💥 ԱՄՆ հայտարարել է, որ դադարեցնում է ռազմավարական գործընկերությունը Վրաստանի հետ: Այդ մասին ասել է պետքարտուղարության խոսնակ Մեթյու Միլլերը: Սա հետեւում է Եվրամիության անդամության թեկնածության բանակցությունը օրակարգից հանելու Վրաստանի որոշմանը:

Մեկուկես ամիս անց ԱՄՆ նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող Դոնալդ Տրամպը կփոխի՞ դեմոկրատական վարչակազմի որոշումը:

Այստեղ թերեւս հարկ է հիշել, թե որտեղ է «ընդհատվել» Տրամպի եւ Վրաստանի ներկայիս կառավարող ուժի «կապը» կամ հարաբերությունը՝ 2020 թվականի նոյեմբերին: Երբ նախագահի ընտրությունից հետո հաղթեց Ջո Բայդենը, Տրամպի վարչակազմի պետքարտուղար Մայք Պոմպեոն նոյեմբերի 17-ին այց կատարեց Վրաստան, որտեղ հանդիպեց պաշտոնական Թբիլիսիի քաղաքական ղեկավարության հետ, սակայն հանդիպում չունեցավ ընդդիմության հետ:

Այն ժամանակ էլ ընդդիմությունը բողոքում էր, որ իշխանությունը ոտնահարել է ժողովրդավարությունն ու կեղծել ընտրությունը: Խոսքը 2020 թվականի հոկտեմբերին կայացած խորհրդարանի ընտրության մասին էր, որը եւս հաղթել էր Վրացական երազանքը: Կրկնեմ, Մայք Պոմպեոն սակայն այցելելով Վրաստան եւ հանդիպելով ու աջակցություն հայտնելով բարձրաստիճան պաշտոնյաներին, չհանդիպեց ընդդիմության ներկայացուցիչներին:

Իհարկե այն ժամանակ ընդդիմության բողոքը չուներ ներկայիս տեսքն ու ձեւաչափը, բայց բոլոր դեպքերում այն, որ Պոմպեոն ըստ էության հրաժեշտի այցով ժամանեց Թբիլիսի, աջակցություն հայտնեց իշխանությանը եւ չհանդիպեց ընդդիմությանը, անշուշտ նշանային հանգամանք է: Սա չի նշանակում, որ Տրամպի նոր վարչակազմը կշարունակի հենց այդ «ընդհատված կետից», բայց առնվազն թույլ է տալիս մտորել այդ մասին՝ ընդհանուր տրամաբանության համատեքստում:

Ըստ այդմ, ինչ որ իմաստով ստացվում է, որ պաշտոնական Թբիլիսիինն հարկ է «դիմանալ» մինչեւ Տրամպի պաշտոնամուտ, այսինքն մեկուկես ամիս: Մյուս կողմից, սա գուցե պատկերավոր է, որովհետեւ քայլերը կարծես թե խոսում են ոչ թե դիմանալու, այլ նույնիսկ՝ ինքնավստահության մասին: Համենայն դեպս, միայն ինքնավստահության դեպքում էր հնարավոր կայացնել ԵՄ անդամության թեկնածության վերաբերյալ որոշումը: Հազիվ թե այն կայացվել է զգայական ազդեցության ներքո, միաժամանակ անկասկած գիտակցվել է, որ դա կառաջացնի ընդդիմության բողոքի նոր ալիք:

Ուրեմն, ինչու՞ է Վրացական երազանքը առանց այդ էլ լարված վիճակում գնում այդ որոշման: Դիմանալու խնդիր ունեցողը թերեւս յուղ չէր լցնի առանց այդ էլ բավականին նկատելի վառվող կրակի վրա: 🇬🇪🇺🇸

🔴🔴 Անկասկած է մի բան, որ Սիրիայում խաղարկվում է նոր պարտիա, ու անկասկած ավելի բարդ, քան թվում կամ գնահատվում է առաջին հայացքից: Պարտիա, որը ոչ միայն զուտ սիրիական չէ, այլ անգամ զուտ ռեգիոնալ չէ, այլ աշխարհաքաղաքական:

Ավելին, ըստ իս, սիրիական իրադարձությունները գլոբալ դասավորության համար ունենալու են շատ ավելի էական նշանակություն, քան այն, ինչ այսօր կատարվում է Ուկրաինայում:

Եվ այստեղ կարող ենք շոշափել բավականին ուշագրավ մի «փոխատեղում»: Ուկրաինայում խաղադրույքները բարձրանում են ըստ էության ընդհուպ միջուկային մակարդակի: Այսինքն, եւս մեկ քայլ, ու արդեն միջուկայինն է, այսինքն՝ առաստաղը, այլեւս չկա տեղ:

Եվ հանկարծ «պայթում» է Սիրիայում: Հալեպի գրավումը, որի վերաբերյալ այդուհանդերձ կարծես թե գոնե առ այս պահը չկա ստույգ եւ ամբողջական պատկեր, խաղարկվող պարտիայի խիստ տակտիկական մասն է թերեւս: Չորս օրում հասնել ու վերցնել Հալեպը, իհարկե անհավանական է: Ըստ այդմ, արտաքին պատկերի ներքո կա շատ ընդգրկուն հետնաբեմ:

Առայժմ շատ վաղ է գծել պարտիայի հաղթողների ու պարտվողների սահմանը: Ավելին, դեռ մասնակիցների շրջանակը թերեւս ամբողջապես «բեմում» չէ:

💥 Թուրքիայի արտգործնախարար Ֆիդանը հայտարարել է, որ Սիրիայում սրացումը Թուրքիայի ձեռքի գործը չէ:

Սա մեղմ ասած քիչ արժանահավատ պնդում է, որովհետեւ խոսքը ոչ միայն թուրքական հովանի վայելող խմբավորումների մասին է, այլ նաեւ այն մասին, որ Իդլիբում այդ խմբավորումների մատակարարումները չեն կարող տեղի ունենալ առանց Թուրքիայի:

Կարո՞ղ է որեւէ մեկը ստիպել Թուրքիային: Իհարկե կարող է: Սա բոլորովին բացառված չէ: Օրինակ, ըստ իս, Բրիտանիան ունի բավարար լծակներ Թուրքիային անելու «առաջարկներ», որոնցից Անկարան չի կարող հրաժարվել: Բայց, գործ ունենք այդպիսի առաջարկների հետ, թե ոչ, միարժեք ասելը թե բարդ է, թե գուցե՝ սխալ:

Կրկնեմ, Հալեպի դեմ գրոհ սկսելուց երկու օր առաջ տեղի է ունեցել ՌԴ ու Թոււրքիայի նախագահների հեռախոսազրույց, որի վերաբերյալ պաշտոնական հաղորդագրության մեջ ռուսական կողմը կես բառ անգամ չի խոսել Սիրիայում հնարավոր էսկալացիայի առչությամբ մտահոգության մասին: Թերեւս ծիծաղելի կլինի մտածել, թե Ռուսաստանը գրոհից երկու օր առաջ չէր կարող ունենալ այդպիսի տեղեկություն:

Եվ, մեկ էլ, Բաշար Ասադը շտապ մեկնում է Մոսկվա, եւ այդ այցը Մոսկվան չի հերքում, սակայն չի էլ հաստատում, ինչը նշանակում է, որ Մոսկվայում Ասադի հետ եղել է ոչ այնքան հարթ խոսակցություն:

Ու ընդամենը չորս օրում Հալեպը հայտնվում է խմբավորումների ձեռքին, իսկ Սիրիայի կառավարական զորքերը հայտարարում են քաղաքից «ժամանակավոր նահանջի մասին»՝ հակահարձակման պատրաստվելու բացատրությամբ:

Իրանն էլ, գոնե այս ընթացքում, ակտիվ է մերձիշխանական տելեգրամյան ալիքներով, բայց ոչ՝ պաշտոնապես:

Կրկնեմ, գոնե առայժմ մեղմ ասած բավականին սուղ են նշանները, որ գործ ունենք Ռուսաստանի դեմ հարձակման հետ: Այս օրերին Ռուսաստանը այսպես ասած կենտրոնացել է Կենտրոնական Ասիայի ուղղությամբ, ՀԱՊԿ գագաթնաժողով Աստանայում, Պուտինի Պետական այց Աստանա եւ մի շարք փաստաթղթերի ստորագրում եւ այնտեղ նրան ցուցաբերված բավականին պաթետիկ ընդունելություն, այդ ամենին զուգահեռ Շոյգուի այց Աֆղանստան՝ բանակցություն թալիբների հետ:

Կարո՞ղ էր տեղի ունենալ որոշակի «փոխանակում»՝ Սիրիայում «նահանջ», ինչի դիմաց Թուրքիան էլ ինչ որ պարտավորություններ է ստանձնել Կենտրոնական Ասիայում:

Կրկնեմ, սրանք դիտարկումներ են, որոնք եւս չեն կարող լինել միարժեք, բայց համեենայն դեպս առայժմ եղած հանգամանքները ավելի շուտ եւ ավելի շատ խոսում են առեւտրի մասին, քան՝ հակառակը:

Հետեւենք:🇸🇾

🔥 Ավարտենք օրը Հովիկ Աղազարյանով, որը հանրությանը ազդարարել է, որ մանդատի կամ ավելի շուտ վարչապետի «խնդրանքի» վերաբերյալ իր որոշումը կբարձրաձայնի նոյեմբերի 25-ի ժամը 18.-ին:

Միանգամից հարց է առաջանում, ինչու՞ այդպես հանդիսավոր: Արդյո՞ք Աղազարյանը հայտարարելու է Նիկոլ Փաշինյանի «խնդրանքը» մերժելու մասին: Չի՞ վախենա: Եթե նա ընդամենը հայտարարելու է, որ անսալով «խնդրանքին», վայր է դնում մանդատը, ապա էլ ինչու՞ հաղորդել դրան ավելորդ «հանդիսավորություն», ազդարարել հատուկ օր ու ժամ, եթե հնարավոր էր անել շատ ավելի համեստ եւ զուսպ: Չէ՞ որ «հանդիսավորությունը» ենթադրում է նաեւ որոշակի այսպես ասած ոչ սովորականություն, ըստ այդմ՝ նաեւ որոշման առումով:

Դա նշանակու՞մ է, որ Հովիկ Աղազարյանը կայացրել է այլ որոշում, օրինակ՝ պահել մանդատը, բայց լքել ՔՊ-ն:

Սակայն, կրկնեմ՝ «չի՞ վախենում» մերժել վարչապետին, կհարցնեն շատերը:

Իսկ այստեղ տանք մեկ այլ հարց: Իսկ բացառու՞մ ենք տարբերակ, երբ Նիկոլ Փաշինյանը կարող է եւ ուզել, որ Հովիկ Աղազարյանը դիմադրի իրեն, մերժի, այսպես ասած՝ չենթարկվի, դառնա «ապստամբ»:

Իհարկե, այսօր եւ վաղուց բացառված չէ ոչինչ, սակայն տվյալ պարագայում կոնկրետ հանգամանքը չբացառելու համար պետք է փորձենք գտնել հարցի պատասխան, մոտիվ, թե ինչու՞ Փաշինյանը պետք է ուզենա արժանանալ Աղազարյանի մերժմանը: Չէ՞ որ դա կարող է դառնալ նախադեպ՝ «մերժիր Նիկոլին»:

Գործնականում՝ չի կարող դառնալ: Որովհետեւ, այդ իմաստով «մերժումները» պայմանավորվում են շատ այլ գործոններով: Աղազարյանի քայլը կարող է պարզապես Փաշինյանի համար կարող է դառնալ «մերժիր թիմին» տրամաբանության եւս մի դրսեւորում: Ինչպես արտահայտվել եմ հարցազրույցից հետո, դրանում միակ նոր երանգը եւ մեսիջը ըստ իս եղել է այն, որ Փաշինյանը պատրաստվում է շատ բան գցել արդեն նաեւ թիմի գրպանը: Այնպես չէ, որ «նախկինների» կամ «Ռուսաստանի» գրպաններում ընդհանրապես տեղ չկա, բայց գցելու բանը շատ է, իսկ այդ գրպաններում տեղ մնացել է քիչ, այն դեպքում, երբ թիմի գրպանը գրեթե ամբողջությամբ դատարկ է, դատարկ՝ այդ, ոչ ֆինանսական առումով իհարկե:

Սակայն, դրա հետ ինչ կապ ունի՝ Աղազարյանը կդնի՞ մանդատը, թե՞ ոչ: Իմ դիտարկմամբ, դա նշանակություն ունի նրանով, որ Նիկոլ Փաշինյանը հիանալի ճանաչում է ոչ միայն հանրությանը, այլ նաեւ՝ իր այսպես ասած թիմին: Նա հիանալի պատկերացնում է, որ Աղազարյանի չենթարկվելը կստեղծի ոչ թե նախադեպ, այլ՝ նախադրյալ:: Նախադրյալ իր համար՝ Աղազարյանի «չենթարկվելու» օրինակը դարձնել ներիշխանական մամլիչն ուժեղացնելու լեգիտիմ հիմք՝ «նախադեպ» թույլ չտալու հիմնավորմամբ: Եթե մեկի «գրպանը» պատրաստվում ես գցել որեւէ պատասխանատվություն՝ երբ կլինի դրա կարիքը, ապա դրանից առաջ պետք է լուծես դիմադրելու եւ հակադարձելու ռիսկը առավելագույնս չեզոքացնելու հարցը:

Փաշինյանի համար, որն արտաքին իրապես բարդ մարտահրավերների առաջ է, վերը նշածս հարցը լուրջ խնդիր է: Իսկ լուրջ խնդիրները հաճախ առաջ են մղվում այնպիսի ֆիգուրներով, որոնք շրջապատում որպես կանոն այդքան էլ լուրջ չեն ընկալվում:

Սակայն, տվյալ պարագայում հարցն այն է, թե արդյո՞ք Հովիկ Աղազարյանը կունենա ներքին այնքան լրջություն, որ պատկերացնի Փաշինյանի «խնդրանքը» մերժելու իր «պատմական անհրաժեշտությունը»:

🔴🔴 Գերմանիայի նախկին կանցլեր Անգելա Մերկելը հարցազրույց է տվել, որում արել է մի քանի ուշագրավ հայտարարություն: Մասնավորապես, Մերկելը հայտարարել է, որ ուկրաինական պատերազմի առնչությամբ բանակցություն չի կարող լինել առանց Ուկրաինայի, բայց Ուկրաինան էլ չի կարող բանակցել առանց այն երկրների, որոնք օգնել ու օգնում են իրեն այդ պատերազմում:

Մերկելի հոգսը անշուշտ Գերմանիան է, ոչ թե այլ երկրներ: Մերկելը ըստ էության հայտարարում է, որ չի կարող լինել բանակցություն առանց Գերմանիայի մասնակցության: Սա թերեւս Բեռլինի համար հավաքական հոգս է, որովհետեւ դրա ուրվագիծը նշմարվում է նաե կանցլեր Շոլցի վարքագծում, մասնավորապես նրա զանգը Պուտինին:

Միեւնույն ժամանակ, Մերկելը հայտարարել է նաեւ, որ ինքը դեմ չի եղել Հյուսիսային հոսք-2-ին, որովհետեւ իր համար առաջնային է եղել Գերմանիայի շահը, գերմանական տնտեսության շահը եւ այդ տնտեսությունն էժան վառելիքով ապահովելու խնդիրը: Մերկելը հիշեցրել է, թե հիմա ինչ բարդության առաջ է Գերմանիայի տնտեսությունը:

Իհարկե, Գերմանիայի տնտեսությունն այսօր Եվրոպայում ռեցեսիա արձանագրող տնտեսությունն է Երբեմնի եվրոպական ու համաշխարհային տնտեսական առաջատարը այսօր ապրում է անկում, կորցնում արդյունաբերական հզորություններ, մեքենաշինական եւ այլ արդյունաբերական հսկաներ իրենց արտադրության մի զգալի մաս տեղափոխում են Չինաստան, ԱՄՆ, որովհետեւ թանկ էներգակիրների պատճառով Գերմանիայում արտադրելը դարձել է ոչ ձեռնտու: Նաեւ, շատերը կորցրել են բավականին մեծ սպառման շուկա՝ Ռուսաստանը:

Այդ իմաստով, Բեռլինի համար չի նշմարվում հուսադրող կետ, որովհետեւ անգամ ուկրաինական պատերազմի դադարը չի լուծի Գերմանիայի գլխավոր խնդիրը՝ էժան էներգակիրներ: Միեւնույն ժամանակ, այդ խնդիրը լուծելու մոտիվացիա կարող է ունենալ միայն Ռուսաստանը, որը սակայն թերեւս չի շտապի անել դա, ինչպես հնարավոր էր հասկանալ Պուտինի հետ հեռախոսազրույցից հետո կանցլեր Շոլցի հայտարարություններից:

Իհարկե, մյուս կողմից դժվար է միարժեք ասել, որովհետեւ հազիվ թե որեւէ հուսադրող հեռանկարի պարագայում Շոլցը անմիջապես բարձրաձայներ այդ մասին: Համենայն դեպս, մոտիվացիա Ռուսաստանի մոտ լինել կարող է, բայց այն թերեւս կարժենա շատ թանկ: Գերմանիայի այդ կարիքը Ռուսաստանը թերեւս կփորձի իր համար «փոխարկելի արժույթի» վերածել թե ԱՄՆ, եւ թե առավել եւս՝ Չինաստանի ուղղությամբ: 🇷🇺🇺🇸🇨🇳🇩🇪

💥Քննարկվում է Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը՝ Եվրամիության դիտորդների մասին, որ Երեւանը Բաքվին առաջարկում է դիտորդներին հանել այն հատվածներից, որոնք սահմանազատված ու սահմանագծված են: Ինչպես հայտնի է, Ադրբեջանը սահմանազատման ու սահմանագծման կանոնակարգի հաստատումից հետո հայտարարեց, որ այլեւս չկա սահմանին ԵՄ դիտորդների առկայության իմաստ:

Այս թեմայի մասին խոսում եմ պարբերաբար:

Բայց, այսօր բավարարվեմ ընդամենը մի հանգամանքի վրա ուշադրություն բեվեռելով: Ինչի՞ համար էր պետք, որպեսզի Հայաստանի հետ համաձայնությամբ ԵՄ-ն ստանար իր դիտորդական առաքելության կազմ «ոչ ԵՄ անդամ» պետության դիտորդներ ներգրավելու հնարավորություն:

Ինչի՞ համար էր դա պետք, ԵՄ ի՞նչն է պակաս, որ պետք է լրացնի «ոչ ԵՄ անդամ» պետության ներկայացուցիչ ներգրավելով:

Այս առաքելությունը գործնականում մեծ սակարկության թեմա է, այլ ոչ թե Հայաստանի անվտանգության մեխանիզմ:

Փաստարկը, թե դիտորդների տեղակայումից հետո չի եղել որեւէ մեծ էսկալացիա, բախվում է Երասխում կառուցվող գործարանի տխուր օրինակին, երբ ադրբեջանցիները կրակեցին այնքան, մինչեւ ՀՀ-ն ստիպված էր կայացնել իր սուվերեն տարածքում կառուցվող ոչ ռազմական բնույթի գործարանը տեղափոխելու որոշում: Եթե ԵՄ առաքելությունը ի վիճակի էր զսպել Ադրբեջանին, ինչու՞ չզսպեց այդ հարցում:

Որովհետեւ, ծավալուն էսկալացիա չի եղել ոչ թե այն պատճառով, որ եղել են դիտորդներ, այլ՝ որովհետեւ եղել է սակարկություն, այլ ոչ թե Ադրբեջանի զսպում: Ու այդ սակարկությունը մտել է նոր փուլ: Եվ դրա կողմերը շատ են, երեւացող, եւ ոչ այնքան:🇦🇲🇪🇺🇦🇿

🔥 Երկու-երեք օր առաջ կատակեցի, որ ԱՄՆ նոր վարչակազմի ձեւավորման առնչությամբ Հայաստանում կան այնպիսի արձագաքներ, կարծես Տրամպը ձեւավորում է ոչ թե ԱՄՆ, այլ Հայաստանի կառավարություն: 🙂

Նախօրեին Նիկոլ Փաշինյանը հեռախոսազրույց ունեցավ Տրամպի հետ, իսկ այսօր արդեն աշխատանքից ազատվում են մի շարք բարձրաստիճան պաշտոնյաներ: Հարց է առաջանում՝ ի՞նչ է ասել Տրամպը հեռախոսով: 🙂 Ստացվում է, Տրամպը իսկապես նաեւ Հայաստանում է նոր վարչակազմ ձեւավորում: 😊

Եթե լուրջ, ապա դեռեւս նախորդ տարեվերջին եմ խոսել ու գրել, որ Նիկոլ Փաշինյանի վարքագիծն ակնհայտորեն «նախընտրական» է, ինչը բացատրվում է թերեւս ոչ թե արտահերթ ընտրություն «խթանելու» որոշումով, այլ պարզապես արտաքին իրողությունների գնահատման հիման վրա կառուցվող մարտավարության՝ միշտ լինել հաջորդ պահին արտահերթի անհրաժեշտության պատրաստ:

Բայց, ըստ իս, հարցը դիտարկել միայն այդ համատեքստով, գուցե այդքան էլ ճիշտ չէ: Թեմայի վերաբերյալ գնահատականներ կփորձեմ արտահայտել վաղը:

💥 Փաշինյան-Տրամպ հեռախոսազրույցի ընկալումների գերակշռող մասը շատ մերձ է այն տրամաբանությանը, որով մեզանում ընկալվել էր Տրամպի հեռախոսազանգը Կիլիկիո կաթողիկոս Արամ Առաջինին՝ դեռեւս նոյեմբերի 5-ից առաջ:

Խոսքը բնականաբար բացարձակապես նույնական ընկալման մասին չէ, եւ այդպես չէր էլ կարող լինել:

Պարզապես, մենք՝ հայ-ամերիկյան հարաբերության մասին մեր պատկերացումներում մի տեսակ «չենք նկատում» Ամերիկան: Մենք այդ հարաբերությունը գերազանցապես կառուցում ենք մեր պրիզմայով: Իհարկե, դա տարօրինակ չէ, չէ՞ որ այդ հարաբերությունը մեզ համար կարեւոր է հենց այդ համատեքստում:

Բայց, երբ մենք մեր պրիզման չենք համադրում ամերիկյանի հետ, մենք ստանում ենք գեղեցիկ խոսքեր, փաթեթներ, զանազան օգնություններ, բայց գրեթե զրո խորք:

Իսկ խորքը՝ ներդրումային ծրագրերն են:

Այդ իմաստով, հայ-ամերիկյան գործակցության հիմնարար փաստաթուղթը 2015 թվականին ստորագրված ներդրումների փոխադարձ պաշտպանության փաթեթն է: Այն ստորագրվեց 2015 թվականի մայիսին, երբ Սերժ Սարգսյանն այց է կատարել Վաշինգտոն, որտեղ նաեւ տեղի ունեցավ հայերի ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին նվիրված հոգեւոր արարողություն՝ Վաշինգտոնի գլխավոր տաճարում, այն ժամանակ փոխնախագահ Բայդենի մասնակցությամբ:

Այդ այցի շրջանակում էլ ստորագրվեց ներդրումների պաշտպանության մասին համաձայնագիրը:

Ուզու՞մ եք գնահատել հայ-ամերիկյան հարաբերության «կորը» ըստ էության, իր գործնական տրամաբանությամբ ու որակով, չափեք, թե ինչ զարգացումներ են եղել այդ դաշտում, եղել են՝ թե ոչ: Դա է հայ-ամերիկյան հարաբերության իրական ինդիկատորը:

Մնացյալը, ասում՝ խոսում ենք: 🇦🇲🇺🇸

🔥 ԱՄՆ ընտրված նախագահ Դոնալդ Տրամպը կարծես թե այլեւս չի հայտարարում, որ 24 ժամում կկանգնեցնի ուկրաինական պատերազմը:

Ու այստեղ բանն այն չէ, որ նա դա չի կարող: Մեծ հարց է՝ իսկ ուզու՞մ է, թե՞ ոչ: Իհարկե, այդ հայտարարությունները նրա նախընտրական կրեդոյի կարեւոր մաս էին, բայց մեծ հաշվով, եթե պատերազմը կանգնի օրինակ ամիսներ անց, կամ նույնիսկ մեկ-երկու տարի անց, դրանից նրա այսպես ասած քաղաքական դիրքը հազիվ թե տուժի:

Դրա պատճառն ըստ իս այն է, որ Տրամպն այդուհանդերձ ԱՄՆ նախագահ է դաձել ամենեւին ոչ ուկկրաինական պատերազմւ կանգնեցնելու նկատառումով: Տրամպը ԱՄՆ նախագահ է դարձել ԱՄՆ արժեհամակարգային եւ քաղաքական համակարգային ճգնաժամը կանգնեցնելու համար: Նրա առաջին հայտարարությունները, թե ինչ է անելու որպես առաջին քայլ՝ երբ դառնա նախագահ, խոսում է հենց դրա մասին:

Կստացվի՞ դա Տրամպի, կամ ավելի շուտ՝ նրա միջոցով այդ ծրագիրը, նախագիծը առաջ մղող խորքային պետության մոտ այդ խնդրի լուծումը: Սա իհարկե հարց է, բայց դա է գերակայությունը:

Եվ այդ իմաստոբ, Տրամպի վարչակազմի ձեււավորման հարցում այս կամ այն գործչի՝ «հակա» կամ «մետ» լինելու հանգամանքը ընդամենը անտուրաժն է:

Տրամպը ձեւավորում է աջ պահպանողական երիտասարդ վարչակազմ, որի առանցքային խնդիրը՝ կենսունակ համակարգային թիմ դառնալն է, բայց միեւնույն ժամանակ նաեւ՝ այդ արժեհամակարգի եւ գաղափարաբանության շրջանակում որպես ԱՄՆ նոր սերնդի քաղաքական գործիչ՝ կենսունակ անհատ դառնալը:

Այդտեղ մի նկատեք միայն փոխնախագահ Դի Վենսին: Շատ ուշագրավ նշանակումներ են թե պաշտպանության նախարարը, թե պետքարտուղարը, թե ազգային անվտանգության հարցերի խորհրդականն ու ազգային հետախուզության ղեկավարը: Իլոն Մասկն ու հնդկական ծագումով գործարար Ռամասվանին էլ վրադիր:

Ինչպես արդեն առիթ եմ ունեցել տեսակետս արտահայտելու, Տրամպը երկրորդ անգամ նախագահ է դառնում ոչ թե «արտահամակարգային» տրամաբանությամբ, այլ՝ «համակարգաստեղծ»: 🇺🇸

💥 Մենք փնտրում ենք հայամետներ, այստեղ, այնտեղ, այլուր եւ ամենուր, ինչպես կասեր հայտնի գրական-գեղարվեստական հերոսը:

Գուցե պետք է փնտրել նրանց, ինչ խոսք: Բայց, «մետներ» սովորաբար փնտրում են փողով, նավթով, գազով, խավիարով, մի խոսքով՝ «քեշով»:

Ունե՞նք այդքան: Այնպես չէ, որ չունենք, ու եղածի չափով անշուշտ պետք է փնտրենք:

Բայց, մեր գլխավոր խնդիրը կամ առաջադրանքը այլ է՝ փնտրել ընդհանուր շահեր, փնտրել մեր՝ հնարավոր է ավելի համեստ շահերը այլոց՝ առավել ընդգրկուն շահերի հետ համադրելու բանաձեւեր: Այստեղ է, որ մեր միտքն է մեր արժեքը, որովհետեւ մենք նյութական հարստության իմաստով չունենք այնքան, որ մրցակցենք մեր հակառակորդների հետ:

Նրանք իրենց փողով ու այլ ռեսուրսներով միշտ գտնելու են ավելի շատ «մետներ»:

Եվ, երբ մենք ասում ենք, որ մեր հարստությունը, մեր մրցակցային առավելությունը պետք է լինի մարդկային ռեսուրսը, դա հենց նշանակում է մարդիկ, որոնք ոչ թե ավելի հմուտ են «հայամետներ», այլ շահերի համադրության բանաձեւեր գտնելու հարցում:

Առավել եւս, որ կայսրություններում իրական որոշումներ կայացնող շրջանակներին որեւէ «մետի» մոտ իսկ չեն թողնի: Մոռացեք: Ինչպես օրինակ ԱՄՆ դեպքում են ասում՝ որեւէ լոբբինգ աշխատում է մինչեւ այնտեղ, որտեղ ԱՄՆ շահն է: Հենց այդ լոբբինգը սկսեց հակասել ԱՄՆ շահին՝ ԱՄՆ-ն է ուժեղ, ոչ թե լոբբինգը:

Չկասկածեք, սա վերաբերում է ըստ էության բոլոր այն ուժային կենտրոններին, որոնք այսօր ձեւավորում են աշխարհաքաղաքականության հոսանքները:

Հետեւաբար, կրկնեմ, ոչ միայն վատ չէ, այլ նույնիսկ կարեւոր է ունենալ այդ կենտրոններում հնարավորինս «հայամետ» ընկերներ ու բարեկամներ, բայց գլխավոր խնդիրը՝ գործընկերներ ունենալն է, որոնց հետ աշխատանքը հիմնված է ոչ թե մեր հանդեպ համակրանքի, հայ ժողովրդի հանդեպ համակրանքի վրա, այլ ընդհանուր շահերի ու հետաքրքրությունների, որ հայ ժողովրդի վերնախավերը կարող են ձեւավորել այդ երկրների վերնախավերի հետ:

Հետեւաբար, մեր փնտրելիքը բուն իմաստով դրսեւորում չէ: Մեր փնտրելիքը մեր մեջ է, որը պետք է իրականացնենք մեր մարդկային ռեսուրսով, մեր մտածողության ներուժով, ձեւավորելով այդ մտքերի մշակման ու բանաձեւման, մատուցման ուղղությամբ աշխատող մեր ինստիտուտները:

Իսկ սա մեկ այլ առանձին ու կարեւոր թեմա է, որի մասին առաջիկայում: 🇦🇲