گاهی اوقات احساس می‌کنم اگه فقط یک بار دیگه یک نفر دیگه دهنشو باز کنه و از رژیم و لاغری و وزن کم کردن و کوفت و درد و زهرمار حرف بزنه واقعا خودمو پرت می‌کنم روش و با تمام توانم میزنمش. ولی حقیقت اینه که روزی پونصد بار یا به صورت حضوری یا به صورت مجازی با این کوفتی مواجه میشم ولی نمیتونم خودم و بقیه رو از وسط جر بدم.
یک عمره خونوادم بابت این موضوع زجرم دادن و ترومتایزدم کردن و هنوز ادامه داره و هنوز درگیرشم و تحت هزاران فشار و دارو و خزعبلات قرار گرفته و میگیرم بابتش. اشک‌ها ریختم بابتش. حتی اینکه خیلیا اینو میدونن و بارها ازم شنیدن باعث انزجارم میشه‌.
تک‌تک مواجه شدن‌های هرروزه‌م با این ماجرا بهم حس خشم بی‌اندازه و چیزی شبیه به حس کلاستروفوبیا میده.
گاهی اوقات حالم از هممون به هم میخوره که اینطور obsessed هستیم با وزن. وقتی میگم خشم بی‌اندازه واقعا اغراق نمی‌کنم. می‌دونم اگر روزی افسار خودمو بدم دست این خشم، دهن خودم و همه رو سرویس می‌کنم. همه همه‌جا دائم دارن میگن میخوان به فلان وزن برسن. که رژیمن. که پیش فلان دکتر رفتن. که فلان‌قد ورزش می‌کنن. که این کوفت و اون درد رو نمیخورن. که ۷۵۴۹ روزه برنج نخوردن. که ۶۴۲۷ ساله نوشابه نخوردن. لاغر شدن و درگیر وزن بودن تبدیل به یه لیبل کثیف اجتماعی شده. اگه لاغری و رژیمی خود خدایی، قدرت دستته، زندگیت دستته، خیلی جدی آدمایی رو میبینم که وزنشون یا وزن کم کردنشون چنان دستاورد و موفقیتیه براشون که هر ثانیه با غرور میکوبنش تو صورتت. حرفای اینسپیریشنال میزنن که از وقتی لاغرترن چقد بیشتر بهشون احترام گذاشته میشه پس بقیه هم باید لاغر بشن. اگر چاقی و رژیمی یه لوزری که باید براش دلسوزی کرد و نصیحتش کرد که چیکار کنه و چی بخوره و چی نخوره و پیش کدوم دکتر بره. واقعا میخوام دستمو بذارم رو گوشام و با تمام توانم جیغ بزنم. متوجه نیستین. انگار یکی از بچگی یه چاقو فرو کرده تو شکمت، ۲۵ سالته و هنوز هرروز چاقوعه رو می‌چرخونه، و تک‌تک افرادی هم که از کنارت رد میشن یه دور دست میندازن چاقوعه رو می‌چرخونن. احشاء بدنت شبیه گوشتِ سه‌بار چرخ‌شده شدن و تو خون خودت دست و پا میزنی. حتی میدونم توصیفاتم برای خیلیا انقدری اگزجره‌ست که قطعا فکر می‌کنن این یه آدم ضعیفه که داره کولی بازی در میاره و حتما از تنبلی خودشه که همیشه مشکل اضافه وزن داشته و اگه جای غر زدن و این حرفا تلاش میکرد خیلی وقت پیش به نتیجه رسیده بود. و این خشمم رو چند برابر میکنه. بیشتر و بیشتر دلم میخواد یه قتل عام راه بندازم. می‌دونم خیلیاتون مثل من این چیزا رو شنیدین. سردردتونو میشناسم. میدونم چقدر خسته‌این. میدونم چقدر خسته‌تر میشین هربار که کسی میگه بزرگش میکنین و حساسین و تنبلین.
نمیدونم باید چی بشه که بفهمیم مریضیم. هممون مریضیم. تمام این آبسشن وحشتناک با وزن انقد غیرعادی و چندش‌آور و مزخرفه که باورم نمیشه فکر میکنیم عادیه. فکر میکنیم اهمیت دادن به سلامتیه. راستش خیلی وقته که به نظرم میاد اکثر قریب به اتفاقمون اسم سلامتی رو هم جنده کردیم چون بدیهیه داریم بیشتر سلامتمونو از دست میدیم اینجوری. همه مثل یه سری زامبی افتادیم به جون خودمون و بقیه. همه‌جا باید راجب وزن حرف بزنیم. همه‌جا باید نشون بدیم رژیمیم و رعایت میکنیم. همه‌جا باید رو تغذیه همدیگه کامنت بذاریم. انگار عادی‌ترین کار عالمه که به شخصی‌ترین اعمال هم تجاوز کنیم. کدوم مراقبت؟ کدوم اهمیت دادن به هم؟
مساله انقدری گنده شده که راجبش استندآپ انجام میدن. یه تعداد زیادی اینفلوئنسر تمام فعالیتشونو میذارن رو بادی پازیتیویتی. به درست یا غلط. چتونه جدی؟ چمونه؟ چرا یه لحظه محض رضای هرچی که بهش اعتقاد دارین خفه نمیشین راجب وزن و هیکل و رژیم؟ بسه دیگه. شششش. ساکت. یک دقیقه ساکت.

It's terrifying what love, or rather some interpretations of it, can do to someone.
For me, I have to say, parental love has been control, possession, anxiety, puppetry, and imprisonment since day one.
On the other side, a child's love towards her parents has been lying, concealment, fear, stress, and incapability.
Then there's government. There's land. There's society. There's nationality.
To provide safety and security, to foster a sense of belonging, to create welfare, and to develop, has been oppression, terror, immorality, theft, and injustice, which if you think hard enough, is not the complete opposite of my experience of parental love, except one thing: intention. This motherfucker.
On the other side, to be safe and secure, to belong, to be on welfare, and to utilize development has been fear, stress, anxiety, panic, feeling unsafe, having no rights, imprisonment, hopelessness, helplessness, weakness, shame, rage, tears, screams, and gradual death, which again if you think hard enough, is just a very radical form of what I know to be a child's love towards her parents.

Sometimes I wonder what would've happened to humanity if the concept of redemption wasn't invented. If somewhere over time, some little detail had gone differently, if some early homo sapien thought making better tools is more efficient than praying to unknown forces, maybe then I could be free. Maybe love or care never had anything to do with the selfishness that makes humans want to force another one into something that would be better for them. 'Cause to be honest, I'm afraid of dying tomorrow, or the day after that, or next week or next month, without having experienced what it feels like to be as free as an orphan living in Switzerland.

سلام بر شما عزیزان دل.?
آیا کسی از شما فایل پی‌دی‌اف یا ای‌پاب از «بیماری به مثابه استعاره» سوزان سانتاگ داره؟ یا فروشگاه کتاب الکترونیکی می‌شناسه که داشته باشه؟ فیدیبو، طاقچه، و کتابراه رو خودم چک کردم نداشت. اگر بتونید کمکم کنید خیلی ممنانتان می‌شوم.

"Tomato Soup & Grilled Cheese"

One day I'll make you tomato soup and grilled cheese.
That day it'll be freezing cold,
You'll come home wrapped in three layers of clothes:
An old t-shirt, a long sleeve, and a hoodie on top.
I'll greet you with a hug and a light peck on your cold lips,
And my hands will smell like fresh garlic and lime.
When we sit at the table we'll be comfy.
We'll dip the grilled cheese
in the hearty thickness of the tomato soup,
And tell each other about our day.
That day we'll have just enough comfort,
To feel secure,
Or possibly, maybe a little bit more.
You won't have to wash your clothes by hand,
And the bread won't go stale,
'cause we freeze it,
and defrost it,
in our microwave,
whenever we want to.
I wonder if that day,
As I'm brushing my teeth before bed,
I'll remember the stale bread and the little pink tub,
And think to myself,
"Gosh, I'm glad those days are over."
I wonder if I'll miss how it felt,
When I was 25,
And you were 31,
wrapping my hands around your waist,
and we were riding on your bike,
The cool breeze in my hair,
Forcing that long damned piece of cloth on my head to fall down on my shoulders.
When for a few minutes we were far away from the crowded streets,
Like two ghosts in the night,
Lightly drifting away,
When I wrapped my hands around your waist a bit more tightly,
Put my head on your back,
And thought to myself
"Gosh, I feel young and alive."
I wonder if the warmth of the present
will make me grateful that the hard days are over,
Or the innocent glory of the past,
will make me anxious about the present.
What I'm sure about,
is that I want you to be there that day,
Wherever it is.
I want to wash my mouth,
go to bed,
lie down next to you
and sleep in your arms.
I know I want to make you tomato soup and grilled cheese that day,
For better or worse.

- Fluid

"This is a music concert. This is a concert for music. We've descended into chaos." - Harry Styles, Love On Tour, 2023.

"This is a music concert. This is a concert for music. We've descended into chaos."

- Harry Styles, Love On Tour, 2023.

رِیِ چه چارلزی؟!

https://t.me/dialoug/992