کاش چون پاییز بودم.. کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم
برگ‌های آرزوهایم یکایک زرد می‌شد
آفتاب دیدگانم سرد می‌شد
آسمان سینه‌ام پر درد می‌شد
ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می‌زد
اشک‌هایم همچو باران دامنم را رنگ می‌زد

هر یک از ما چیزی را از دست می‌دهیم که برایمان عزیز است. فرصت‌های از دست رفته، امکانات از دست رفته، احساساتی که هرگز نمی‌توانیم برشان گردانیم؛ این قسمتی از آن چیزی است که به آن می‌گویند زنده بودن.

نمی‌خواهم انسان‌ها خیلی دلپذیر و قابل‌قبول باشند، زیرا این بسیار مرا از زحمت دوست داشتنشان نجات می‌دهد.

می‌پرسی چه کسی هستم؟ من از تمام افرادی که با آن‌ها مواجه شده‌ام و تمام چیزهایی که تجربه کرده‌ام شکل گرفته‌ام؛ من خنده‌های دوستانم، بحث‌هایم با والدینم، پچ‌پچ کردن بچه‌های کوچک و گرمای غریبه‌های بامحبت را در درونم حفظ می‌کنم. درون من بخیه‌هایی از قلب‌های ترک‌خورده، کلمات تلخ از بحث‌های حساس، موسیقی‌ای که در من جریان دارد و احساساتی که نمی‌توانم آنها را منتقل کنم وجود دارد. من از همه‌ی این افراد و لحظات ساخته شده‌ام؛ من این هستم.