چه روزگاری دارم! توهم نیستی. نیستی و شب‌ها، در به تاریکی باز می‌کنم و اتاقم حجم تاریک سیاهی‌ست که مرا مثل جنینی در خود می‌بلعد. جنینی در دنیایی ناشناخته، با دنیایی پر از ترس و سؤال و تردید. نمی‌دانم چه باید بکنم، کجا باید بروم، از کجا باید شروع کنم...

- صفحه ۳۸ -

الان درست اون زمانیه که باید با داد و گریه بگی ای صفای قلب زارم هرچه دارم از تو دارم..

نمازی که از روی عادت خوانده شود، نماز نیست. تکرار یک عادت است، نوعی اعتیاد. حرفه‌ای شدن، پایان قصه‌ی خواستن است.

- صفحه ۳۰ -

دقیقاً اون‌جایی که فکر می‌کنم پیامم باید جواب داشته باشه و نباید همینجوری سرسرکی ازش رد شد، یهو میام و با پیام سین‌شده‌ای که همینجوری وسط راه ول شده روبه‌رو می‌شم. چرا اینجوری می‌کنید آخه؟ بعد می‌گید چرا پیام نمی‌دی. خب پیام بدم که وسط راه مثل یک شیء بی‌ارزش رها شم؟

اندوه، سوغاتِ عشق است.

گوشه‌ی قلب‌تون ازش نگه‌داری کنید.

از ظهرِ اربعین تا به این لحظه خانه رنگِ خنده به خودش ندیده. چشم‌ها با رده‌ای اشک می‌گذرانند و سرها با دردهای همیشگی. از صبح که چشم باز کردم تا به این لحظه دلم آرام نگرفت و هربار با قطره‌های اشک، چشم می‌بستم. گاهی فکر می‌کنم خدا چطور به مادرهای جوان از دست…

به یُمن مرتضی بر ما خدا اتمام نعمت کرد
که ناقص بود اسلام و ولایت کرد تکمیلش..

اگه قراره همینجوری به واکنش ندادن ادامه بدید، بگید ری‌اکشنارو بردارم?