Hiç bir şeyden keyf almıyorum artık. Yemek yemek çok zevk verirdi önceden. Sevdiğim insanlarla konuşmak, mücadele etmek, azimle ileriye bakmak hepsinden keyf alırdım. Yaşamak… Çok seviyordum hayatı. Ama şimdi, yaşamak bir yük, ben ise bu yükü taşımaya zorlanan insan gibiyim.
Mesela uyuyamıyorum. Önceden de uyuyamıyordum. Sonra uykuya kaçmaya çalıştım bir dönem. Yine uyuyamıyorum.. Sanki uyursam bir şeyleri kaçıracak gibi hissediyorum. Hayatı kaçıracak gibi. Meğer biliyorum hayatta kaçıracak bir şeyin olmadığını. Hiç uykum gelmese diyorum. Kaçırdıklarımı belki böylece telafi ederim belki. En azından rüyamda güzel şeyler görürdüm önceleri. Artık onlarda korkunç ve çirkin. Tanrı’ya dua etmek istiyorum. Zamanı geri alması için. Olmayacak duaya amin denir mi bilemiyorum. Olacak dersem kendimi delirmiş gibi hissedeceğim muhtemelen. Bunca düşüncenin içinde yine de çabalıyorum bir şeyler için. Ama bu çaba yere sinip giden suya benziyor. Tavana bacağımdan asılı kalmış kuşum sanki. Çırpınıyorum fakat yol kat edemediğimi hissediyorum.

Arada sırada bir çoşkuyla doluyor içim. Nadiren olsa da oluyor bazen. Etrafıma bakıyorum bu çoşkuyu paylaşabilecek hiç kimsenin olmadığını gürüyorum. O çoşku bir zehir olup beni sokuyor sonra. Kendi içimde yalnızım. Belki de olmak istediğim yerde değilim. En son ne zaman mutlu olduğumu sorarsanız, iki sene önceki olaylardan bahsederim belki. Yine de uzun sürmemiştir o zamanın mutluluğu da. Mutlu olmanın ne olduğunu unuttum. İnsan kendi gözünde değerini kaybetmemeli. Ben ilk defa bunu yapamam dediğim gün bu değeri kaybettim sanki. Çok olmadı en fazla 3 sene olmuştur.
3 sene 5 sene diye konuşuyorum ama düşününce ruhum parçalanıyor. Neden ömür, yaşam bu kadar kısa. Hep çocuk kalsaydık ya, en azından bu kadar kısa olmasaydı. Bu kadar hızlı olmasaydı. Zamanın bu kadar hızlı koşmasına kızgınım. Elime geçirirsem bir tokat atmak isterdim zamana. Yirmili yaşların ortasında bu bıkkınlığın sebebi nedir diye soruyorum. Ah keşke bir cevap bulabilsem.
Kafam cevabı olmayan sorularla dolu. Ve her gün bu beni tükettiğinin farkındayım. Yine de her zaman bir umut vardır. O soruların içinde gizli bir umut. Öldürmeyen umut acı çektirir. Yine de yaşatır.

Bunları düşünürken diyorum ki, böyle düşünmeyen, aklından bile geçirmeyen 30-40 hatta 50-60 yaşınaki insanlar var. Neden ben böyleyim. Mantık kaidelerine göre iki zıt şeyin biri doğrudur. Yani ya ben aptal olmalıyım ya da onlar. Bilmiyorum.

İçimden ne geldiyse onu yazdım. Sanırım arada sırada olsa içimi dökebileceğim tek yer burası. Saçmalamış hatta hiç bir şey anlatmamış olabilirim. Umarım okuyunca(eğer sonuna kadar okumaya sabrınız yeterse) küfretmezsiniz.

Rüyada bile acı çekiyoruz bu ne tövbe ya Rabbim

Dünya dar gelir
Her şeyden usanır insan.
Köşende oturup ağlamak istersin.
Gücsüz çaresiz olmak. Ne yaman bir şey.

Çok yoruldum. Ama dinlenemem.
Dinlenmek başkaların hakkı.

Türkiye’ye ilk geldiğim zamanlar insanlarla tanışmayı, arkadaşlık etmeyi çok isterdim.

Meğerse böyle şeylere burada pek değer verilmiyormuş.
Çoğu hayal kırıklığı.

Ben de hayvanları ve kitapları daha çok sevmeye başladım

Arkadaşlarım hiç yok diyecek kadar az.

Sahte arkadaşlara hiç tahammülüm yok.

Bir dal sigara kadar bile iyi gelmiyor.

Mutluluk çok şey gerektirmiyor

Burası diğer kanallarımdan farklı olarak kimsenin bir birini eleştirmediği, günlük hayatdan uzak, içini açabileceği bir yer.

Sizin de ruhunuz ne hissettiğini bilmek isterim. Paylaşabilirsiniz yorumlarda.

Hayat zor ve kısa.

Dünya hep eksiktir be gülüm