Сказала сваёй сяброўцы, што пераехала. Жыву сама самісенька. Упершыню за 27 гадоў (усё ячшэ не магу паверыць у гэта. Простыя радасці ?)

Сябровачка мне скінула пост на кнігу, якую сама яна нядаўна прачытала. І напісала мне так: "Кніга, якую табе варта пачытаць". Напэўна, праз тое, што я адна.

Але я вам не раю.

"Жанчына-ляўша" Пэтэра Хандке.Кніга тыпу павінна быць вельмі пранікнёнай. Там жанчына сыходзіць ад свайго мужа і намагаецца выбудаваць сваё жыццё, пазнаёміцца, так сказаць, з сабой.
Але.
Пасля кожнага дыялогу ў мяне было толькі адно пытанне: што я толькі што прачытала?
Так людзі ў жыцці не размаўляюць. Вось, напрыклад, як галоўная гераіня кінула свайго мужыка. Яна яму сказала: "Ты ўсё роўна ад мяне сыйдзеш". І ён, такі разумнік, адразу зразумеў, што гэта яна яго кідае! Але для больш чалавечага, нашага, зразумелага, аўтар усё ж зрабіў устаўку: муж потым крыху пабіў сваю жонку (гэта іронія, калі што).
Вельмі незразумелыя паводзіны герояў, усё скамкана і засунута ў 166 электронных старонак. Паводзіны герояў дзіўныя, дыялогі крывыя і пафасныя.

А аўтар, між іншым, атрымаў Нобель у 2019 па літаратуры. Божачкі! На гэта яшчэ ёсць экранізацыя!

Я ўвесь час думала, думала, думала пра самоту. Мне было жудасна крыўдна, што ў той кнізе самота была такая агідная і няшчасная, калі я атрымлівала задавальненне быць адной. І гэта аднабокасць вельмі раздражняла.

Саму кнігу пакіну ў каментарах. Можа нехта любіць мазахізм.

✨Загадка ад Рыгора Барадуліна:

Ідуць лесам
Равуць басам
Нясуць драўляны піражок з мясам

Што гэта??