بسم الله الرحمن الرحيم
Қисми савум:

Ончунон суханҳои Уламо садҳои дигар вуҷуд дорад, ки ба хирадмандон ҳамин қадр кофи аст ва ин ҷойи мавод васеъ кардан нест.

Пас собит шуд, ки ду инсон аст
Муваҳҳид ва мушрик, ҳар касе ки мушрик аст ҳаргиз васфи муслим ва муъминро ба ӯ гузошта намешавад.

Ва ҳар касе бигӯяд, ки касе куфр бар тоғут надорад ӯ кофар аст, вале исми мусалмон ва муъмин ба вай гузошта мешавад ва ҳатто инро истилоҳи шаръи бидонад пас бӯ аз  тавҳид набурда ба Куфри акбар воқеъ шуда аст ва бояд тавбаи ошкор бинамояд.

Сониян ин каломи Аллоҳ Таъала ( сураи Нисо ояти 136) на аз дур ва на аз наздик ҳеҷ рабте ба ин мавзу надорад, ва  истидлол гирифтан аз ин оят бар ин, ки касе куфр бар тоғут надорад кофир аст, вале васфи мусалмон. Ва мӯъмин ҷавоз дорад, ва ин як истидлоли шаръи аст, пас як истидлоли ботил ва дур аз усули истидлол гирифтани Салафи солеҳро анҷом дод.

Ва ҳоло мо маънои саҳеҳ ин оятро ба шумо баён менамоем.

Баъд аз истиқроъ ва  назар ба аксари китоби муфассирини мӯътабар ақвоми Уламои кибор дар зери ин каломи Аллоҳ.

يأيها الذين ٱمنوا امنوا بالله ورسوله.......

Уламои муфассирин чаҳор қавлро зикр намудаанд, ва се қавл заъиф буда як қавл саҳеҳ аст, ки ин оят хитоб бар мусалмонон аст.

Огоҳи, вале агар ҳама се қавлро саҳеҳ дониста шавад ҳам ҳеҷ рабте ба мавзуъ надорад, ва истидлол гирифтан аз ин оят ба мусалмон номидани мушрик куфр аст.

يا ليها الذين ٱمنوا امنوا بالله ورسوله والكيتاب الذي نزل على زسوله والكيتاب الذي تنزل من قبل....

"Эй касоне ки имон овардаед! Ба Аллоҳ ва расулаш, ва китобе ки Ӯ нозил карда, ва китоб ( осмоние) ки пеш аз ин фиристода аст, имон биёваред...."

Ибни Касир رحمه الله мефармоянд:

" Аллоҳ Таъала бандагони муъминашро амр менамояд ба дохил шави ба ҳамаи шариъати имон ва шубаъ ва арконаш. Ва ин аз боби таҳсил ҳосил нест балки аз такмили комил ва аз тақдираш ва собит будан ва истимрор будан дар имон аст ."

Яъне ибни Касир ин оятро ба мусалмон мегӯяд ва ҳамин қавли роҷеҳ аст дар оянда баён хоҳем кард.

Содиқ Ҳасан Хон мефармояд:

(Эй онҳое ки имон овардаед) ин оят хитоб бар ҳама мусалмонон мебошад.....
Ва гуфта шудааст: ин оят ба аҳли нифоқ нозил шуда аст.

Ва гуфта шудааст: ин оят ба мушрикин нозил шуда аст.

Ва ҳар дуи ин қавли охир заъиф аст.

АшШавкани мефармояд:

.... Ин оят хитоб ба ҳама муъмин аст гуфта шудааст: ин оят ба мунофиқин нозил шудааст.

Гуфта шудааст: ин оят ба мушрикин нозил шудааст.

Ва ҳар ду ин қавли охир заъиф аст.

Давом дорад.

Абӯ Муҳаммад Мадани Ҳафизаҳуллоҳ

بسم الله الرحمن الرحيم:
Қисми дуввум:

Мо ба ин шубҳа аз як чанд ваҷҳ ҷавоб хоҳем дод:

Аввал: иҷмоъи Салафи солеҳи ҳамин аст, ки ширк ва тавҳид мутаноқиз буда, ҳаргиз дар як фард куфри акбар ва ширки акбар ва исми муслим ва муъмин ҷамъ намешавад.

Имом Шофеъӣ мефармояд:

" التوحيد و الشرك نقضان لا يجتمعان."
(مزنى و مروزى)

"Тавҳид ва ширк (акбар) нақизи ҳамдигар буда ва ҳаргиз дар як фард ҷамъ намешавад."

Ва ба ин иҷмоъ Салаф даҳҳо адиллаҳ аз Қуръон ва Суннат вуҷуд дорад Аллоҳ субҳанаҳу ва таъала Куфри акбар ва ширки акбар анҷом диҳандагонро танҳо васфи мушрик ва кофар васф намуда ва ҳаргиз кофар ва мушрикро мусалмон ва муъмин исм накардааст .

Шайх Сулаймон бин Саҳбон гуфт:

" Аз маълум бо зарурат дар ин аст, ки ҳамоно ислом ва ширк нақизи ҳамдигар ҳастанд дар якҷо ҷамъ намешаванд, ва барои ҳамин номумкин ва муттаҳид аст дар зери ҳар кадом шубҳа аз шубуҳот мушрик мусалмон шавад, зеро ин ба ҷамъ шудани ду нақизин ва воқеъ шудани ду маҳол мебошад.

Аллоҳ таъала мефармояд:

"هو الذي خلقكم فمنكم كافر و منكم مؤمن"
( التغابن 2)
" Аллоҳ шуморо халқ намуд, пас аз шумо касоне ҳастанд кофир ва аз шумо касоне ҳастанд муъмин."

Ибни Таймия رحمه الله гуфт:

" Ва барои ҳамин, ҳар касе ки Аллоҳ ро танҳо ибодат намекунад, пас лозим аст, ки ибодат кунанда ғайри Аллоҳ ҳаст, ибодати ғайри Аллоҳ карда ва мушрик мебошад. Ва аз Ибни Одам қисми салам вуҷуд надорад, балки ё Муваҳид ё мушрик ё касоне, ки инро ва ин ( ширк ва имон) ро бозам омехта карданд.
( مجموع الغناوى 14 272)

Шайх Абдурраҳмони бин Ҳасан رحمه الله гуфт:

" Пас албатта, ҳар касе ки ширкро анҷом дод ба таҳқиқ Тавҳидро тарк намуд, зеро тавҳид ва ширк зидди ҳамдигар аст, пас ҳар вақт ширк пайдо шавад тавҳид интиҳо ёфт."

Шайх Абу Муҳаммад мадани Ҳафизаҳуллоҳ :

بسم الله الرحمن الرحيم:

الحمد الله رب العالمين وأصلا و السلام على رسول الله صلى الله عليه و سلم.
1)
Аммо баъд:

Кашфи шубуҳоти куфр ба тоғут :

Шубҳа чунин аст: касоне ки куфр бар тоғут надоранд онҳо кофир ҳастанд вале мо метавонем ба онҳо исми мусалмон ва муъмин гузорем ва онҳоро мусалмон хитоб намойем.

Ва далел аҳли бидъат бар ин шубҳа ки монанди хонаи анкабут аст, сураи Нисо ояти 136 мебошад , ки Аллоҳ Таъала фармуд:
Араби

" Эй касоне, ки имон овардаед! Ба Аллоҳ ва паёмбараш ва китобе, ки бар ӯ нозил карда, ва китоби ( осмони), ки пеш аз ин фиристода аст, имон биёваред! Касе ки ба Аллоҳ ва фариштагон Ӯ ва китобҳои ва паёмбаронаш ва рӯз охиратро куфр варзид, дар гумроҳии дур ва дур ва вопасин афтода аст."

Ва оят дувум, ки аз он ҳуҷҷат ва истидлол мегиранд ( сураи Бақара ояти 208)

Араби

Эй онҳое, ки имон овардаед дохил шавед ба салм ба пураги ва пайрави накунед ба хутувати шайтон, зеро шайтон барои шумо душмани ошкор аст.

Ин ҷаҳмиҳо аз ҳамин ду оят истидлоли ботил намуда мушрик ва кофирро мусалмон ном мегузоранд ва исми муслим дар назди онҳо гӯё муваҳид набошад.

Ваҷҳи истидлол аҳли бидъат аз ин оят чунин аст .

Аллоҳ таъала дар ин оят касонеро, ки имон саҳеҳ надоранд аҳли имон хитоб карда аст, пас мо ҳам касоне ро, ки куфр бар тоғут надорад метавонем мусалмон ва муъмин номгузори ва хитоб намоем ва ин як истилоҳи шаръи мебошад.

Ҷавоб ба ин шубҳа :

Воаҷабо ба ин далолат ва мухолифат ба иҷмоъи уммат ва боз даъвои Қуръону Суннат бо фаҳми Салафи ин уммат.

Алҳамдулиллоҳ ки ҳар як фарди муваҳҳид ботил ва мутаноқиз ва куфр ва залолат будани ин эътиқодро медонанд вале мутаасифона, ҳастанд ҷавонони муғарризоне, ки ҳамеша дар байни аҳли Тавҳид фитнаро эҷод мекунанд ва ҳақро намепазиранд ба ҷуз аз ҳамқавмашон ва дониста ё ҷоҳилона қавмашонро муқаддам аз Қуръону Суннат ва фаҳми Салафи ин уммат мегузоранд ва дар баробари ҳақ кибру, ғурур, густохӣ ва беадабӣ ва фитнаро дар байни муваҳҳидин эҷод менамоянд.

Мо ба ин шубҳа аз як чанд ваҷҳ ҷавоб хоҳем дод:

Давом дорад!

Шайх Абӯ Муҳаммад Мадани Ҳафизаҳуллоҳ:

Ҷавоб ва ҳукми касоне ки мазҳабӣ ҷаҳмиҳоро дар сураи нисо ояти 136 паҳн мекунанд ва фаҳм болои оёти Қурон надоранд ҷоҳилона дар дини Аллоҳ гап мезананд

Шайх Абу Муҳаммад мадани حفظه الله

Ассаламу алейкум ва Раҳматуллоҳи ва баракатуҳ
   Бародархо ва ҳохарҳои муваҳидам   , Аллоҳ шуморо ҳифзатон бикунад ва баракаАллоҳу фикум. Бародарҳо ва ҳохарҳои муваҳиддин Дуо бикунед сидқан ва бо ашк аз Аллоҳ Бипурсед, ки Аллоҳ осон Бикунад барои мардуми Мусулмони Тоҷикистон хеле сахт дар масълаҳои Дин ва хусусан барои ҳиҷоб хеле сахт хабарҳо расид. Ва дуюм Хоҳиши ман Бародари шумо ин ки ҳатман дуо бикунед ва аз Аллоҳ бипурсед бо ашку зори ки барои Толиб илмони  мо Нусрат Бидиҳад  мубориза ба куфор ва Мушрикин ва хусусан бо Мунофиқин ва музабзабин ва бо мукалиддин зеро баъзеҳо аз руи бе илми шубҳа зада ва аз руи ҷахлу ва мукалидишон аз Акидаи Ҷахмиҳо ва хавориҷин Дифоъ доранд. Аллоҳ бо мо раҳм бикунад ва осон бикунад ва сабр бидиҳад ва нусрат бидиҳад, аз Аллоҳ дуо бикунед , касе аз онҳо содиқ аз руи ҷахлу Нофаҳмиш ба ин чиз грифтор шуданд Ё Аллоҳ ҳидояташон бикун, ва он Касоне , ки казоб ва Мунофиқ ва музабзабанд Ё Аллоҳ Хоршон Бикун ва ошкоршон бикун ё Аллоҳ худат медони ,ки мо Факат туро дорем ва ҳамаи ҳочати худро бо ту Мегуем ва ту аз ин холатҳо хабар дор Ё Аллоҳ худат барои мо кифоя Хасти.

شیخ عبد الله الغلیفی در رابطه به این آیت فرمود: هر کسی، کی سوره النساء آیت ۱۳۶ حجت می گیرد و استدلال می نماید، کی کفر به طاغوت نداشته ها و کافر و مشرک بوده را الله مسلمان نامگزاری نموده است این یک ضلال مبین است. زیرا قرآن و سنت و اجماع اثبات می نماید، کی حکم به ظاهر است، هر کسی اسلام را ظاهر کرد مسلمان است و هر کسی کفر اکبر کرد و شرک اکبر کرد مشرک و کافر اسم گزاشته می شود و قسم سوم وجود ندارد.

جواب به یک شبهه شیطانی، کی میگویند:
الله در سوره النساء ۱۳۶ مشرک، کی عبادت لات و عزی را مي کردند، اهل ایمان گفته، و يهود و نصری را ، کی کافر و مشرک بدند آنهارا به أهل ایمان خطاب کرد از همین جهت ما نیز کفر به طاغوت نداشته هارا کافر می نامیم ولی مسلمان ندا می کنیم:

جواب به این شبهه شیطانی:
به این گمراهان می گوییم اگر شما این آیت را چنین فهمیدید پس باید قبول داشته باشید کی این آیت عموم است و شما مجبور هستید، کی مشرکین قریش را هم‌ مسلمان خطاب نمایید و يهود و نصری را نیز کافر هستند و مسلمان و مؤمن خطاب نمایید ، کی این کفر اکبر و ضلالت مبین و اقبتش جهنم است و کافر بر توحيد و جهمی است .
و العیاذ بالله.
پس عاقبت شما مسلمان دانستن نمرود و فرعون و هامان و قارن و ابو جهل لعنهم الله است و عینن مذهب جهم ابن صفوان است ، کی عاقبتش مسلمان ندا کردن شیطان است.
قبحکم الله و اخزاکم الله کی به دین الله بازی می نمایید.

وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ ۚ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا
با همين اين مسئله به ترز اختصار به خاتمه رسيد.

أبو محمد المدني حفظه الله ورعاه

Бидонед! эй тоғутҳои Замон! ва эй Мушрикин! ва Кофирҳо!  Мо Мусулмонон  интихоб ва Ихтиер кардаем Қуръон ва Суннатро Замоне бо Ислом Таслим шудаем. Ва ҳеҷ марде аз Муъминон ва ҳеҷ  зане аз Муъминаҳо наметонад ва ҳак надорад аз ҳукмхои ғайри ҳукмхои Аллоҳ ва Расули Ӯро барои худ ихтиер бикунад ва ё нофармонй  бикунад ба Аллоҳ ва Расули Ӯ, Чуноне Худи Аллоҳ Субҳанаҳу ва таъла мефарояд:

وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَن يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَن يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُّبِينًا

Ва нарасад ҳеҷ муъмин ва ҳеҷ муъминаро чун Аллоҳ ва Расули Ӯ кореро муқаррар кунанд, он гоҳ онҳо дар кори худ (ҳақ надоранд) ихтиёр дошта бошанд. Ва ҳар кӣ Аллоҳ  ва Расули Ӯро нофармонӣ кунад, пас, ба дурустӣ, ки ошкоро гумроҳ шудааст.

Аз мазмуни ин оят маълум мегардад, ки касе, ки худро мусалмон меҳисобад, бе ягон кайду шарт бояд таслими фармони Аллоҳ ва Расули Ӯ  таъоло бошад. Зеро Аллоҳ дар ин оят фармудааст, ки ҳеҷ мард ва ҳеҷ зани бо имон ҳақ надоранд, ки ҳангоме ки Аллоҳ ва Пайғамбараш  чизеро амр карданд, дар иҷрои он ихтиёре аз худ дошта бошанд. Онҳо бояд чуну чаро нагуфта, иродаи худро сар то по тобеъи иродаи ҳақ гардонанд. Дар ҳадис, (ки байни уламо машҳур аст), омадааст, ки Расулуллоҳ салалоҳу алайҳи ва салам гуфтанд: «Савганд ба Зоте, ки ҷонам дар ихтиёри Ӯст, яке аз шумо имон надоред то он гоҳ, ки хостаи шумо пайрави чизе бошад, ки ман онро овардаам». Оре! Агар амре аз тарафи Аллоҳ ё расули Аллоҳ  содир шавад, барои шахси мусалмон воҷиб аст, ки худро таслими он амр гардонад. Зеро Аллоҳ дар охири ояти мазкур гуфтааст, ки касе, ки нофармонии Аллоҳ ва Пайғамбарашро кунад, чунин шахс ошкоро роҳи саъодату некбахтиро гум кардааст. Хулоса, ҳеҷ кас дар баробари амри Аллоҳ ва Расули Ӯ  , ки зомини хайру саъодати ӯст, ҳақ надорад, ки нофармонӣ кунад ва фикри худашро гузаронида гӯяд, ки ба фикри ман ин хел мешуд, хуб мешуд ва ғайра.

Ҳукми Ҳиҷоб барои шумо Хоҳарон ва модарони Муваҳидда Бидонед, ки Аллоҳ барои шумо Фарз гардонидааст.
Ҳиҷобро(сатр) Ҷуноне Аллоҳ Субҳанаҳу ва таъала мефармояд:

يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّأَزْوَاجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَاءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِن جَلَابِيبِهِنَّ ذَلِكَ أَدْنَى أَن يُعْرَفْنَ فَلَا يُؤْذَيْنَ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا

Эй паёмбар, ба ҳамсарон ва духтаронат ва ба занони мӯъминон бигӯ: чодарҳои худро бар хештан фурӯ пӯшанд; ин пӯшиш ба ин ки (ба покдоманӣ) шинохта шаванд, наздиктар аст ва бадин тартиб мавриди озор қарор намегиранд. Ва Аллоҳ Омурзандаи Меҳрубон аст. Сураи Аҳзоб : ояти 59

Хамчунин дар Дигар Оят Аллоҳ Субҳанаҳу ва таъала мефармояд:

وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُيُوبِهِنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبَائِهِنَّ أَوْ آبَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَائِهِنَّ أَوْ أَبْنَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِي إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِي أَخَوَاتِهِنَّ أَوْ نِسَائِهِنَّ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُنَّ أَوِ التَّابِعِينَ غَيْرِ أُولِي الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِينَ لَمْ يَظْهَرُوا عَلَى عَوْرَاتِ النِّسَاءِ وَلَا يَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ مَا يُخْفِينَ مِن زِينَتِهِنَّ وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعًا أَيُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ

Ва ба занони мӯъмин бигӯ, ки чашмони худ бипӯшанд ва шармгоҳи худ  нигоҳ доранд ва зинатҳои худро ҷуз он миқдор, ки пайдост, ошкор  накунанд ва миқнаъаҳои (рӯймолҳои) худро то гиребон бипӯшанд ва  зинатҳои худро ошкор накунанд, ғайри ба шавҳари худ ё падари худ ё  падари шавҳари худ ё писари худ ё писари шавҳари худ ё бародари худ ё  писари бародари худ ё писари хоҳари худ ё занони ҳамдини худ, ё  бандагони худ ё мардони хидматгузори худ, ки рағбат ба зан надоранд, ё  кӯдаконе, ки аз шармгоҳи занон бехабаранд. Ва низ чунон пой бар замин  назананд то он зинат, ки пинҳон кардаанд, дониста шавад. Эй мӯъминон,  ҳамагон ба даргоҳи Аллоҳ тавба кунед, шояд наҷот ёбед Сураи Нур :Ояти 31

Бародари шумо Ҳаниф