من آدمی‌ام که وقتی عصبانی می‌شم سکوت می‌کنم، لبخند می‌زنم و از افراد فاصله می‌گیرم. و البته اگر کسی کنار دستم باشه بهش می‌گم که " ببین من عصبانی‌ام و حالم خوب نیس. بذار بعد صحبت کنیم."
یعنی درواقع نصفه نیمه توضیح می‌دم شرایط رو و از اون‌ها می‌خوام که اجازه بدن بعد صحبت کنیم. و وقتی حالم خوب شد دلخوری و عصبانیتم رو می‌گم.
عموما افراد این فاصله رو حفظ می‌کنن و گاهی هم نه.
امروز یادم افتاد چندسال پیش یه همکار تدوین‌گر روزها رفت رو اعصابم. یه روزی گفتم آقای فلانی من حالم خوب نیس و روز خوبی نداشتم. لطفا شوخی رو بذارید کنار و کار رو تحویل بدید.
باز مزه ریخت و باز حرفم رو تکرار کردم. و تاکید کردم مهمه کار تموم شه امروز چون بازخواست می‌شیم.
شروع کرد در آوردن ادای من و مسخره کردن مدیرها.
بعد از این رفتار چی شد؟ تمام همکارهام وسایلشون رو جمع کردن و رفتن خونه. اون آقا هم استعفا داد، چون انقدر عربده کشیدم، انقدر عربده کشیدم، انقدر عربده کشیدم که تا یه هفته هیچ‌کسی هیچ‌چیزی نگفت و همه با تعجب بهم نگاه می‌کردن.
قاعدتا تا مدت‌ها پیگیر این بودم که خودم رو دوا درمون کنم و یه جایی متوجه شدم من منفعل پرخاشگرم. یعنی اون سکوت اولیه و نگرفتن حال افراد باعث می‌شه دردها تلنبار بشه و یهو بریزه بیرون. که تا ۸۰ درصد خودم رو درست کردم.
اما چندسال بعد متوجه شدم که افرادی وجود دارند به اسم "روان‌ویران‌گرها". اون‌ها دقیقا همین عملکرد این آقا رو دارن. آروم، آهسته و پیوسته آزارت می‌دن و وقتی تو عکس‌العمل نشون دادی چرخه رو برمی‌گردونن سمت خودشون و احساس پیروزی می‌کنن، چون تونستن موفق شن تو رو به مرز انفجار برسونن و‌ خودشون در قالب "ستم‌ دیده" قرار بگیرند.
این‌بار که داشتم برای تراپیستم تعریف می‌کردم که بعد از ماه‌ها صحبت، سر یکی داد کشیدم و بعد اون یهویی سکوت کرد و به‌جای ادامه ی دعوا گفت: "عزیزم، حالا چیزی نشده که، آروم باش" تراپیستم گفت: دوباره وویس‌های "روان‌ویران‌گرها" رو گوش کن. و دیدم وااااو، چه اتفاقی این مدت برام افتاده بوده!

▫ به زودی این وویس‌ها رو اینجا هم می‌ذارم که شما هم گوش بدید.

بلاهت در زنانِ زیبا خود موهبتی به‌شمار می‌رود. شوهران بسیاری را می‌شناسم که از بلاهت زنانشان به وجد می‌آیند و آن را نشانه‌ای از معصومیت کودکانهٔ آن‌ها می‌دانند. زیبایی چه معجزه‌ها که نمی‌کند! نقص عقلیِ زنی زیبا به‌جای آن‌که توجه‌ها را از او برگرداند، جذاب‌ترش می‌کند؛ و حتی هرزگی و فساد اخلاقی آنان به نظر بی‌ضرر و خوشایند می‌رسد، اما اگر یک زن کمی از زیبایی بی‌بهره باشد باید بیست برابر یک مرد باهوش باشد تا حداقل، اگر نه عشق، کمی احترام به خود جلب کند.

بولوار نیفسکی - نیکلای گوگول
خشایار دیهیمی

در افسردگی دارم به کارهایی که در شیدایی کردم نگاه می‌کنم: خریدن تستر، اسپرسوساز، چای‌ساز و گوشی موبایل قسطی. آخری را برای دیگری. برای انسان مستعد زیر ۱۸سال. که قسطش را کار کند و خودش بدهد.
خریدن کانتر و دکور و میز کامپیوتر برای کافه‌کتاب. زدن و جمع کردن کافه‌کتاب و آنلاین‌شاپ، شروع و پیش بردن یک رابطه، دفاع از پایان‌نامه، ایتالیایی‌خواندن، حرف‌زدن با دوستان قدیمی، بلاگری در اینستاگرام، دنبال نشر کتاب و داستان رفتن، ثبت‌نام دو آزمون ارشد بدون بدون اینکه کلمه‌ای درس خوانده‌باشم و تلاش‌های بیهوده‌ و بسیار دیگر.
دو روز است بی‌وقفه دارم گریه می‌کنم، آشپزی می‌کنم و گریه می‌کنم، کار می‌کنم و گریه می‌کنم، چت می‌کنم و گریه می‌کنم، به کوهن و فریدون فروغی گوش می‌دهم و گریه می‌کنم و خلاصه هر کاری را که فکر کنید همراه با زیر گریه‌زدن‌های بسیار تا نیمه می‌برم و رها می‌کنم.
پارسال هم همین‌‌قدر تنها بودم اما تنهایی این‌قدر لخت و سنگین نبود. جای خالی افراد این‌قدر بزرگ و حجیم نبود که کل خانه‌ی کوچک استیجاری‌ام را پر کند.
پارسال خودم را با سریال خفه کرده بودم امسال اما فکر پایان‌نامه و مقاله هم اجازه نمی‌دهد فکر فیلم و سریال به سرم بزند، در وضعیت ناخوشایند بلاتکلیفی قرار دارم. یا تا ۲۰ اسفند فارغ‌التحصیل می‌شوم و یا چون اصلاحات کارم را انجام نداده‌ام و تمدید ترم نکرده‌ام اخراج.
می‌دانم آخرش این زمستان هم می‌گذرد، مدرسه و مدیر بدقلقش می‌گذرد، پایان‌نامه و دانشگاه هم می‌‌گذرد. هیچ‌وقت به خودم اجازه نمی‌دهم ضرر غیرقابل‌جبران و غیرقابل‌ ماست‌مالی ببینم، یا به احتمال قوی‌تر آدم‌هایی کنارم هستند تا نبینم.

#موزیک
فریدون فروغی
نیاز/نماز (من نیازم تو رو هر روز دیدنه)

#شعری_که_نباید_میخواندیم

?کانال: @nabayad_mikhandim

اجرای فوق العاده قطعه وینتر ویوالدی با پیانو
#winter
#vivaldi

زندگی همین است یا باید خودت را با سعادت‌های زودیاب و معمول مثل بچه و شوهر و خانواده گول بزنی یا با سعادت‌های دیریاب و غیر معمول مثل شعر و سینما و هنر و از این مزخرفات! اما به هر حال همیشه تنها هستی. تنهایی تو را می‌خورد و خرد می‌کند. من قیافه‌ام خیلی شکسته شده و موهایم سفید شده و فکر آینده خفه‌ام می‌کند ولی بگذریم ...بگذریم ... بگذریم!

از فروغ به فریدون فرخزاد 

?

نمی‌فهمم چرا.

«کجا هست توی این دنیای بزرگ که من بتوانم بدون ترس، سیری نگاهت بکنم و بروم؟ بروم، همین طور با خیال صورتت بروم و نفهمم به بیابان رسیده‌ام. و توی بیابان زیر سایه‌ی کوچک یک ابر کوچک بنشینم»

• شهریار مندنی‌پور

@letterssto