Мо ба одамҳое муҳтоҷ ҳастем, ки ба ояндаи фарзандонашон фикр кунанд, на ба гузаштаи падарҳояшон.

Маҳмуди Давлатободӣ

✍️Дар вуҷуди ҳамаи мо як “ман”-и афсурда,
як «ман»-и асабонӣ, як «ман»-и шод ва як «ман»-и ғамгин вуҷуд дорад.

Кадом МАН пирӯз мешавад?

Ҳар кадоме, ки бештар таваҷҷуҳ карда шавад....

7 дарси муҳим дар бораи пул:

Ҳеҷ гоҳ танҳо ба як манбаи даромад такя накун.
Ҳар қадар имкон бошад, аз қарз худдорӣ намо.
Тафаккури молиявии худро рушд деҳ.
Қисме аз даромади худро захира кун.
Даромадатонро зиёд накун, агар хароҷоти нолозим зиёд шавад.
Барои таъсир гузоштан ба дигарон, худро ба хароҷоти беш аз ҳад вогузор накун.
Ҳамеша омӯз ва ба худат сармоягузорӣ кун.
Роҳ ба сӯи муваффақияти молиявӣ аз ин қадамҳои одӣ оғоз меёбад.

Мулоҳизаҳои дуруст инсонро ба амалҳои дуруст раҳнамоӣ мекунанд. Хирадмандӣ дар зеҳн боиси адолат дар қалб мегардад. Ҳар кас, ки роҳи андешаи дурустро интихоб мекунад, дар зиндагӣ ба қуллаҳои одилона мерасад.

Эҳтиром ба дигарон калиди муваффақият аст. Бо эҳтиром ба атрофиён инсон эътимоди дигаронро ба даст меорад ва муҳити мусбие эҷод мекунад, ки барои пешрафт муҳим аст. Эҳтиром муносибатҳои устувор, ҳамкорӣ ва дастгирии дигаронро ташвиқ мекунад. Он ба рушди шахсӣ ва касбӣ мусоидат намуда, роҳро барои расидан ба ҳадафҳо ҳамвор мегардонад. Дар ниҳоят, эҳтиром на танҳо муҳити зиндагиро беҳтар месозад, балки шахсро ба қуллаҳои муваффақият мебарад.

Эътимод ба нафс: Калиди муваффақият

Эътимод ба нафс яке аз муҳимтарин омилҳои муваффақият дар зиндагӣ ва фаъолияти инсон аст. Ин хусусият ҳамчун як нерӯи ботинист, ки инсонро ба амал, ҳадафгузорӣ ва тасмимгирӣ таҳрик медиҳад. Он ба маънои воқеӣ эътиқоди шахс ба қобилиятҳо, дониш ва арзишҳои худ мебошад.

Чаро эътимод ба нафс муҳим аст?

Эътимод ба нафс барои бартараф кардани монеаҳо ва боварӣ ба худ дар ҳолатҳои душвор кумак мекунад. Шахсе, ки ба худ эътимод дорад, қодир аст:
1. Ҳадафҳои бузургро муайян кунад ва барои расидан ба онҳо талош намояд.
2. Нақшаҳои зиндагиро амалӣ кунад, ҳатто агар дар роҳ хатогиҳо сурат гиранд.
3. Ба нокомиҳо ҳамчун имкони омӯхтан нигоҳ кунад, на ҳамчун монеаи доимӣ.

Чӣ гуна эътимод ба нафсро рушд додан мумкин аст?
1. Шинохти қобилиятҳо: Ба худ вақт диҳед, то маҳорати худро кашф ва қадр кунед. Ҳар шахс қобилиятҳои хос дорад, ки онҳоро метавон барои пешрафт истифода бурд.
2. Бақувват кардани худшиносӣ: Дар бораи муваффақиятҳои гузаштаатон андеша кунед. Онҳо далели онанд, ки шумо қодиред ба дастовардҳои бузургтар низ бирасед.
3. Таълим ва такмили донишу маҳорат: Маҳорати нав омӯзед ва донишатонро такмил диҳед. Ин ба шумо эҳсоси қувват мебахшад.
4. Мубориза бо тарсу шубҳа: Қадами нахустинро барои бартараф кардани тарсу нигарониҳо гузоред. Шубҳаҳо маъмулан монеаҳои сохта мебошанд, ки онҳоро метавон бо амалҳои қатъӣ шикаст дод.

Натиҷаҳои эътимод ба нафс

Шахси дорои эътимод ба нафс дар муносибатҳо самимитар, дар кору фаъолият самараноктар ва дар зиндагӣ хушбахттар мешавад. Эътимод ба нафс на танҳо зиндагии шахсро тағйир медиҳад, балки ба дигарон низ илҳом мебахшад. Он як қувваи боҳашамат аст, ки ҳар кас метавонад онро бо кӯшиш ва талош ба даст орад.
Боварӣ ба худ — қадами нахустин ба сӯи зиндагиест, ки орзу доред. Аз худ сар кунед ва ба ҳар як қадами худ бо эътимод назар андозед!

Ҳар як инсон метавонад иштибоҳ кунад, зеро хатогӣ як ҷузъи табиии зиндагӣ ва омӯзиш аст. Аммо исрор дар хатогӣ хоси танҳо онҳое мебошад, ки мехоҳанд аз хирад ва таҷриба чашм пӯшанд.
Хатогӣ фурсатест барои фаҳмидан, такмил ёфтан ва тағйир кардан. Инсони хирадманд иштибоҳашро қабул мекунад, аз он сабақ меомӯзад ва роҳи дурустро интихоб мекунад. Танҳо бехирадон дар хатояш пойфишорӣ мекунад ва онро наметавонад ҳамчун воситаи рушд қабул кунад.
Биёед дар зиндагӣ хатогиро на ҳамчун монеа, балки ҳамчун омӯзгори қиматбахш қабул кунем ва ҳамеша кӯшиш кунем, ки аз он пеш равем. Ҳамин аст нишонаи хирад ва такомули инсонӣ.

Эҳсосот ҷузъи ҷудонопазири зиндагии инсонанд ва қуввати эҳсосот (зеҳни эҳсосотӣ) яке аз муҳимтарин унсурҳое мебошад, ки метавонад муносибатҳо ва ҳамзистиро ба сатҳи олӣ барорад. Тавре ки Ҷон Готтман таъкид мекунад: «Ҳар қадар қувваи зеҳни эҳсосотӣ баланд бошад, ҳамон қадар осонтар мешавад аз муноқишаҳо канора ҷустан ва бо дигарон забони муштарак ёфтан». Ин суханон нишон медиҳанд, ки қуввати эҳсосот на танҳо қобилияти дарк кардани эҳсосоти худ ва дигарон аст, балки воситаи муассири ҳалли ихтилофҳо ва ташаккули муколамаи созанда низ мебошад.
Дар ҷаҳони пуршитоби имрӯза, аксарияти одамон ба мушкилиҳо ва низоъҳои шахсӣ ва иҷтимоӣ рӯбарӯ мешаванд. Аммо шахсе, ки дорои қувваи баланди эҳсосоти худ аст, метавонад оромона бо вазъиятҳои душвор бархӯрд кунад. Ӯ эҳсосоти худро идора карда, тавассути дарки амиқи эҳсосоти дигарон роҳи ҳалли умумиро меёбад.
Муносибати дуруст бо одамон, ки асосашро қувваи эҳсосоти мо ташкил медиҳад, ба мо имкон медиҳад, ки дар ҷомеа эҳтироми дигаронро ба даст оварем ва бо онҳо робитаи самимона барқарор кунем. Аз ин рӯ, рушди қувваи эҳсосоти худ на танҳо барои беҳтар намудани зиндагии шахсӣ, балки барои муваффақ шудан дар ҷомеа низ аҳамияти бузург дорад.
Пас, биёед қувваи эҳсосотии худро омӯзем, онро такмил диҳем ва дар ин роҳ ба дигарон низ кӯмак расонем!

Имрӯз ҳам ба поён расид, аз ин рӯ бо хотири ҷамъ ва оромӣ поёни рӯзро истиқбол гир. Ҳар лаҳзаи истироҳататонро қадр кунед, зеро ин нерӯи нав барои фардои дурахшон аст. Пеш аз хоб як лаҳза истед, нақшаҳоятонро барои пагоҳ ба қалам диҳед. Ҳар як фикре, ки имрӯз ба коғаз меоред, метавонад оғози муваффақияти нав бошад. Шабатон ором ва фардоятон пур аз барор бошад!