میدونم که از دست الهه خسته شدین
اشکالی نداره
درست میشه همه چی?

چقدر کودک بودم انگار ۱۰ سال گذشته ینی چی

وا معلومه دلم تنگ شده

تنها خیالش باقیست، خیال کن در سکوت شب من باشم و تو و عشق بازی دستانت با موهایم. خیال کن در روشنایی صبح میل به جدا شدن از تخت زیاد باشد و از آغوشت هیچ. خیال کن نرمی بوسه هایم چه دلبرانه حواس تو را به هوس می‌اندازد. خیال کن حرکت دستانم بر چهره‌ات، گردنت و در…

تنها خیالش باقیست،
خیال کن در سکوت شب من باشم و تو و عشق بازی دستانت با موهایم.
خیال کن در روشنایی صبح میل به جدا شدن از تخت زیاد باشد و از آغوشت هیچ.
خیال کن نرمی بوسه هایم چه دلبرانه حواس تو را به هوس می‌اندازد.
خیال کن حرکت دستانم بر چهره‌ات، گردنت و در نهایت بر تنت، چه خاطره های خوشی که برجا نمیذاشت.
خیال کن مرا، خیال کن تو را، خیال کن که ما میشویم.
خیال کن که ما، عاشقانه ما میمانیم.
خیال دیدنت، بوییدنت، بوسیدنت و به آغوش کشیدنت چه ظالمانه تخم حسرت بر نگاهم به عکس هایت کاشته است.
چه ظالمانه همه چیز خیال بود!

از زندگی چی می‌خواستی؟ پول زیاد؟ پارتی‌های شبانه؟ الکل مطمئن؟ بوسیدن معشوقه‌ات توی پياده‌رو؟ گرفتن دست پارتنرت بدون نگاه عجیب آدم‌ها؟ داشتن شغل آرزوهات؟ خریدن اون خونه‌ای که واقعا احساس خونه میده؟ تا نیمه شب بیرون موندن و نترسیدن از دعوا و بحث‌های خانواده؟ شاید هم هیجان نمی‌خواستی. همین که راحت بشینی روی مبل و چای بنوشی و نگران فردا نباشی چون توی زمان حال غرق شدی. یه خواب راحت و بدون کابوس، مسافرت با آدم‌هایی که دوست داری، خریدن کردن بدون اینکه هردقیقه موجودی حسابت رو چک کنی، توی خیابون قدم زدن و احساس امنیت داشتن. و تهش به چی دست پیدا کردی؟ تهش به جایی می‌رسی که فقط آرزو می‌کنی زنده بمونی. نمی‌دونی این آخرین باری هست که به چشم‌هاش نگاه می‌کنی و قراره تا چند دقیقه دیگه چشمه‌ای از خون از اون‌ها جاری بشه. دست‌هاش به دورترین نقطه دنیا تبعید میشن و زخم‌های روی بدنش تا همیشه می‌مونن. این یادگاریِ سختی‌هایِ زندگی تو رو به مرگ می‌کشونن و هر قدم رو به سمت اولیه‌ترین نیازهات به عنوان یک انسان سخت‌تر و سخت‌تر می‌کنه. عزیزم، تو نفس می‌کشی، پلک می‌زنی، پاهات رو تکون می‌دی و راه میری ولی این زندگی‌ای که توی کتاب قصه‌ها ازش می گفتن نبود و حالا به نظر میاد زیر سیل خبرهای ناراحت‌کننده درحال آوار شدن هستی چون یادت باشه هیچکس هیچوقت بهت یاد نمیده زندگی کردن توی خاورمیانه‌ قراره چطوری باشه.

داشت گوشیمو به زور میگرفت
بعدم گفت به خانوادت زنگ میزنم پیانو رو ازت بگیرن?
آخه پوینت اینه پیانو رو اونا هرگز ازم نمیگیرن تا اینجا اونا باعث شدن پیانو رو ادامه بدم