Hayotimda menga gul bergan birinchi inson “Tog’am” bo’lgan ekanlar.

Yig'lolmaslik.
Boshida arzimas narsaday tuyuladi. Yoshlar ichkarida qoladi, oqib ketmaydi. Joningni shunchalar o'rtaydiki, har bir zarrang to'lg'onadi. Ko'zlaring yoshga liq to'ladi, lekin yoshlar tomchilamaydi.

Ba'zida ko'rmagan va bilmaganlikka olishing)
- sen uchun eng yaxshi malhamdek tuyuladi.

To’g’ri biz zohirga qarashga amr qilinganmiz. Insonlarning botinini Allohga havola qilamiz. Ammo bu degani banda sodda bo’lishi kerak, ko’rgan narsasiga ishonaverishi lozim, degani emas…

Uzun-uzun yozging keladi. Ammo sukunat olamining go'zalligi ham o'ziga tortadi tinmay. Fikrlar, ichdagi holatlarni ochiqlab berish ham ancha murakkab ish ekan ba'zi onlarda. Ayniqsa yozmay qo'yganing sari bu kabi ishlardan uzoqlashib ketaverasan.
Ammo fikrlarni doimiy yozib borish insonni o'sishida ham yordam beradi.

So'zlar uzun hech yozmoqqa yetmas qalam, lek yozmasang, bir bor emas ming bor alam.

Bebaho bo’lish uchun, vafodor bo’lish kerak.

- Biroz chalg’imohchiman…
- Muommo yoki tashvishdan ?
- o’zimdan.