امروز هم باز تا صبح خوابم نبرد. خسته از وول خوردن و غلت زدن توی جام، تصمیم گرفتم پاشم روزم رو شروع کنم. قهوه‌مو درست کردم، اومدم نشستم روی تشکِ کنار بخاری، لای پنجره رو خیلی کم باز کردم و شروع کردم به کتاب خوندن. برخورد باد خنک به پوستم رو حس میکردم، صدای کلاغ‌ها رو می‌شنیدم، صدای موتور و صدای باز و بسته شدن در ماشین‌ها رو. میدونستم وقت خیلی زیادی ندارم، چون نبات یکم دیگه بعد از ساعت‌ها چسبیدن به پنجره و بیرون رو نگاه کردن سردش میشه و میخواد بیاد کنار بخاری و باید پنجره رو ببندم. کتاب میخونم و به این فکر میکنم که عادت کتاب‌ خوندنِ اول صبح رو از ری گرفتم. جالبه که جستار ربکا سولنیت باید با مفاهیمی مثل پذیرش، اجتناب از کنترل روند زندگی، رها بودن، تجربه کردن لحظه‌ی اکنون، گم شدن خودآگاه، توانایی تحمل رازآلودگی زندگی و ماندن در شک‌و‌تردید شروع بشه‌. همون چیزی که با تمام‌ وجودم دارم ازش فرار میکنم و به عکسش با دردمندی چسبیدم. فکر اینکه نتونم کنترل وقایع زندگیم رو به دست بگیرم فلجم کرده و در تلاش مذبوحانه برای کنترل همه‌چیز و "طبق برنامه پیش رفتن" وجودم داره از هم متلاشی میشه‌. نبات اومده پیشم، پنجره رو میبندم، چندتا نفس عمیق میکشم، می‌نویسم و می‌نویسم و می‌نویسم. و به خودم میگم باید یاد بگیری با روند پیش‌بینی‌ناپذیر زندگی خو بگیری. دست از کنترل کردن اوضاع برداری و خودت رو در این‌ دریای ناشناخته رها کنی. باید ذهنت رو از فکر و خیال خالی کنی، باید آروم بشی، باید نفس بکشی، باید نفس بکشی، چند ماهه که نفست رو حبس کردی و نفس نکشیدی، باید نفس بکشی.
باید بخوابم. باید ذهنم رو آروم کنم و بالاخره بخوابم. حس میکنم خیلی وقته نخوابیدم. باید خودم رو گم کنم، خودم رو در این دنیای ناشناخته رها کنم و نفس بکشم. باید بخوابم.

«اما پرسش این‌جاست که چطور می‌شود گم شد. اگر هیچ‌گاه گم نشده‌ای، هیچ‌گاه زندگی نکرده‌ای. اگر ندانی چطور گم شوی، تباه خواهی شد. زندگی کاشفانه جایی در میانه‌ی سرزمین‌های ناشناخته قرار دارد.»
(نقشه‌هایی برای گم‌ شدن، ربکا سولنیت)

ماهُ...

مایع کیک خوردم و انسان بهتری‌ام.

کاش واقعا زودتر از این شهر بزنم بیرون. برم یک‌جایی که هیچ خاطره‌ای نداره.

احساس میکنم از ۱۹ سپتامبر به اینور، زندگیم کلا در یک حاله‌ای از مه بوده و نود درصد روزهای ۲۲ سالگیم که دیگه هیچموقع تکرار نمیشند حروم شدند. از فردا دیگه این روند خسته‌کننده رو قطع میکنیم.

۷۶ روز از زندگیم همینجوری رفت. دیگه بسه.