هر یک از ما چیزی را از دست می‌دهیم که برایمان عزیز است. فرصت‌های از دست رفته، امکانات از دست رفته، احساساتی که هرگز نمی‌توانیم برشان گردانیم؛ این قسمتی از آن چیزی است که به آن می‌گویند زنده بودن.

نمی‌خواهم انسان‌ها خیلی دلپذیر و قابل‌قبول باشند، زیرا این بسیار مرا از زحمت دوست داشتنشان نجات می‌دهد.

می‌پرسی چه کسی هستم؟ من از تمام افرادی که با آن‌ها مواجه شده‌ام و تمام چیزهایی که تجربه کرده‌ام شکل گرفته‌ام؛ من خنده‌های دوستانم، بحث‌هایم با والدینم، پچ‌پچ کردن بچه‌های کوچک و گرمای غریبه‌های بامحبت را در درونم حفظ می‌کنم. درون من بخیه‌هایی از قلب‌های ترک‌خورده، کلمات تلخ از بحث‌های حساس، موسیقی‌ای که در من جریان دارد و احساساتی که نمی‌توانم آنها را منتقل کنم وجود دارد. من از همه‌ی این افراد و لحظات ساخته شده‌ام؛ من این هستم.

شب‌ها پیش از آنکه به خواب برویم چقدر حرف داشتیم که بزنیم. حرف‌های ما تمامی نداشت، چند بار پیش آمد که طلوع را دیدیم و رنگ خواب ندیدیم، آخر چه شد که حال دیگر می‌آییم و خسته و بی‌صدا می‌خوابیم؟ شب‌ها دگرگون شده؟ حرف‌ها تمام شده؟ یا ما تمام شده‌ایم؟