انقدر بامزه سر رویِ بالشت گذاشته و یک قسمت از موهاش از زیر پتویِ سبز افتاده بیرون. نمی‌دونم چطوری صداش بزنم. همه‌چیز بیشتر شبیه قصه‌هایِ اون کتاب قرمزهٔ ته کتاب‌خونه‌ست. خورشید داشت میومد بالا، چشم‌هامون کنارِ آلبالوها گیلاس هم می‌چید ولی می‌خندید و روشن بود می‌گفت: من پروانهٔ سفید رو خیلی دوست دارم، همیشه فکر می‌کنم از طرفِ راویِ قصه توو آسمون‌ها اومده. و ما پنج‌تا پروانهٔ سفید دیدیم که از کنارمون رد می‌شدن و گردِ لبخند توو دست‌ها موند و بیشتر یادم انداخت زیر این رؤیا رو صاحبِ آسمون و لبخند امضاء زده بود. باید بذارم بیشتر بخوابی، من که کنار رؤیا سر روی بالشت گذاشتم، تو داری چه رؤیایی می‌بینی عزیزم.

قطار رو حتی بیشتر دوست دارم، کِش اومدن زمان، پنجره، شب، تخت و بالشت‌هایِ نرم. تا سرِ ذوق‌م و چمدونِ نارنجی باهام راه میاد خط‌هایِ ریل ما رو هم بدید.

واقعاً هواپیما رو به اتوبوس ترجیح می‌دید؟ پس جاده و لذتِ مسیر رو چیکار می‌کنید. آهنگ گوش دادن، تویِ راه، کتاب خوندن، چرت زدن، از بیرون پنجره رو نگاه انداختن. ریز جزئیاتی که فقط این مستطیل‌هایِ چرخان از پس‌ش برمیاد.

حوصله رخت‌ها رو از رویِ بند برداشته ولی می‌گم امیدوارم شما که می‌تونید کاسه‌هایِ بزرگ ته کمد رو بدون حساب کردن قاشق‌هاتون حلیم بخورید، قدر نعمت بدونید و هم‌نشینیِ شکر و دارچین رو هم کنارش فراموش نکنید. فعلاً تحمل جهان از عهدهٔ من خارج مونده. دم رفتنی چراغ‌ها رو هم پشت سر خاموش کنید.

چون دیشب با این کنار اطلسی‌ها خندیدم و شب‌، بخیر شد. صبح هم پشت پنجره با پردهٔ گل‌دار سبز می‌شم و صبح، بخیر‌ می‌شه. چون هیچ‌جایی بهتر از خونه نیست و خونه یعنی دست‌هایِ تو.

پرِ حرفم ولی خب گفتن‌ش اضافه کاریه.

می‌دونید به چی فکر می‌کنم؟ پاییز، بارون، شب، صدای Loey و رؤیا. فکر می‌کنم دل‌م زندگی کردن می‌خواد. این پاییز داستان فرق می‌کنه، چون‌که شب، جوراب‌هایِ رنگی و پسرک. این‌دفعه تو قصه می‌گی، من گوش می‌دم.

خانوم نارنجی هم فکر می‌کنه خیلی داستان رو سخت‌ش کردیم. اینکه موقعِ رنگ کردن بعضی وقت‌ها از خط بزنی بیرون اشکالی نداره. بعضی‌‌وقت‌ها میشه خط خوردگی‌هایِ یک آدم رو هم قاب کرد، بوسید و گذاشت رویِ طاقچه. بعدتر که شد حتی شاید بتونی به اون خط‌هایِ کج و کوله نگاه کنی و بخندی. من حرف‌های خانوم نارنجی رو دوست دارم!