چاقوی کُند بود و به نرمی
آزار داد سينه‌ی ما را
رازی که داشتیم و نگفتیم
زیرا که درد نیز نفهمید
ما هندوانه‌های رسیده
دل‌نازکیم و پوست‌کلفتیم

زيرا كه در نهايتِ اندوه
از هركه لطمه می‌زد و می‌رفت
لبخند را دریغ نکردیم
لبخند نیز آفتِ ما شد
زيرا كه در نهايتِ لبخند
یک شب بدونِ گريه نخفتيم

معمارِ حرف‌های تو بودیم
چیدیم برجِ سربه‌هوا را
تا حس کنیم دستِ خدا را
زيرا كسی نگفت که باید
هنگامِ وصلِ آجرِ آخر
از روی داربست بیفتیم

گل‌های باغِ كاغذی‌ات ما
گلدسته‌های منقضی‌ات ما
بیچاره ما که هیچ دهانی
در ما نخواند هیچ اذانی
بیچاره ما که جز گُلِ سيلی
در هیچ صورتی نشکفتیم

در مُشتْ پوچ بود پس از پوچ
با دشمنان معامله کردیم
با دوستان مجادله کردیم
در گوشْ هيچ بود پس از هيچ
از دشمنان دروغ شنيديم
از دوستان دروغ شنفتيم

زيرا كه درد نيز نفهميد
زيرا كه در نهايتِ لبخند
زيرا كسی نگفت که باید
خواندیم هرچه را که نخواندیم
دیدیم هرچه را که ندیدیم
گفتیم هرچه را که نگفتیم

حسین صفا
@digargoone

حالم بد است مثل زمانی که نیستی
دردا که تو همیشه همانی که نیستی

وقتی که مانده‌ای نگرانی که مانده‌ای
وقتی که نیستی نگرانی که نیستی

عاشق که می‌شوی نگران خودت نباش
عشق آن‌چه هستی است نه آنی که نیستی

با عشق هر کجا بروی حیّ و حاضری
در بند این خیال نمانی که نیستی

تا چند من غزل بنویسم که هستی و 
تو با دلی گرفته بخوانی که نیستی

من بی‌تو در غریب‌ترین شهر عالمم
بی‌من تو در کجای جهانی که نیستی؟

#غلامرضا_طریقی
@Chaaregi

با کارد و‌ پنجه
داستان کوتاه از دوریس دیوری

به یاد دندان‌ها
به یاد ناخن‌ها
به یاد پَرهایم
گُلی کبود شکفت
شِکفت و گفت: «سلام
شکنجه‌گرهایم»

هزار سَر دارم
هزار سودا نیز
ولی خدای عزیز
میان این همه‌چیز
حواله می‌دهدم
به دردِسرهایم

میان رویاها
و چینه‌دانه خودم
همیشه در سفرم
چنان که در سفرند
گلوله‌ها بینِ
من و سفرهایم

سلام شلّیکِ
تفنگ تنهایی
سلام حجله شب
که ریسه‌هایت را
به خاک می‌ریزی
به یادِ پَرهایم

سلام تنهایی
که دور می‌کنی‌ام
از این جماعتِ کور
چه می‌شد از این دور
که کشان‌کشان بِبَری
به دورترهایم

هزار دفتر را
به آب دادم رفت
منی که هیچ‌زمان
نه از خودم آبی
به جوی مردم ریخت
نه از هنرهایم

عمارتی کهنم
که نور، نور که هیچ
هوا، هوا حتی
بر اندرونی من
نمی‌ترواد از
شکافِ درهایم

سلام پرسش‌ها
سلام پاسخ‌ها
سلام بایدها
سلام شایدها
سلام اماها
سلام اگرهایم

سلام ای غم‌ها
که از شما در من
گُلی کبود شکُفت
گلی که گفت: «سلام
سلام بر همه‌ی
شکنجه‌گر‌هایم»

#حسین_صفا

یک اثر بی‌نظیر در حوزۀ مطالعات اجتماعی افغانستان
130 روایت از زندگی معمولی شهروندان
این نامه ها در دهۀ شصت میلادی به رادیو کابل ارسال شده بودند.
البته شمار نامه ها بسیار زیاد بوده اما خانم اریکا کنابه پژوهشگر آلمانی در آن زمان صرفا توانسته بود این 130 نامه را از شعلۀ آتش جنگ بیرون کشد و به زبان آلمانی (به سال 1977) ترجمه کند.
دوستان عزیزم رتبیل آهنگ و رامین کمانگر به آنچه پارسال وعده اش را داده بودند، عمل کرده و این کتاب را به فارسی ترجمه کردند.
دست آقای یاسر نیز درد نبیند.
دوست عزیزم سیرت فرمان را هم از دور می بوسم.

منظره ویرانی آدم‌ها غم‌انگیزترین منظره دنیاست. ببینی کسی مثل طاووس می‌رفته، حالا مرغ نحیفی است، پرش ریخته. ببینی کسی خود را ملکه‌ای می‌پنداشته و تو را بنده زرخرید، حالا منتطر گوشه چشمی است به او بکنی. ببینی...

همان، ص ۱۰۷

از میان شیشه از میان مه

نویسنده: #علی_خدایی

#داستان_کوتاه_فارسی

@howz_lib

و عشق هلاک عظیم است
این را کسی خوب می فهمد
که دلش را
سلانه سلانه
می کشد تا سلاخ خانه

هندوانه را حتی اين‌گونه چاقو نمی‌زنند.

#جواد_گنجعلی
#دری‌بر‌پاشنه‌ی‌اندوه

@Javadganjalii

چه غزل خوبی و چه شاعر فوق‌العاده‌ای!

دلم گرفته و فکرم به هیچ کاری نیست
جهنمی که از آن راه رستگاری نیست

بدم می‌آید از آواز عقربه وقتی
که یک دو ثانیه جای امیدواری نیست

نگاه چهره چین چین من در آیینه
شکسته است و شکستن که اختیاری نیست

دوباره گفته‌ام احوال من خوش است ولی
دروغ دیده به دیده که اعتباری نیست

همین که جز به خودم اعتراض نتوانم
پذیرش خفقان است، بردباری نیست

• چقدر شهر پر است از تردد آدم
  ولی همیشه همانی که چشم داری،... نیست

#سخی_ظفری

@sakhi_zafari