حرف زدن با سعید درباره‌‌ی تجربیات و عقایدش یکی از لذت بخش ترین چیزای ممکنه. حتی اگرم با عقایدش مخالف باشم صد‌درصد حواسم رو به خودش جلب می‌کنه.

همونطور که پایین آلاچیق‌ها این رو پلی کرده بود و گوشش میداد، به فکر فرو رفته بود.
این فقط یه زندگیه. وقتی‌هم به خودت میای میبینی زودتر از اون چیزی که توی مخیله‌ات بگنجه تمام شده و گذشته‌. پس چرا احساس ناکافی بودن میکنیم؟ چرا نمی‌‌تونیم شادی رو دریابیم؟ باید از خودمون شروع بکنیم اما چگونه؟ با دست و پنجه نرم کردن نسبت به هرچیزی که آرامش خاطر رو ازت گرفته؟ روزا زودتر از چیزی که فکرش رو بکنی می‌گذرند؛ حداقل برای کسانی که چشم‌هایشان پر از حرف‌اند. کاشکی چشم‌هایمان را می‌شنیدند‌ و الباقی رو می‌فهمیدند. تا کی باید شنیده نشوی و صبرکنی. و در آخر، به زمین نگاه کرد و گفت، کسی انقدر دوستم داره که از جهان نترسم؟

It burns you in any way you could possibly think about, anywhere that a heart touched you, might be your lips or your hands, your eyes, your hair your stomach. It burns you until you can't walk anymore. yet you keep walking, because as much as it hurts, it's the only thing that keeps you alive.
It ends you or you end it, yet it ends you.

این صحنه‌ها براتون آشنا نیست؟

اون میزان علاقه‌ای که به این آهنگ دارم قابل نوشتن و توجیه کردن نیست

شاید فکر کنی زندگی با آدمایی که مطالعه بیشتری دارن راحتتره ولی اینطور نیست. گاهی وقتها اونا ارزشهاشون رو بر اساس دنیایی که از تو کتابها کشیدن بیرون بنا می کنن اما حقیقت اینه که دنیای واقعی نه به اندازه‌ی دنیای برخی کتابها کثیفه‌ و نه به اندازه‌ی دنیای برخی کتابهای دیگه قشنگ.

خیلی زیباست که هنوز آدمایی وجود دارن که بهت احساس روانی بودن و یکنواختی رو ندن. احساس اینکه کسایی هستن که بهت گوش بدن، بخندوننت، بدون اینکه برداشت بدی از حرفاتون داشته باشید صحبت کنید و باهم کنار بیاید.

از دغدغه های انسانی خسته ام، کاش کوالا بودم و فقط خواب، خواب، خواب.