Боқийлик...
(Тасаввуфшунос олим Нажмиддин Комиловга)
Кўпнинг кўнглин кам қилгай дунё,
Кўпнинг кўзин нам қилгай дунё.
Барчамизни ернинг остига
Бир кун, албат, жам қилгай дунё.

Манман деган не-не зотларнинг
Бошларини хам қилгай дунё.
Устозларни қуёш деб билсак,
Ўчиргайу, шам билгай дунё.

Дунё, билсанг, битта қудрат бор,
Бир ҳикматга ҳукминг ўтмайди.
Эл кўнглини китоб этганлар
Бу дунёдан асло кетмайди.

Бу шеър етук олим Нажмиддин Комилов вафоти сабаб ёзилган. Аммо китобларимда шуни ифодаламаган эканман. Кейинги нашрларда шу тарзда келтираман, иншоаллоҳ!

Тилак Жўранинг шеър дафтарида бундан роппа-роса қирқ йил аввал ёзилган бир шеър бор. Ҳар гал шоир акамни эслаганда, ўз-ўзидан, ўша шеър сатрлари қуйилиб кела бошлайди:

Дунёнинг деразаси очиқ:
офтобга,
ойга,
юлдузга,
юракка,
Офтоб – уйғотар дунёни.
Ой – ёритар.
Юлдуз — дунё деворида бир сурат.
Юрак-чи?
Юрак —
офтобни,
ойни,
юлдузни
ўғирламоқ истаб,
дераза олдида турибди… титраб.

Назаримда, титраб турган митти хилқат — Тилак Жўранинг юраги эди. Шоир бутун ҳаёти ва ижоди давомида уни худди гулдай инсониятга тутишни истади:

Тошкент университети таҳсили якунида Тилак Жўра менинг диплом ишимга илмий раҳбар бўлган. Диплом ёзишни четга суриб, «шеър тўқиш»га берилиб кетганимдан ишни топшириш кечикиб кетди. Шунга қарамай, Тилак ака мени бир мартаям койимади. ”Машинисткага айт,қоғоз атрофидаги поляларни катта-катта ташлаб ёзсин!” деб қайта-қайта уқтиришлари, дипломни ҳимоя қилган куним Оқтепадаги боғда сармаст бўлганларимиз (Жўраларим орасида «Хуршиднинг боғи» номи билан машҳур боғ тўқимачилик комбинатига қарашли бўлиб, эни билан бўйи бор-йўғи 2×3 метр бўлган каталакдек ижарахонам шу боғнинг ўртасида эди), Тилак аканинг улкан боғни тўлдириб  «қаҳ-қаҳ» отиб кулишлари ҳеч қачон эсимдан чиқмаса керак…

Тилак Жўра бу дунёда кўп яшамади. У кўп китоб ҳам чиқармади. Катта-катта, узундан-узоқ шеъру достонлар ҳам ёзмади. Ундан умридай қисқа шеърлар қолди. Бу қисқа шеърлардаги улкан ҳаяжонлар,боқий дардлар қолди.

Тилак Жўра сиймоси, энг аввало ўта беғубор инсон сифатида ёдимда муҳрланиб  қолган. Ишонинг, қачон шоир акамни эсласам, унинг юзидаги беғубор табассум «ярқ» этб кўз ўнгимда пайдо бўлади. Табассум унинг яшаши, ҳаётининг мазмуни эди, аммо, бу табассум ортида улкан юрак изтироблари яширин эди.

У Тошкентнинг эски шаҳарида торгина ҳовли яшади. Улкан юраги ҳовли-ку ҳовли,  Тошкент-ку Тошкент, сарҳади номаълум, қаҳри қаттиқ очунгаям сиғмай қолганда олисдаги Қоракўлига кетарди. Беғубор  болалиги ва мушиқ онаизори ҳузурига қайтарди.  Фақат ўша ерда ҳаловат  топарди.