Het is NIET eerlijk!!!!

Dat voelde ik toen ik verdween in een gigantische driftbui.
Compleet bevangen in razernij.

En dat in luttele seconden.

Woede is een van de meest transformatieve krachten.
De ontlading die daarbij vrijkomt, is uitzonderlijk groot.

Maar wat als je al die krachten niet kwijt kunt?

Wat als je niet geleerd hebt om deze de ruimte te bieden?
Om ze te kunnen doorvoelen en begrijpen? Misschien zelfs wel benutten?

Wat als je hebt geleerd het op jezelf te betrekken?

Dan klapt het allemaal met diezelfde brute kracht naar binnen.
Om uit te monden in een verschrikkelijke zelfdestructie.

Want destructief wordt het dan.

Doordat er collectief zo’n afwijzing is op woede,
kan deze de noodzakelijke doorgang nog niet vinden.

Hierdoor leert men niet hoe krachtig woede eigenlijk is
En hoe belangrijk het dus is om deze te leren kanaliseren.

Te bevrijden.

Men is vaak bang voor wat het aanricht in de buitenwereld,
Maar vergeet de totale zelfdestructie die het eigenlijk veroorzaakt.

En die heeft soms veel grotere gevolgen.

Men is vaak druk met het uiterlijke vertoon en de gedragingen en noemt dit dan gedragsproblematiek, maar vergeet dat dit wezenlijke gedrag een logische oorzaak heeft.

En juist die dient aan het licht te komen.

Onlangs verdween ik weer in zo’n driftbui.
Ik verloor mezelf in alle kracht die vrijkwam toen er op werkelijk al mijn knoppen gedrukt werd.

Opgesloten in m’n eigen lichaam.
Aan mijn lot overgelaten, met al die brute krachten.

Voor het eerst mocht ik wat bewuster ervaren wat dit allemaal teweegbrengt.

De gevoelens en sensaties
De misleiding uit donkere lagen
De zelfdestructie die kan ontstaan
En de consequenties die daarbij horen

Ik kreeg een vraag die alles voor mij veranderde.

‘Wat heb je op zulke momenten nodig, Willemijn? Heb je daar al over nagedacht?’

Ik werd gezien en erkend -met AL mijn gevoelens het het bijbehorende gedrag.

En dat is een heel belangrijke stap om te gaan zetten - ook collectiever.

We mogen gaan leren hoe belangrijk het is om het open te gooien.
Het bespreekbaar te maken.

En hulp te vragen (van de juiste mensen).

We mogen gaan leren onszelf te gaan zien en erkennen.
In alle volledigheid - dus ook MET de woede.

De Ware kracht die vrijkomt, is uitzonderlijk.
Vurig van aard en diep transformatief.

Er is alleen een heel fijne lijn.

Want wie niet met de kracht leert omgaan,
Kan zichzelf totaal verliezen op een heel donker pad.

Met alle gevolgen van dien.

Met driftbuien worden geen grenzen aangegeven.
De grens is al in alle intensiteit overschreden.

Juist daarom dient dit besproken te worden.

Driftbuien spiegelen ons iets wezenlijks.
Laten we het gesprek opengooien.

En elkaar zien - in alle volledigheid.

Groet,
Willemijn

De hypocrisie wordt zichtbaarder voor wie wil zien.

Men stapt uit systemen om vervolgens eigen systemen aan te brengen
En blijft dit leveren onder compleet valse voorwendselen.

Alles om eigen zakken DIEP te vullen.

Vele ‘’coaches’’ prediken niet meer in diverse systemen te kunnen leven vanwege de vaste structuren en vormpjes waar zij niet in passen.

Zij zeggen vrij te zijn hiervan.

Om in de coachingsprogamma’s anderen door vaste trajecten te loodsen.
Kant-en-klare programma’s, waarin men in een beperkt aantal weken leert om een zogenaamde KERN in zichzelf te bereiken.

De incongruentie kan niet groter dan dat.

Het transformatieve proces gaat zoals het HOORT te gaan.
En dat is NIET af te dwingen.

Daar is geen vast stappenplan voor, wist ik al geruime tijd.
En zo kreeg ik daar onlangs een ultieme bevestiging van.

Een dame, met in de kern een soortgelijk verhaal als ik.
En toch zo anders.

Een totaal andere vrouw.
Heel andere leeftijd.
Geheel andere (gezins)situatie.
Andere aanrakingen/triggers op haar pad.

En toch ontluikt er continu een soortgelijk thema bij ons.
Zelfs wanneer we elkaar tijden niet spreken.

Synchroniciteit ten top.

Een ander jasje, een soortgelijke kern.
Onherkenbare herkenbaarheid, noem ik het ook wel.

Het gaat zoals het hoort te gaan en dát is Ware VRIJHEID.

De ‘’coaches’’ weten het heel vakkundig te verpakken, zoals de businessmodellen het adviseren.
De misleiding zit hem in leuzen als: ‘Wie hier niet een paar weken vol voor gaat en er dus geen ruimte voor maakt, is gewoon niet gemotiveerd.’

Laat je niet besodemieteren.

Ja, bewustwording vereist daadkracht en MOED.
Ja, het transformatieve proces vraagt zeker om opofferingen (en levert veel op).

Maar in jouw tempo en op jouw moment - wanneer het opent IN jou.

Dát is Ware Vrijheid.
Los van systemen en conditioneringen.

Jij bent hier om jezelf te ont-dekken.
Daar is GEEN vast programma voor te bedenken.

We hebben onszelf te leren kennen, op een geheel eigen manier.

En de ultieme bevestiging was ZIJ.
Mijn onherkenbare herkenbaarheid.

Ik krijg in mijn proces alle ruimte. Ik mag het ont-dekken voor mezelf.

Net als jij.
Jij bent de enige die mag ontdekken hoe het voor jou werkt.
Jij bent de enige die zichzelf hoeft te gaan begrijpen.

En dat is dus al lastig zat.

Groet,
Willemijn

SPRAAKBERICHT
(Afbeelding aanklikken om te beluisteren)

Er wordt vaker gesproken over het innerlijke kind. In dit bericht deel ik mijn ervaring hiermee, mijn perspectief hierop.

Velen plaatsen het innerlijke kind nog buiten zichzelf, waardoor die afsplitsing zorgt voor verdere verwijdering van de eigen kern.

Een cruciale stap in het bewustwordingsproces is het uiteindelijk verinnerlijken en integreren van het gevoelde.

~ Willemijn

Het eindeloos zoeken naar vrijheid in de buitenwereld is onbegonnen werk.
Een continue jacht, gedreven door een verlangen dat NOOIT ten diepste bevredigd gaat worden.

Pas wanneer alles IN jou werkelijk Vrij mag zijn, zal Vrijheid van binnen naar buiten (uit)gedragen worden.

De sleutel tot die Ware bevrijding ligt dan ook IN jou.

Jij bent je eigen antwoord op dat diepe verlangen.

Wie naar buiten kijkt, droomt.
Wie naar binnen kijkt, ontwaakt.

Groet,
Willemijn

Voor sommigen ziet ontwaken er dus zo uit.
(Zie onderstaande foto - apart gedeeld)

Inmiddels heeft zelfs de psoriasis haar intrede weer gemaakt.
Mijn lichaam doorleeft intense zaken samen met mij en laat steeds meer los.

Alles behalve een spiritueel walhalla dus.

En ook al heb ik haar vaak monddood gemaakt, wordt het nu tijd om te luisteren.
Want ze verdient het.

Ze heeft me namelijk altijd beschermd en dat doet ze nog.
Ze weet precies wat goed voor me is, wat ik nodig heb.
Ze geeft me tijdig allemaal duidelijke signalen, of schakelt uit wanneer het te veel wordt.
Ze draagt al jaren alles voor me wat ik zelf nog niet kon dragen.
Ze vond een weg tussen alle ongemakken en pijnen, altijd weer.
Ze bleef genezen en aansterken, zelfs wanneer ik haar toetakelde.
Ze bleef me dragen, ook op de momenten dat ik haar intens vervloekte.

En dat deed ze allemaal onvoorwaardelijk.

Wanneer je beseft dat het lichaam alles in jouw voordeel doet en draagt wat jij hoort te dragen dit leven, besef je ook wat voor Zuivere opening het is in bewustwordingsprocessen.

Het lichaam heeft een eigen geheugen, wanneer het mentale en emotionele het niet konden dragen.

Het lichaam draagt, wat karmisch gezien mee hoorde te gaan dit leven.

Het lichaam kent vele processen, die dag in dag uit voor ons automatisch doorgaan.

Jarenlang doet ze dit, omdat dat precies is wat ze hoort te doen.

Geen voorwaarden.
Geen kanttekeningen.

Want zelfs als we haar slecht behandelen, voor lief nemen of negeren, blijft ze wegen vinden om de processen voort te zetten.

Alles om ons verder te brengen op ons pad.

Het meest onvriendelijke wat je kunt doen, is haar vervloeken en monddood maken wanneer ze je waarschuwt.
Ze laat zich horen en vraagt om hulp.

De vraag is of je luistert.

Je kunt eeuwig signalen vermijden, maar ze zullen blijven komen.
Symptoombestrijding is al jaren voor velen de norm.
En ook ik bevond me jaren geleden nog op dat pad.

Alsof je het stekkertje eruit trekt wanneer het lampje op het dashboard brandt.
Beetje gek, niet?

Dat steeds meer mensen maar mogen gaan begrijpen waar het lichaam eigenlijk voor bedoeld is.

Om vanuit daar de Liefde voor haar te mogen gaan (her)vinden.

Laten we het lichaam vooral weer bewust gaan bewonen en haar danken voor het harde werk dat ze verricht.

En dan onvoorwaardelijk.
Precies zoals ze voor ons doet.

Groet,
Willemijn

‘Stop met oordelen.’

Ik vind het ronduit gevaarlijk, maar onderhand ook schandalig worden dat zoveel zogenaamde ‘’bewuste mensen’’ blijven oproepen om te stoppen met oordelen.

De definitie van oordelen is letterlijk: ‘Een mening die je vormt na overleg of nadenken.’

Wat je dus feitelijk tegen mensen zegt is: ‘Stop vooral met nadenken en overleggen. Vind maar helemaal niks meer.’

En in het coronatijdperk sloegen we nog met z’n allen steil achterover dat men zo weinig vond van de uitsluiting en het wangedrag. Van de maatregelen en de prikjes.

Men keek weg toen een ouder zijn dochter na zwemles buiten moest omkleden.
Wat waren veel mensen kwaad dat anderen wegkeken en hier niks van vonden.

Maar nu wordt er vanuit andere kringen eigenlijk opgeroepen precies hetzelfde te doen en de spirituele oogklep reikt inmiddels nog verder dan die van jaren geleden.

Niks meer vinden, want dan kom je er wel.

We mogen niks meer vinden, tot het hartjes en bloemetjes zijn. Want leuke dingen mogen natuurlijk wel.

Dus bij dezen: ik vind hier heel veel van.
Ik oordeel me kapot als het aankomt op dit soort zaken.

Alle spiegels die mij confronteren neem ik dan ook diep in me op en juist dat oordelende vermogen brengt mij steeds verder in contact met mezelf.
Dát is waar oordelen voor bedoeld is.

Beoordelen.

Zo stem ik af op mezelf, om eigen keuzes te kunnen maken.

Is een ander nu minder waard voor mij?
Zeker niet. Ver-oordelen staat hier compleet los van.

Maar ik vind hier zeker heel veel van.
En mijns inziens is het van groot belang dat steeds meer mensen zichzelf hiervoor uitnodigen.

Er ligt een grote angst ten grondslag aan deze vermijding. Die herken ik als geen ander en toch ga ik hem steeds weer aan.

Stel jezelf namelijk maar eens de vraag: waarom wil je niet dat anderen oordelen?

Waar ben je zo bang voor? 😉

Groet,
Willemijn

Daan van Deursen
www.dekrachtisinjou.com
https://t.me/dekrachtisinjou

‘As children our parents are like God to us’,
hoorde ik iemand in een video zeggen.

En wanneer er dan iets fout gaat waardoor de behoeftes van het kind niet worden bevredigd, leert het kind dat het aan hem/haar ligt en niet aan de ouders.

‘Ik zal wel wat fout gedaan hebben.’
Het wordt geïnternaliseerd.
Het vreet zich een weg naar binnen.

Als het kind namelijk zou beseffen dat het niet diens schuld is, maar dat de verantwoordelijkheid bij de ouders ligt, komt het in een totale bestaanscrisis, want dan is het niet veilig meer.
En dat heeft alles te maken met de hoge mate van afhankelijkheid.

Zo kunnen kinderen opgroeien met een fikse lading schuld en schaamte.
Ze zullen compleet in de aanpassing terechtkomen.
Alles om ook maar een beetje waardering en erkenning te krijgen.
Alles om ook maar de pijn van afkeur te vermijden.
Want dat is hoe het ervaren wordt, wanneer er geen emotionele terugkoppeling plaatsvindt.

Dit vertaalt zich later naar de relaties die aangegaan worden.
Veelal zie je hoge mate van aanpassing, zodat de ander je goedkeurt.
Een hoge mate van pleasen, om ook maar een gevoel van erkenning en bestaansrecht te ervaren.

Pleasen is in de kern een overlevingsstrategie en heeft dus alles te maken met de eigen overlevingsdrang.
Pleasen heeft een fundering van (verlatings)angst en heeft dus niks te maken met Zuivere Liefde.

Aan de andere kant ontstaat er soms een (bindings)angst voor het aangaan van relaties (in de onderstroom ook angst voor uiteindelijke verlating).

Het vereist een jarenlang pad van diepe zelfreflectie om tot de kern van zelf-Liefde en zelfacceptatie te komen.
Het vereist het Liefdevolle duwtje in je eigen rug: vol respect en compassie de wonden aankijken en die intense reflectie aangaan.

Ben je er nog niet bekend mee, maar wil je zien wat voor effect het heeft als ouders emotioneel geen terugkoppeling geven aan hun kind?
Zoek ‘’the still face experiment’’ op en ervaar hoe heel kleine kinderen / baby’s reageren.

De onveiligheid spat ervan af.

Niks belangrijker dan een emotionele terugkoppeling van ouders.
Niks belangrijker dan een fundering van veiligheid en geborgenheid, zodat het kind leert de eigen emoties te herkennen, erkennen, doorvoelen, begrijpen en kanaliseren.

Liefdevolle groet,
Willemijn

Help me alsjeblieft!!

Dat is het enige wat ik vroeger in helse paniek dacht als ik mezelf verloor in een driftbui.
Opgesloten in mijn eigen lijf, vol heftige sensaties en krachten die ik niet begreep en niet kon kanaliseren.

Het enige wat de buitenwereld zag, was een onhandelbaar kind, met zogenaamde gedragsproblemen.

Nou, ik ben totaal afgestapt van de term gedragsproblematiek.
We vertonen als mens gewoon gedrag, en het gedrag zegt iets wezenlijks.

Dat er in die tijd namelijk over al mijn grenzen en mijn integriteit werd gewalst, werd niet meegenomen in de veroordeling.

Er is collectief gezien zo’n gigantische afwijzing nog als het aankomt op de explosieve uitingen en dat zegt alles over onze eigen binnenwereld.
We kunnen niet omgaan met een flinke driftbui van een ander, maar we hebben ook niet geleerd om onze eigen driftige sensaties te kanaliseren en doorvoelen.

Hoeveel mensen ik wel niet heb horen zeggen: ‘Ik onderdruk mijn woede maar, want anders verlies ik mezelf helemaal. Dan wordt het zwart voor mijn ogen.’

We nemen vaak wel de tijd voor een verdrietig kind, dat snotterend in de hoek zit. We troosten het en koesteren het.
-Geldt overigens sowieso niet voor iedereen, want ook daar zit nog veel afwijzing op.

Maar het boze kind wordt echt totaal niet begrepen.
De explosie is een heftige uiting van veel meer sensaties en krachten die door het kleine lichaampje gieren.

Voor een kind is het overweldigend, angstaanjagend en niet te begrijpen.
Laat staan dat het dan ook nog afgewezen wordt door de buitenwereld.
Vaak door de mensen van wie het compleet afhankelijk is en van wie het steun en liefde verlangt.

Wat mij betreft is de timing op aarde perfect om jezelf hier maar eens voor uit te nodigen.
Er komt in deze tijd steeds meer woede en frustratie los bij velen van ons.
Zakken in de boosheid en deze eens flink laten stromen, met volle verantwoordelijkheid.

Want die mogen we leren nemen.

Maar laten we vooral het boze kind niet vergeten.
Het is vaak helemaal niet gewoon boos: er zitten nog vele lagen onder.
Het wil driftig begrepen worden en het heeft meer hulp nodig, dan we ons soms kunnen voorstellen.

Tevens goed om te weten: er is vrijwel geen grotere transformatieve kracht dan woede.
De ontlading zal uiteindelijk bevrijdend zijn.

Liefdevolle groet,
Willemijn