امروز بعد از مدت‌ها دوباره Caravan رو گوش می‌دادم، قطعه‌ی صحنه‌ی پایانی فیلم ویپلش، که نمی‌تونم به اندازه‌ی کافی بگم چقدر برام درخشانه.
خیلی‌ها اینجا می‌دونن و براشون تکرار مکرراته که موضوع پایان‌نامه‌ی من راجع به وسواس هنری و استعاره‌ی «هنرمند وسواسی»ئه و همچنین اینکه دو فیلم ویپلش و Black Swan در ابتدا این ایده رو برای من ایجاد کردن. (مجبور بودم obsession و obsessed رو وسواسی ترجمه کنم، چون معادل فارسی مناسبی براش وجود نداره.)
امروز که بعد از مدت‌ها کاروان رو می‌شنیدم، با درک بیشتری که الان راجع به مفهوم obsession و شکل‌ها و معانیش دارم (درکم خیلی کمه، صرفا از اون زمان بیشتره.) می‌بینم که می‌تونم بگم اگه آبسشن رو تبدیل به صوت مطلق بکنیم، لحظه‌ی 04:30 تا آخر این قطعه به نظرم شگفت‌انگیزترین حالتیه که بشه این مفهوم رو توی همچین انتزاعی توضیح داد.

@ImFluid

سلام. این پیام رو از طرف دوستم، سادات، اینجا میذارم.❤️

سلام بچه ها
من دنبال هم خونه میگردم و خونه هم دارم(محدوده ایرانشهر)
این آیدی و شماره منه
ممنون میشم اگر خودتون یا دوستان دنبال خونه هست بهم اطلاع بده
09908880891
@f_sadat_mirazimi

چرا سِد علی رو یه سفر با سِد ابراهیم نفرستادین دور دور با هواپیما آخه.?

from May 19th:

I miss those lazy afternoons full of free time, filled with Roald Dahl, with stories, endless stories, with Bob Ross, and his soft and relaxing adventures and colors, with tepid tea and sugar biscuits, fluorescent lights, imagining images of far lands and immersing yourelf so much in them that you start to believe you actually know those places, you've been there at some point in your life or past lives you cannot remember. Growing up you kept missing places you've never been, asking yourself what am I missing? What is this endless longing for somewhere, something, that I just don't know? Like your whole identity, all of your memories, whatever you knew of yourself was created and lived somewhere far faraway from where you actually were. It often makes me helpless. I end up not knowing what to do with it. Knowing how it all worked, knowing you can't bring things back or see everything in the eyes of your six year old self, and having the sweet taste of it right under your tongue, like it's just there for you, ready to be caught, and you can't catch it, you can't reach it, it makes you helpless. Sometimes I think I was never ready nor willing to or suited for growing up. And sometimes I need someone to take my hand and tell me how can I handle all of this. What is there to accept and what is there to change and how should I do it.