اعتقادم به تمامی چیزهای امید بخش رو از دست دادم. دلم می‌خواد برم تو یه کارتن و درو ببندم و از دنیا جدا شم. اتاق هم نه، حتما باید کارتن باشه. کمد دیواری هم می‌تونه خوب باشه. بچه بودم می‌رفتم توی کمد قایم می‌شدم‌.

گریه کردم و دماغم اندازه‌ی کوفته قلقلی شده و الان می‌تونم دوباره برای این گریه کنم.

پی‌ام‌اسم و هر نیم ساعت یک بار مثل متیو مک کانهی توی اینتر استلار، وقتی فیلم دخترش رو می‌بینه، گریه می‌کنم. فیلم بازماندگان یه سانحه هوایی تو اروگوئه رو می‌بینم، گریه می‌کنم. صحنه‌های عاشقانه‌ی یه فیلم کلاسیکو می‌بینم، گریه می‌کنم. عکسای بچگی مردی رو می‌بینم، گریه می‌کنم. میز ندارم لپ تاپمو بذارم روش، گریه می‌کنم. اتفاق خوب میوفته، گریه می‌کنم. اتفاق بد میوفته، گریه می‌کنم. اصلا مهم نیست چی می‌بینم یا چی می‌شه یا خوشحالم یا ناراحت، فقط گریه می‌کنم.

چه خوبه آدم همیشه یه بغل گرم و نرم و امنِ سالیوانی داشته باشه که بهش پناه ببره.

از صبح دارم بدو بدو می‌کنم. صبح که رفتم دانشگاه استاد می‌گه عبداللهی کله سحر چی می‌خوای اینجا؟!
آه پایان نامه، آه ای راه بی‌پایان.

قبول کردن این که تو یه آدم معمولی هستی با یه زندگی معمولی بعضی وقتا واقعا سخته.

زنده و سالم و سرحال هستم. وقتی بیشتر جون گرفتم میام بوسی بوسیتون می‌کنم و براتون تعریف می‌کنم. ممنون ازتون قشنگای توت فلنگیثی من???✨️

خودم داره قبل از عمل خوابم می‌بره. یعنی بیدارم می‌کنن دوباره بی‌هوشم می‌کنن؟ یعنی چی، من بدخواب می‌شم.

پیشیِ فشاری با بوی نی‌نی توی این پروسه همراهیم می‌کنه و بهم آرامش می‌ده.

خوب هستما. بوسه بهتون. یه عمل کوچک پیش رو دارم و به انرژی‌های توت فلنگیثیتون نیازمندم.