من توی کیس پسرا هم البته خیلی ایگو داشتم. یعنی من یه جایی انقدرررر عمیق روی علی کراش داشتم که زندگیم شده بود فکر کردن به علی. یعنی وسط کار می‌رفتم دراز می‌کشیدم روی تخت و بهش فکر می‌کردم، به سناریوهایی که می‌تونیم توش بهم برسیم. ولی با همههه این کراشه، حتی…

و من اصن توی این مسیر فهمیدم من واااقعا آدم ایگو سنتریکی هستم. یعنی در دسته ایگوسنتریک ترین آدمایی که دیدم جا نمی‌گیرم، ولی ایگوم کم هم نیست. و من خیلی از این قضیه بدم میاد. من خیلی دلم میخواد متواضع و فروتن باشم. و انگار تازه دارم با این بخش ایگوم مواجه…

و البته کلا هم امشب از فشار این مدت کلپس کردم. ولی انگار این کلپسه کمکم کرد که دوباره پاشم. یعنی امشب از کار که رسیدم خونه نشستم سر کاراش، بعد دیگه دیتای نهایی که جمع و جور شد، به علی گفتم بیا ببین اسلایدا رو، خود ظاهرش خوب نیست، ولی محتوا خوبه. و خب علی…

بچه‌ها، راهی برای دانلود از Audible وجود نداره؟ =))) یا راهی که حداقل ارزون بده

بچه‌ها ولی واقعا همینه.

من فکر کنم اینجا نوشتم. سری قبلی کلاس گیتارم رو کنسل کردم، کلاس رانندگیم رو کنسل کردم، کلاسای دانشگاهم رو دایورت کردم، بریک آپ کردم، از کار قبلیم استعفا دادم، و تقریبا به ندرت از خونه رفتم بیرون. و همممه حواسم رو به مدت ۶ ۷ ماه فشرده گذاشتم روی پیشرفت کارم و سنگییین کار کردم. و یهو ریزالتش خیلی بزرگ و خفن ظاهر شد.

نمی‌گم این شیوه سالمیه. ولی برای من جواب داده قبلا. چرا دوباره نده؟

و میدونین، من این مدت واقعا دارم جر میخورم، خیلی کار میکنم، خیلی هم یاد می‌گیرم، صبحا از اولین نفرام که میرسم شرکت، شبا از آخرین نفرایی که برمی‌گردم، و همممه زندگی رو دایورت کردم به شونه چپم به جز علی. چون سری قبلی هم که یهو زندگیم سوییچ کرد و یه لول جدیدی از رشد برام باز شد دقیقا همین کار رو کردم. با این تفاوت که اون موقع همممه رو دایورت کردم.

و خیلی دلم میخواد از این دوران بنویسم. خیلی شیرینه. ولی به چند دلیل نمیشه که برام ناراحت‌کننده‌ست.

این شکلیه که هم سختی داره هم خیلی شیرینه. نمیخوام از سختیاش فقط بنویسم که چسناله به نظر نرسه، نمیخوام از خوبیاش فقط بنویسم که خودشیفتگی به نظر نرسه (که البته فکر کنم در پیام‌های بالا رسید)، و نمی‌تونم از هر دوش بنویسم چون واقعا وقت نمیشه.

و نمیدونم چیکار کنم.

با اژور یه جلسه رفتم، و ساپورتشون همش هندین، و پااارهههه شدممم ???

بابا، یه خرده روی لهجه‌تون کار کنین لامصب. ساپورت مایکروسافتین

من هررر بار که باید یه جلسه برم با این همکارای خارجکیم، کلییی استرس می‌گیرم و این‌ها که نکنه نتونم و این‌ها، و همش توی ذهنم باید به خودم بگم زنننن تو آیلس داری، آیلس خوووب، اعتماد کن به خودت.
و هر سری که میرم جلسه و میام اینطوریم که پسر چه خوب حرف زدم. ولی بازم آدم نمیشم و دفعه بعدی وضعیتم همینه. تف واقعا.

من یه زمانی اصلا مراقبت از خودم رو بلد نبودم. بارها اینجا راجع بهش نوشتم. و توی این سال‌ها که بهش آگاه شدم خیلی براش تلاش کردم.

امشب حدود ۱۲:۱۵ شب در حالی رسیدم خونه که صبح از ساعت ۹ سر کار بودم. البته ۹ شب از شرکت زدم بیرون و بقیه‌ش رو بیرون بودم، ولی به هر حال جنازه رسیدم خونه.

هر وقت دیگه‌ای بود همینو مستقیم می‌خوابیدم. ولی بعد از اون همه درس که از مراقبت از خود گرفتم، به خودم گفتم بدنت درد می‌کنه از خستگی، نمی‌تونی مثل اسب ازش کار بکشی، به دردش توجه نکنی، و ازش بگذری. اینکار رو کنی توی مسیر زندگی جات می‌ذاره. این شد که ساعت ۱۲:۲۰ دقیقه شب مت ورزشم رو پهن کردم، و ۱ شب جمع کردم. کلی نرمش دادم به بدنم، کلی ریلکسش کردم و الان با درد بسیار کمتری می‌خوابم و خیلی با کیفیت‌تر احتمالا.

خلاصه که، زیباست وقتی آدم یهو یه جا می‌بینه همه اون تلاشایی که برای سلف‌کر کرده جواب داده.

حوالی بازار رشت یه جایی هست که بلد نیستم آدرس بدم، ولی یه جایی هست که واردش میشی شبیه ترمینالای قدیمیه مینی‌بوسه، ولی الان خالی خالیه، یه حیاط خالیه، یادم نیست ولی یک یا چند تا درخت بزرگ داره توی اون حیاطه، و یه مغازه خیلییی کوچولو توی اون محوطه هست، که داخلش صبحونه میده :))) با این تفاوت که همیشه میده. مثلا ۷ عصر هم صبحونه میده. دو تا آقای پیرن، چایی استکانی میدن و نیمرو و املت و از این صبحونه‌های ایرانی.

من عااااشق اونجام، هر وقت میرم اونجا قد خرس میخورم، همیشه هم نگرانم که دفعه بعدی دیگه نباشه، یا پیداش نکنم. واقعا حال میده اونجا ?