اگر ترسی از سقوط دارید، تنها راه ایمن، جهشی
«خودآگاه»
است.
کارل گوستاو یونگ

در آستانه چهل شبانه روز فاصله از طبایی عزیز، بخشی از مصاحبه‌‌ای منتشر نشده با این سکوی پرواز شاعران جوان دهه چهل، این هفته به چاپ رسید.
این گفتگو در مجله اطلاعات هفتگی، حاوی چند ناگفته است.
روانش شاد.

به یاد رشیدی و آن حافظه عجیبش. شوخ طبع و نازک نارنجی و همسرش و بخش‌هایی از من که آرام آرام خاک می شود.❤️

هشتم اردیبهشت، زادروز دردانه نقد موسیقی و علم رجل( البته به نظر حقیر علم شناخت شجره‌نامه ها)، استاد میر علی‌نقی خجسته باد. روانشاد دکتر اکبر عالمی، دوست و استاد ارجمندم، می فرمود؛ گفته اند، منتقد، فلان است و بهمان و باعث گزش هنرمند می شود، اما، در ایران، به خاطر وجود دو عامل هنرمندانی که اهل تطمیع و ارتباطات پشت پرده هستند و دوم به خاطر تبختر برخی هنرمندان، وظیفه منتقدان، سخت‌تر است.
نگارنده هیچوقت فراموش نمی کند که سرور گرانقدرم میرعلی نقی، چقدر مهربانانه گهگاه از رفتار سبک سرانه من، برادرانه گذشتند و همین فرد، چه قدر نسبت به بیان درست جایگاه افرادی هنرمند که به سلک هنرمند پوپولیستی و سلبریتی خزیده بودند، بی توجه به رگ خواب مرده پرستی مردم، جانانه تیغ جراحی نقد برداشته، و سره از ناسره را جدا کردند. او نه با خود و نه با فرد دیگری به مرتبت مخاطب و نه به تشخیص مصلحت جمع هنرمندان بزمی، (که برخی اهل متلک هستند، )، تعارف ندارد.
هرگز، به رغم دلش، قلم بر کاغذ نگذاشت و می دانم از نوشتار من راضی نیست چون حجب و حیا دارد و پرده در نیست.
سرورم زادروز شما خجسته باد. اگر نبود مطلب شما درباره سرود ای ایران در دهه هفتاد در روزنامه ایران، من کدام نوشتار را سرلوحه قرار می دادم؟ بزرگان موسیقی که اهل نواختن و گرمی بزم بودند یا در خلوت خانه نشینی، مشغول پر کردن نوارهای ( کاملا خصوصی)بودند(!)
اگر مطلب شما درباره سرود ای ایران نبود، طفل کلام من در قنداقه احساس، لکنت می گرفت چون مدیر روابط عمومی مجمع موسیقی، حتی زادروز و سالمرگ گل‌گلاب را نمی دانست و چهار سال پس از مستند مرزپرگهر از من تاریخ آن را پرسید!
سرورم، یادم هست که نقدی بر کتابی از شما در روزنامه فرهنگ آشتی به تاریخ ۱۳۸۳ نوشتم و شما فروتنانه پاسخ حقیر را مرقوم فرمودید. از همان جا متوجه شدم، همچنانکه دافعه علیه خودپسندانه دارید، فروتنانه حتی از کاسه مستمندان منتقد هم، با زیرکی و ذکاوت، خوشه چینی می کنید. از رفتارتان بیش از گفتارنان آموختم! در زمانه‌ای که پشت کروات‌های رنگین برخی استادان اوستاد، خرابه‌های سنتی خود بزرگ بینی و تبختر و تخرخر(!) ملموس است.
سرورم تولدت مبارک، با آهنگی از رباعیات خیام با صدای ام کلثوم بر صفحه گرامافون، چون جهانی فکر می کنی و ایرانی عمل می کنی. سایه‌ات بر سر خودم و فرزندان و فرزندان فرزندانم مستدام.
در دهه شصت زمانی که استاد گل‌گلاب غریبانه فوت کردند، دوستانش رسانه برای خبر مرگ او نداشتند تا چه رسد به تکریم و اعزاز ایشان. مثلا دکتر پرویز شهریاری در نشریه خصوصی خود، چیستا، تنها یک صفحه، آن هم در نخستین سالگرد مرگ استاد گل‌گلاب، مطلبی نوشتند. آن سالها آقای کلهر، مدیریت رسانه جمعی رادیو، معتقد بودند که سرود ای ایران فاشیستی است و در رادیو آثار استادان دیگر چنانکه دانی و دانیم پخش می شد.
**چند وقت پیش هنرمند محترمی، برای نشان دادن اجرای زیرخاکی خود در کانالش، نوشته بود:" اجرایی در محفلی کاملا خصوصی!!!"

در دنيا اتفاقاتي افتاده اند كه در وهله نخست غيرممكن بنظر مي رسيده اند اما با تلاش و كوشش ممكن گشته اند. در سال 2001 مردي با يك كوسه 3 متري گلاويز شد تا دست يك نوجوان 14 ساله را از شكش درآورد. استيو كلارك در كنار دريا بود كه ناگهان ديد پسر خواهرش گرفتار يك كوسه شده است او بسرعت وارد عمل شد و خودش را به پسرك رساند و او را از دست كوسه نجات داد و به ساحل آورد. اما متاسفانه كوسه دست پسر را از آرنج قطع كرده و خورده بود. استيو با يك گارد ساحلي مسلح با قايق به آب زد و كوسه را پيدا كرد و با شليك گلوله از پاي در آورد سپس كوسه را به ساحل كشانده و شكمش را پاره كرده و دست پسرك را از معده او درآورد در يخ گذاشت و با هلي كوپتر به بيمارستان فرستاد و نهايتا تيم پزشكي موفق شدند دست او را با موفقيت پيوند بزنند. اين ماجرا نشان مي دهد كه انسان با تلاش و پشتكار مي تواند غيرممكن ها را ممكن كند.

@wikispace ?