• فکر نمیکردم دیگه هیچوقت ببینمت، ولی دیدمت. اونم اینجا، وسط این بارون شدید. مگه نمیگفتی از بارون خوشت نمیاد؟
  جونگکوک با تموم کردن جملش نیم نگاهی به پسر کنارش که بدون چتر درحال قدم زدن بود انداخت و به ناچار خودش رو بهش نزدیک کرد تا اون هم زیر چترش قرار بگیره، انگار که هنوز هم توی ناخودآگاهش عادت مراقبت کردن ازش رو داشت.
  - درسته، از بارون خوشم نمیاد ولی تو دوستش داشتی. الان هم هروقت بارون میاد به یاد تو میام بیرون. خیلی وقت ها سرما میخورم و چندروز میوفتم تو خونه اما وقتی قطرات بارون روی پوست صورتم سر میخوره، میتونم حس کنم که انگشت‌های تو روی صورتم به حرکت دراومدن.
  تهیونگ نفس عمیقی کشید و سیگار رو از بین انگشت‌های کوک بیرون کشید و گوشه‌ی لب خودش گذاشت و تک خندی زد.
  - حالا خودت بگو، مگه نگفتی سیگار
  دوست نداری؟
  جونگکوک خیره به لب‌های ته، آروم زمزمه کرد.
• منم برای ترک لب‌هات سیگاری شدم.

i’m about to cry

خیلی وقته چیزی ننوشتم، چون فکر میکردم خوب میشم. چون فکر میکردم فردا ترخیصم میکنن. فکر میکردم اگه دیگه ننویسم و بهش فکر نکنم دیگه قرار نیست خودمو ببینم که مردم، دیگه قرار نیست وقتی موقع خواب چشمام رو میبندم، ببینم که خون داره از مچ دست های پاره پارم پایین میریزه. فکر میکردم دیگه قرار نیست بدنم رو زخمی ببینم یا حتی صداهای مزخرف تموم نشدنی‌ای که دیگه حتی خستم دربارشون بگم رو بشنوم. فکر میکردم اون جیغ کوفتی بالاخره تموم میشه. ولی من خوب نشدم، خسته تر از قبل، ناامید تر از اون که با خودم بگم کاش برم به یکی التماس کنم کاری کنه خوب شم. خستم از حرف زدن، خستم از نوشتن و گفتن این درد مزخرفی که افتاده توی جونم و چندساله از روح و روانم تغذیه میکنه و خیال رها کردنم رو نداره. خستم از نفس کشیدن، خستم از دیدن و شنیدن، از این اتاق، از این لباس های بی رنگ و خسته کننده ای که بهمون میدن، از غذاها و قرص های حال بهم زن و بی‌فایده، از همه چی خستم.

“ -کیم تهیونگ,
یادداشت های آسایشگاه”

“زندگی رو بدون تو میخوام چیکار؟ وقتی خودت همه‌ی زندگیمی.”

Heaven, I'm in Heaven
And my heart beats so that I can hardly speak, and I seem to find the happiness I seek, when we're out together, dancing cheek to cheek.

عزیز تر از جانم،
از وقتی تو قدم زیبایت را به زندگی من گذاشته ای، همه چیز برایم فرق کرده. نمیدانم در وجود تو چه بود و هست که من با یک لمس ساده تو از تمام درد ها و رنج هایم قدم ها دور شده ام. انگار که نوک انگشتان تو معجزه ای بوده باشد که برخورد آن به دیوار های تیره و خاک گرفته زندگی ام ان ها را به یک باره خالی از هر سیاهی کرده باشد. هرگاه در خلوت خود نشسته ام با خود می‌اندیشم که تو پاداش کدام کار خوب من بوده ای، چه کردار پاکی در زندگی ام داشته ام که دنیا تو را که مثل یک فرشته ی نجات هستی جلوی پای من قرار داده است. با خود فکر میکنم تو در من چه دیدی که من را لایق ان همه مهر و محبت بی کران خود دانستی و تمام لطفت را مثل بارانی که بر روی زمین های ترک خورده از خشکی میریزد روی من ریختی و من را از این فلاکت و تیرگی در آوردی. کاری که تو با روح خسته و درمانده ام کردی، جوری که تو توانستی آن من شکسته را از روی زمین بلند کنی و زخم هایم را مداوا کنی، انقدر کار بزرگی است که این کلمات چند حرفی ناچیز از توصیف آن عاجزند. کاش میتوانستم به شیوه بهتری که لایق یک فرشته ی نجات باشد از تو تشکر کنم اما انقدر محو زیبایی تو هستم، انقدر دل به دل تو باخته ام و چشم های زیبایت من را مجذوب خود کرده اند که فقط میتوانم بدون هیچ حرفی جلوی پایت زانو بزنم و طوری تو را پرستش کنم که گویی خدایم را روی زمین میبینم. عزیز دل من، زیبا ترینم، شاید سخنان من برایت تکراری باشند اما میخواستم در این روز ارزشمند که تولد توست، مجدد به تو یاداوری کنم که چقدر دوستت دارم و چقدر برایم با اهمیت هستی. میخواستم تمام حرف هایم را دوباره کنار گوش تو زمزمه کنم و در آغاز سال جدید زندگی ات به تو یاداور باشم که تا ابد کنار تو خواهم ماند و تمام مهربانی هایت را چندبرابر به تو باز خواهم گرداند. تولدت مبارک فرشته‌ی من. به اندازه تک تک نفس هایی که تا به حال کشیده ای، دوستت دارم.