احساس می‌کنم یه لوزر بدبختم که قرار نیست توی زندگیش هیچ دستاوردی داشته باشه.

:«دوست دارم باهات حرف بزنم حتی اگر حرفی برای گفتن نداشته باشم.»

این‌قدر زشت و خسته دارم می‌رم بیرون که خدا منو ببخشه

آخیش.

می‌دونستین اگه میوه‌ها زیاد فساد کنن کپک می‌زنن؟

نسبت به چیزها و آدم‌ها احساس خاصی ندارم. دچار یک بی‌احساسی مطلق شدم. برای چند لحظه‌ فقط احساس خوبی بهشان دارم و بعد از درون تهی از احساس می‌شوم.

بعضی وقتا با دونستن منطق یه سری چیز‌ها نمی‌تونی جلوی احساسات نسبت به مسئله رو بگیری و آدمی چقدر درمانده است.

وقتی برای اولین بار بهش گوش دادم فکر می‌کردم این هم لابه‌لای باقی روایت‌های غیرواقعی از آدم‌های ‌واقعی، واقعی از آدم‌های غیر واقعی، واقعی از آدم‌های واقعی و وغیرواقعی از آدم‌های غیرواقعی توی ذهنم گم می‌شه. اما نشد. باعث شد به خودم بپیچم. خوند:«
امروز تو را دسترس فردا نیست
واندیشهٔ فردات به جز سودا نیست
ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست.» (خیام)
و برای چند لحظه هیچ چیز رو مهم‌تر از استفاده از لحظه لحظه بودنم ندونستم و حس کردم واقعا اهمیت نداره که چه‌ کسی و کجا و چی در موردم فکر می‌کنه و  برای خودم تمرینی گذاشتم تا از بند خودسانسوری احمقانه‌ای که جلوی دست و پامو گرفته بزنم بیرون و در ابتدایی‌ترین حالتِ انسانی‌ِ رها شدن حرف زدم.  حرف زدم و حرف زدم. شک کردم اما چیزی درونم فریاد می‌زد دارم درست انتخاب می‌کنم. چرا که من احساس کردم از فکر آدم‌ها در مورد من بودنم نمی‌ترسم. و شجاعت رو نقطه مقابل ترسیدن می‌دونم و دوستی داشتم که می‌گفت:«من هرجا تو باشی احساس شجاعت بیش‌تری می‌کنم برای خودم بودن و نترسیدن.» و من هنوز بع. از گذشت سال‌ها سرشار از حس خوب می‌شم از به‌یاد آوردنش و من نمی‌خوام بترسم چون در زندگیم نیاز به من بودن دارم و نیازمند آدم‌هایی هستم که برای خودشون بودن شجاع باشند. دوست دارم آدم‌ها امنیت بیش‌تری کنارم برای خودشون بودن داشته باشند. این‌طوری کار من هم برای برقراری روابط انسانی راحت‌تره چون هرکس که در نزدیکی من قرار داره در واقعی‌ترین حالت خودشه. عزیزانم روابط انسانی خیلی سخت و پیچیدست. حالا  که شاید تو بمیری و من بمیرم بدون این‌که بهت بگم چقدر دوستت دارم سخت و پیچیده‌تر کردنش نشونه‌ای برای درک بالای شما و توانایی برقراری ارتباط مؤثر نیست.