زندگی‌ پری کوچولو یکنواخت و خاکستری، بدون حتی لحظه‌ای به رنگ زرشکی یا ارغوانی بود. آینده را هم تا آنجا که می‌توانست ببیند، مطمئنا قرار بود به همین منوال سپری کند تااینکه در نهایت به برگ کوچک پژمرده و تنهایی بر شاخه‌ای از درختی زمستانی تبدیل شود!
اما روح‌اش از زمانی که به یاد داشت، در قصر طلایی زندگی می‌کرد. از همان موقع که خیلی کوچک بود، مسحور قصر طلایی شده بود. همیشه وقتی چشم‌هایش را می‎‌بست، می‌توانست آن را به وضوح با کنگره‌ها و پرچم‌هایش در ارتفاعات کوهستانی پوشیده از درختان کاج ببیند. هاله‌ی دلنشین طلایی رنگی آن را احاطه کرده بود و در ورای آن غروب سرزمینی زیبا و ناشناخته به چشم می‌خورد. تمام زیبایی‌های چشمگیر دنیا در آن قصر جای داشتند. جواهراتی که می‌توانستند متعلق به ملکه‌ها باشند؛ رداهایی از نور ماه و آتش؛ تخت‌هایی از گل رز و طلا؛ پلکان‎هایی بی‌انتها و کوتاه از مرمر با گلدان‌های سفید باشکوه و دوشیزگان ظریف‌اندامی در پوشش مه که از آنها بالا و پایین می‌رفتند؛ تالارهایی با ستون‌های مرمری و فواره‌های درخشان که بلبل‌ها در دسته‌گل‌هایش نغمه سر می‌دادند؛ سالن‌های آینه‌ای که تنها تصاویر شوالیه‌های خوشتیپ و بانوان زیبا در آنها بازتاب می‌یافت و خودش که زیباترین فرد جمع بود و مردها برای نیم‌نگاهی از جانبش جان می‌دادند. تنها چیزی که باعث می‌شد کسالت روزهایش را تحمل کند، چشم‌انداز گشت‌و‌گذارهای رویاگونه‌اش در شب بود. دیگران اگر به نصف کارهایی که پری کوچولو در قصر طلایی‌اش می‌کرد پی می‌بردند، احتمالا از وحشت می‌مردند.
for you little fairy??‍♀??
-luna

زیبایی از درد زاده میشود
-ون‌گوگ

چآلش:

فور کنید، با توجه به شناختی که ازتون دارم یا وایب ِ دیلی‌تون،
توصیف کنم که، اگه شما اون چیزی بودید که به این دنیا اضافه میشد،
چه ماده یا شئ‌ یا شاید هم عنصری بودید ..

ظرفیت: تا وقتی خط بخوره

باشد که ایگنور نشه ^^

وای مرسی قشنگمم:)??

https://t.me/partyofus/1147
اشتباه فک میکنی اتفاقا وایب خوبی داره

Telegram

part of us

بیاید بگید اینطور نیست اشتباه فکر میکنم***😭******💔***

فکر کنم باشم اما تر زده میشه بهش..

میخوام.?

برای خیلی از ماها خواب، مکانیسم دفاعیه؛ یعنی وقتی نتونستی رها شی از غم، وقتی از کسی دلگیر بودی، وقتی از خودت شاکی بودی، وقتی درد جسمی داشتی و... تلاش می‌کنی بخوابی. خودِ خواب که هیچ. اما انگار تصور می‌کنیم جهان بعد از بیداری، کم‌غم‌تر، کم‌دردتر، کم‌شکایت‌تر و دلبازتره؛ ولی من فکر می‌کنم هیچ راه فراری تو دنیا نیست که نتیجه‌ش آرامش باشه. هر فراری، یه آرامش فیک و پوچ کوتاه داره و بعدش دوباره اضطراب. تازه بعد از فرار، اضطرابت قوی‌تر هم هست؛ چون میدونی دیگه؟ آدمی که یه گندی زده و فرار کرده، مضطرب‌تر از آدمیه که یه گندی زده و همون‌جا تو محل حادثه، بَست وایستاده تا درستش کنه.

اینو فور کنید تا دیلیتونو به یه برند سیگار تشبیه کنم.

ماری خیلی آدم حسودی بود، من بارها متوجه این حسادت کاتولیک‌ها شده بودم، آنها گنجینه‌ها، مراسم‌‌ دینی و پاپ را مثل آدم‌های خسیس از دیگران دور نگاه میدارند؛ به غیر از آن، این کاتولیک‌ها خودپسندترین گروه انسانی هستند که می‌شناسم.. آنها به همه چیزشان میبالند، به آن چیزی که قدرت کلیسای آنهاست، به آن چیزی که ضعف کلیسای آنهاست؛
و آنها از همه‌ی کسانی که تقریبا متفکرند انتظار دارند به دین‌شان بپیوندند.

"عقاید یک دلقک"