امروز مهمونامون تا ساعت ۳ پیشمون بودن، بعدش که رفتن خونه رو مرتب کردم و حس کردم که نیاز دارم ذهنم رو هم مرتب کنم. مدت‌ها بود دلم میخواست شروع کنم باشگاه رفتن و یه خرده جدی‌تر ورزش کردن، اما نمی‌تونستم تصمیم بگیرم، همیشه چندین تا اپشن توی ذهنم داشتم که هی تصمیم گیری در موردشون رو به تعویق می‌نداختم، و این شده بود شبیه یه ترد همیشه باز توی بک گراند ذهنم. ازم انرژی می‌گرفت بدون این که کاری براش بکنم.

دیگه امروز یه دونه اسپردشیت درست کردم، تمام آپشنام با تمام باشگاهایی که ارائه‌شون می‌کنن به اضافه ساعت‌هایی که می‌تونم برم و ... اضافه کردم توی شیت و وقتی دیتاها اومدن کنار همدیگه انگار آپشنم خیلی واضح معلوم شد.

خلاصه که فردا باید برم ثبت نام کنم و بعد از مدت‌ها لباس ورزشی بگیرم. شنا رو همچنان همون پنج‌شنبه‌ها ادامه خواهم داد.کژوال‌طور ولی دیگه.

و اصن این تصمیم‌گیریه یه فشار بزرگی از روی دوشم برداشت.

میخواستم حداقل ۲۰ ساعت کورس نگاه کنم، که کردم،
میخواستم ۵۰ صفحه از یکی از کتابایی که داشتم می‌خوندم رو بخونم، که خوندم،
میخواستم یه لیست مشخص از مقاله‌های پاول گراهام رو بخونم، اونا رو هم خوندم،
پلن یک کیلو کاهش وزن داشتم، که متاسفانه فکر نکنم کم کرده باشم.

خیلی تو دو لیست ساده‌ای بود، ولی مدت‌ها همینم نمی‌تونستم انجامش بدم.

چون صادقانه وقتی کار فول‌تایم داری، وقتی یه خونه رو باید مدیریت کنی، و وقتی به خودت قول دادی که مراقب روابطت باشی، وقتی میخوای همزمان برای خودتم وقت بذاری، خیلی دیگه وقتی نمی‌مونه برای برنامه‌ریزی اضافه‌تر برای کاری.

و حالا خوب پیش رفت دیگه خلاصه.

این قانونه رو یادم رفته اسمش چیه، ولی همینه که میگه تو هر چقدر زمانت بیشتر باشه، کارات بیشتر کش میاد، طبق این قانون، من در چند ماه گذشته، هیچ ماهی نشده بود که به بیشتر از ۹۰ درصد اهداف اون ماهم برسم.

این ماه که به شدت وقتم کم بود، به خصوص به خاطر تصادف عمو، تقریبا به همه اهدافم رسیدم ?

من توی کیس پسرا هم البته خیلی ایگو داشتم. یعنی من یه جایی انقدرررر عمیق روی علی کراش داشتم که زندگیم شده بود فکر کردن به علی. یعنی وسط کار می‌رفتم دراز می‌کشیدم روی تخت و بهش فکر می‌کردم، به سناریوهایی که می‌تونیم توش بهم برسیم. ولی با همههه این کراشه، حتی…

و من اصن توی این مسیر فهمیدم من واااقعا آدم ایگو سنتریکی هستم. یعنی در دسته ایگوسنتریک ترین آدمایی که دیدم جا نمی‌گیرم، ولی ایگوم کم هم نیست. و من خیلی از این قضیه بدم میاد. من خیلی دلم میخواد متواضع و فروتن باشم. و انگار تازه دارم با این بخش ایگوم مواجه…

و البته کلا هم امشب از فشار این مدت کلپس کردم. ولی انگار این کلپسه کمکم کرد که دوباره پاشم. یعنی امشب از کار که رسیدم خونه نشستم سر کاراش، بعد دیگه دیتای نهایی که جمع و جور شد، به علی گفتم بیا ببین اسلایدا رو، خود ظاهرش خوب نیست، ولی محتوا خوبه. و خب علی…

بچه‌ها، راهی برای دانلود از Audible وجود نداره؟ =))) یا راهی که حداقل ارزون بده

بچه‌ها ولی واقعا همینه.

من فکر کنم اینجا نوشتم. سری قبلی کلاس گیتارم رو کنسل کردم، کلاس رانندگیم رو کنسل کردم، کلاسای دانشگاهم رو دایورت کردم، بریک آپ کردم، از کار قبلیم استعفا دادم، و تقریبا به ندرت از خونه رفتم بیرون. و همممه حواسم رو به مدت ۶ ۷ ماه فشرده گذاشتم روی پیشرفت کارم و سنگییین کار کردم. و یهو ریزالتش خیلی بزرگ و خفن ظاهر شد.

نمی‌گم این شیوه سالمیه. ولی برای من جواب داده قبلا. چرا دوباره نده؟

و میدونین، من این مدت واقعا دارم جر میخورم، خیلی کار میکنم، خیلی هم یاد می‌گیرم، صبحا از اولین نفرام که میرسم شرکت، شبا از آخرین نفرایی که برمی‌گردم، و همممه زندگی رو دایورت کردم به شونه چپم به جز علی. چون سری قبلی هم که یهو زندگیم سوییچ کرد و یه لول جدیدی از رشد برام باز شد دقیقا همین کار رو کردم. با این تفاوت که اون موقع همممه رو دایورت کردم.

و خیلی دلم میخواد از این دوران بنویسم. خیلی شیرینه. ولی به چند دلیل نمیشه که برام ناراحت‌کننده‌ست.

این شکلیه که هم سختی داره هم خیلی شیرینه. نمیخوام از سختیاش فقط بنویسم که چسناله به نظر نرسه، نمیخوام از خوبیاش فقط بنویسم که خودشیفتگی به نظر نرسه (که البته فکر کنم در پیام‌های بالا رسید)، و نمی‌تونم از هر دوش بنویسم چون واقعا وقت نمیشه.

و نمیدونم چیکار کنم.

با اژور یه جلسه رفتم، و ساپورتشون همش هندین، و پااارهههه شدممم ???

بابا، یه خرده روی لهجه‌تون کار کنین لامصب. ساپورت مایکروسافتین