-Is that all you have to say?
One word, that’s it?

-I missed you and I cried
But I said that I was alright

‌آن شبِ کذائی با زخم هایی که روی مچ دستام و پام بود برگشت، پشیمون بنظر میرسید اما پشیمونی اون التیام زخم های من نبود!
به پایم نشست تا صبح و به نزدیکی صبح با بوسه‌اش به خواب رفتم، گویا که بوسه معجزه کرده بود و من دوباره نسخ او شدم، پریزاد را بخشیدمش همان شب... دوباره شروع کردیم به عاشقانه های دوتایی و ساختن لحظات زیبایی که با ما خلاصه میشد. دعواهای پیاپی بخش ثابت ما بود.. اما همدیگر را دوست داشتیم؛ هرچند که این عشق نامشروع بود!
او بر سره قولش میمانَد؟برای من.. برای منِ او! هنوز به انتظار دوستت دارم هایش نشسته ام.
هرشب به انتظار شنیدن نجواهایی کوتاه مینشینم تا شاید گوش هایم خبری از اون بشنوند.