خانوم نارنجی هم فکر می‌کنه خیلی داستان رو سخت‌ش کردیم. اینکه موقعِ رنگ کردن بعضی وقت‌ها از خط بزنی بیرون اشکالی نداره. بعضی‌‌وقت‌ها میشه خط خوردگی‌هایِ یک آدم رو هم قاب کرد، بوسید و گذاشت رویِ طاقچه. بعدتر که شد حتی شاید بتونی به اون خط‌هایِ کج و کوله نگاه کنی و بخندی. من حرف‌های خانوم نارنجی رو دوست دارم!

آدمِ امن هم ممکنه خسته، عصبی و غمگین باشه. آدمِ امن ممکنه همیشه در دسترس نباشه. آدمِ امن هم با مشکلاتِ خانوادگی دست و پنجه نرم می‌کنه. آدمِ امن هم بی‌خواب می‌شه. آدمِ امن هم مضطرب می‌شه. آدمِ امن هم می‌ترسه. آدمِ امن هم گاهی هیجان‌زده می‌شه و تصمیمِ غلط می‌گیره. آدمِ امن هم گاهی داد می‌زنه. آدمِ امن هم می‌تونه تویِ سخت‌ترین لحظاتِ زندگیت کنارت نباشه چون ممکنه خودش زیرِ فشارِ زندگیِ خودش در حالِ له‌شدن باشه. لطفا انتظاراتتون رو از یک آدمِ امن بالا نبرید و امن بودنو انقدر سختش نکنید.

می‌دونید واقعاً باید بگم شب‌بخیر و ستاره بچینم، اما این دوتا نمی‌ذارن.

خوابم می‌اد. دوست دارم گِل‌های رو چادر رو همین‌طور بغل کنم، به صدایِ لالایی فکر کنم و بخوابم.

اولین قصهٔ ناتمامی که کنارِ قاب ترک خوردهٔ گوشه طاقچه توو بچگی شنیدم هم امروز به سر رسید. حالا به اشک یک گوشه ایستادم و به پایانِ خوش قصه‌ها می‌تونم مقداری بیشتر امیدوار باشم. اون گوشه‌ها بالایِ گلدون برایِ همسایه کناری‌ت نوشتم بغل‌ش کن که لیلی شدن‌ش باز در آغوش تو حتمی‌ست.

چاووش خونِ خاک بی‌زائر. بغض خیابون‌هایِ بی‌عابر. آواز خونِ شهر بی‌شاعر. مؤذن زاده داره رو مزارت نوحه می‌خونه.

چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم. خوب بخوابی تپش‌هایِ کج و رج‌دار قلب‌م.

بی‌بی همیشه دست‌هاش رو حنا می‌ذاره. کف دست‌هاش همیشه نارنجی‌ه. بچه‌تر که بودم فکر می‌کردم وقتی دست‌هاش رو می‌بوسم لب‌های من هم باید نارنجی بشه. مامان ولی می‌گفت رنگ‌ش روی قلب‌ت می‌مونه الآن تو یک قلب نارنجی داری.

030220.

نامه به کدِ ۰۲ آخرین صفحه از دفتر نمدیِ آبی:

یاد گرفتم که توو کلِ مسیر رسیدن به خونه تنهایی. آدم‌ها دست‌هاشون رو دور ازت نگه می‌دارن این دیگه مثل بار اول غم نمی‌ندازه به چشم‌هات. این یکی از همه‌اش سخت‌تر بود این که مثلاً حتی از دست‌هایِ بابا هم نباید انتظار زیادی داشته باشی توقع‌ت رو از آدم‌هایِ عزیزت می‌بری زیرِ خط فقر و همون‌جا چادر می‌زنی بعد می‌بینی حالا اونقدرها هم سخت نیست. یاد گرفتم زیر سایهٔ آدم‌های رنگی‌ت تاب لبخند به لب انداختن کلِ قصه رو شاید کفایت کنه. یاد گرفتم فاصلهٔ گریه کردن و بلند شدن‌ت نباید پنج دقیقه رو رد کنه پژمرده که شدی از اول خودت رو تو باغچه بکار. یاد گرفتم که آدم خوب‌ها توو قصه‌ها جا موندن دنبال‌شون تو اون گوشه کنارها نگرد. یاد گرفتم هر کسی لایقِ محبت گوله شده توو دست‌هات نیست به آدم‌ها اندازهٔ گلبرگ‌هایِ ساقه‌هاشون گلاب بده وگرنه سر می‌ره، حیف میشه، غصه‌ت می‌گیره. یاد گرفتم هیچ وقت قرار نیست اندازهٔ تلاش‌ت بذارن تو کاسه‌ت. یاد گرفتم به جایِ خیال بافتن آجر رو آجر گذاشتن رو باید بلد کنم. یاد گرفتم یکم هم بذارم آدم‌ها با دوست داشتن‌شون قاب‌م بگیرن و با خیالِ راحت توو دست‌هاشون بخندم. یاد گرفتم مسیر رسیدن به خونه هیچ‌وقت صاف نیست سفت بچسب که هنوز قراره با کولهٔ آبی‌ت قصه‌ها داشته باشیم.