه ده
یوازې زړه لږ ایینه غواړي

په ځمکه ویړې شوې د ستورو جلوې
کړاوه نور رانه څه شپه غواړي

کړاو منګل

رَبِّ اَنّيْ مَغْلُوْبٌ فَانْتَصِرْ!
زما مهربانه ربه! زہ بې وسه یم ته زما مرسته وکړه!

ژوندهٔ! نخرې کوهٔ، مزې کوهٔ، ملنډې وههٔ
ښهٔ ناروا، او بې ګناهٔ دې ایسار کړی یمهٔ.

ما ته چې زاړۀ ملګرې ګوري نو بوږنېږي به
باغ ومه خو شاړه مقبره دې رانه جوړه کړه
(ظهير نجيم)

هغوی چې غواړو خپل یې کړو لرې کېږي، کوم چې غواړو لرې یې کړو را نږدې کېږي.

🥹

زما د سر ویښته به دومره رژیدلي نه وو
که چېرته پاتې وای زخمونه به چاودلي نه وو

پښیماني مې تر عروج ده خو ته لرې لاړې
تا زما ضد ته لیدل زړه ته دې لیدلي نه وو

یاره د خپل احساس عذاب ته دې سپارلی یمه
داسې پردی دې کړم چې هیڅ مو پېژندلي نه وو

څه په وړه خبره هر پرهر ته زور ورکوي
زړه که فولاد وای مونږ به دومره نړیدلي نه وو

زړه به یې نه و د صنم غرور معلوم دی راته
ما خو په ځمکه څه ازغي ورته کرلي نه وو

کاش چې سدیسه ارزښتونه مو بلند ساتلی
اوس به د ښکلو له مزاجه غورځېدلي نه وو

غزل

نه یې اسمان کوي او نه یې دغه ځمکه کوي
په ما بلا لیونتوبونه خپله ورکه کوي

تر میکدې نوی راغلی کس دې ځان وښایي
په جوماتونو کې اعلان د نا درکه کوي

د چا لپاره ده له ځانه سره مینه پکار
د چا لپاره دې له ځانه څخه کرکه کوي

له خدایه پټ نه پاتې کیږي د هیچا شیطانت
ځان ورته څومره ملایکه ملایکه کوي

که څوک پښتون نه وي هغه ته نو بیا مخه نشته
که څوک پښتون وي نو حیا به له نمکه کوي

که مو د ننګ جنازه پورته شوه کړاوه چېرته
څوک به یې ویر له کندهاره تر اټکه کوي

کړاو منګل

زموږ ژوند زموږ د فکر په بنسټ روان دی، که فکر غلام وي ژوند په غلامي کي روان دی، که فکر حر او آزاد وي نو ژوند هم په آزادي کي تیریږي.!