Ortiq yoza olmayman.

Yana chalkashlikka kirib ketdim.

Pushaymon Rabbim, Sen meni yaratar ekansan, qaysidir yoʻl uchun, maqsad bilan yaratganding. Dunyoga kelar ekanman, ismim ham oʻz-oʻzidan tanlanmasdan qoʻyilgandi. Bola edim, behos vafot etgan, yoki oʻzim oʻldirib qoʻygan kapalakchalar uchun, va xatto kiyimlarga…

Pushaymon

Rabbim, Sen meni yaratar ekansan, qaysidir yoʻl uchun, maqsad bilan yaratganding. Dunyoga kelar ekanman, ismim ham oʻz-oʻzidan tanlanmasdan qoʻyilgandi. Bola edim, behos vafot etgan, yoki oʻzim oʻldirib qoʻygan kapalakchalar uchun, va xatto kiyimlarga tanasiz holda chizilgan hayvonchalar uchun ham yigʻlaydigan nixoyatda boʻsh koʻngilli bola edim. Ulgʻayarkanman, ismimga mos holda ketayotganimga ishonchim komil edi. Atrofimdagi hamma meni yaxshi qiz deb bilardi. Men ham buni his qilardim. Goʻyo, ismim maʼnosi kabi «ayollarning eng yaxshisi, tanlab olingani» edim oʻzim uchun. Asta-sekin oʻsib borganim sari nimalarnidir his qilishni boshladim. Albatta, bu atrofimdagilarniki kabi ilk sevgi yoki shunga oʻxshash narsa emasdi, bu qandaydir boʻshliq, insondagi ruhiy kemtiklik edi.
Qayerlargadir ketgim kelar, yolgʻiz holda shamol esgan vaqtlarda dala taraflarga sochlarimni yoygancha, qoʻllarimni parvoz qilgandek keng yoyib yugurar, chuqur nafas olib, toʻyib-toʻyib yigʻlardim kuz onlari...
Xazonlarni ustimga yopirilishlarini his qilardim..
Tabiatga borimcha singib ketishga urinardim...
Lekin,.. lekin,.. Seni yaxshi tanimasdim... Senga bu bergan baxtli onlaring uchun shukur qilishni bilmasdim...
Sen meni Oʻzing topding.. adashib, boʻshliq sari botib, oʻzimni nimadir qilmoqchi boʻlib yurgan paytlarimda Oʻzing meni Oʻz makoning, Oʻzing ila tanishtirding.. kitob izlab adashib kirib qolgan kitob doʻkoni mening Seni topgan uyimga aylangandi.. Men bu joyda ortiq yoʻq edim.. endi, ortiq avvalgi men boʻla olmasdim. Meni Oʻzing Oʻzgartirding. Atrofimdagi men bilan odamlar ichidan meni tanlab olganingni his qilgandim oʻshanda qattiq. Meni johillikdan, hissizlikdan Oʻzing asrab qolganding. Meni bu baʼzi qizlar kabi oʻsishimga yoʻl qoʻymagan ham Oʻzingsan.
Esimda... Oʻsha tunda qattiq shamol esdi.. chaqmoq koʻkni yorgudek chaldi.. oʻsha tunda yomgʻir ostida qattiq yigʻladim.. uxladim.. tong otdi.. va menda men boshqa hech qachon tuyishni million intizorliklar bilan kutsamda tuymagan, tuyolmagan, soʻzlar ila ifodalab boʻlmas tuygʻu paydo boʻlgandi..
Mendagi oʻsha kemtiklik, oʻsha boʻshliq toʻldirilgandi... Men yana qaytadan butlangandim...
Yana kuchga kirgandim...
Yomgʻirdan kuch olgan maysa misol oʻsishni boshlagandim..
Oʻzgardim.. bir umrga oʻzgardim..
Lekin... Hammasi xatolar va eʼtiborsizliklar ila yana qaytadan avj oldi.. Men ketmasligim kerak boʻlgan joyda va joydan asta-sekin sidirilib, surilib chiqib ketdim..
Qulogʻimga chalingan shivirlar...
Men ulardan qutulmoqchi boʻldim va menga taskin bergan har qanday yerni tark etdim..
Oʻsha Ruhimning qayeridadir toʻldirilgan boʻshliq yana qayta yemirilishni boshladi..
Astadan har bir gʻishtlari oʻpirilib, qulab bordi...
Sen bir tunda bitkazib qoʻygan boʻshliqni, mana yillar davomida oʻzim qaytadan oʻpirib, qulatib kelyapman..
Bilmadim... Lekin, meni oʻsha «bilmadim»larim yengdi. Ular meni oʻldirdi. Bilgan har narsamni odamlar va ushbu chirkin jamiyat tufayli uning ortiga yashirishlarim natijasida har bir bilganlarim u ila qorishib ketdi, uning ortiga oʻtib, gʻoyib boʻldilar...
Men Sendan yiroqlashib bordim... Bu masofa kundan-kunga uzayib borar, ichimdagi oʻsha boʻshliq esa kattayar edi..
Oxir-oqibat men mana shu boʻshliqdan paydo boʻlgan daraga quladim...
Oʻz-oʻzimni itarib, sudrab shu jarga otdim.. ammo..
Qayoqqa qanday quladim, bilmayman ..
Balki, Samodan Yerga.. balki esa, Yerdan Samoga ..
Bunisi muhim emas, lekin men quladim.. bilganim, qanotlarimga oʻt qoʻyishdi va u yonib ketdi.. yakunda tutuniga boʻgʻilgan holda koʻzlarimning bor yoshini yoʻqotib, quladim...

«...keyin uzoq muddat qarab turdi-da, “yaxshisi, oʻzingni arqon yoki qurol bilan emas, xayoling bilan oʻldir!” dedi. »

@shakllanmagan_fikrlar

Nazarimda Yozef K ning oʻrniga meni hibsga olishgandek. Bir yildan, balki undan ham oz muddatdan soʻng qatl qilishadigandek. Yolgʻiz men bu yerda aybdor-u, gunohkor, lekin jinoyatidan haliyam xabari yoʻqdek.. hamma oʻzi bilan ovora.. tushunishlari kerak boʻlgan paytda faqat oʻzinikini gapirib olish uchungina tinglashadigandek..(toʻgʻrida, ular meni tushunishga majbur emaslar, nega meni eshitishlari, anglashlari kerak?!) meni ham oʻzlariga qoʻshadigan va qoʻshib boʻlgandek... Bu Jarayonda faqat men tiriklarcha haqiqiy ishtirok etayotgandek.. qolganlar tomoshabin hamda ustimdan hukm chiqarib, koʻngillari toʻluvchi odamlardek...

— Men hali 18ga ham toʻlmadim,
Ammo ruhim qarib ketdi.. judayam qari.
— Lekin ruhlar qarimaydi-ku!
— unda bu sovish nima? Umidni uzish, Oʻlimni kutish, falsafa soʻqib oʻtirish nima?!
— bilmadim. Lekin, bilganim, sen oʻzing bilan teskarisan. Oʻzingga qarama-qarshi odamsan.
— bilaman. Lekin, bu tuzalmas va doimiy holat..

Toʻgʻri, bu juda katta noshukurlik boʻlar, ammo, baʼzida odam sogʻlom fikrli boʻlishdan koʻra, ahmoq boʻlib qolishni istab qoladi. Baʼzan, unga buni mana shu jamiyat qaysidir maʼnoda ravo koʻradi, baʼzan esa tinmas va boshqarilmas fikr-u, xayollar majburlaydi.
Alloh meni sogʻlom yaratganiga qaramay, ayni davrda ruhiy kasal boʻlishni istayapman. Bilaman, bu oʻta ketgan noshukurlik. Ammo, nima qilay, bu qadar chuqur nimadandir qocha olmayapman, berkina olmayapman. Ulgʻayganim sari oʻzim-la yonma-yon oʻsib keluvchi bir sharpa misol gʻalati hisning taʼqibi ostiga olinganman. Tushlarim, xayollarim, barcha-barcha menga tegishli boʻlgan narsalarda uning ham haqi bordek nazarimda. Doimiy depressiya deb atashim mumkin edi buni, ammo, bu depressiya emas. Qandaydir kechinmami, yoki boshqa narsami.. aniq bilmadim..
Nimadir deyish juda ham qiyin bu haqida. Tushuntirib boʻlmaydigan narsalardan biri. Bu aniq bilaman-ki, faqat yuqoriga qarab oʻsyapti va kun kelib oʻzimni ham yorib oʻtishiga toʻgʻri kelmasa deb qoʻrqaman.
Baʼzida qulogʻim ostida shivirlagan sharpadek his qilaman uni, lekin yoʻq. Bu mening oʻzimning ishim. Sababi, avval aytganimday ruhiy kasal, masalan, shizofreniyaga chalinishni xohlayman. Shundagina buni tushunish yoki tushuntirish mumkin boʻlmas edi. Qabul qilish anchagina yengil kechardi. Lekin, bilmadim, bu narsadan qancha qutulishga harakat qilmay, faqat battar chirmashib, oʻrab boryapti oʻz toʻri ila.
Umid qilaman-ki, bu men oʻlguncha menda oʻladi...

©Hoshimova

@ruhzabonniki

«Qora Kuch»

Nimadir ichimda uvlagan,
Ongimni kemirgan nimadir?
Ortimdan yilma-yil quvlagan,
Quvvatim simirgan nimadir?
Uloqday sudragan tanimni,
Jonimni qamchilab boʻzlatgan.
Ruhimni kuzlatgan, muzlatgan
Nimadir?!
Tilimni olovga tekizib,
Loyimni ogʻriqqa qorgan ne?
Dayusmi, maʼyusmi, egizim,
Ham silab, ham boshim yorgan ne?
Insoniy qonunlar kitobin
yozishga undabon qoʻlimga
zarrabin — tasavvur tutqazgan.
Tuygʻular sharobi ichra gʻarq
xayolim qilichdan oʻtqazgan.
Qurt kabi mensimay qudratim,
Ibodat onlari mudratib,
Dahriyga chiqarib har nafas,
Har qadam Xudoga uchratib...
Nimadir?!

©Jontemir

@ruhzabonniki