در پایان شب یلدا ДАР ПОЁНИ ШАБИ ЯЛДО

Шаби ялдо-шаби чилла, шаби роз
Шаби оинаву ойини парвоз
Шаби рафтан ба айёми гузашта
Ба боли хотирот, он боли эъҷоз
Варақгардоние аз дафтари умр
Ба уммеде, ки ояд рафтаҳо боз
Нишастан даври шамъи нурполо
Буридан аз шабу аз шарри ғаммоз
Шаби ялдо, шаби фолу тағаззул
Зи ашъори латифи пири Шероз
Шаби ялдо гузашту рӯз омад
Кунун бархезу хони ишқ андоз...

شب یلدا - شب چِلّه، شب راز
شب آینه و آیین پرواز
شب رفتن به ایام گزشته
به بال خاطرات، آن بال اعجاز
ورقگردانی از دفتر عمر
به امیدی که آید رفته‌ها باز
نشستن دور شمع نورپالا
بریدن از شب و از شرّ غماز
شب یلدا، شب فال و تغزل
ز اشعار لطیف پیر شیراز
شب یلدا گذشت و روز آمد
كنون برخیز و خان عشق ‌انداز

Ин сон набудааст
Он шоирам, ки шеъри тарам нон набудааст,
Танҳо барои ишкаму дандон набудааст.
Байте нагуфтаам ба таманнои ошу об,
Қасдам пулу зиёфати арзон набудааст.
Васфе агар намудаам аз ёру аз диёр,
Манзури ман тафохури осон набудааст.
Безорам аз таҳоҷуми амвоҷи шоирӣ,
Мақсуди ман гирифтани унвон набудааст.
Ҳар шеърпора гуфтаам аз ваҳдати вуҷуд,
Шукри Худо, ки шеъри парешон набудааст.
Чизе агар ба ҳурмати хубон навиштаам,
Асло барои шаҳвати шайтон набудааст.
Гуфтанд, шеъри хуб мудовои дардҳост,
Аммо дареғ, фарзия ин сон набудааст.
Дар маҳфиле, ки аҳли ҳунар сангу шишаанд,
Дидам чароғи шеър фурузон набудааст.,
Аммо ба ҳар ҳисоб, ки ин шеъри пуч нест,
Ойинаро гувоҳ, ки урён набудааст.

این سان نبوده‌است
آن شاعرم ، که شعر ترم نان نبوده‌است ،
تنها برای اشكم و دندان نبوده‌است .
بیتی نگفته‌ام به تمنای آش و آب ،
قصدم پول و ضیافت ارزان نبوده‌است .
وصفی اگر نموده‌ام از یار و از دیار،
منظور من تفاخر آسان نبوده‌است .
بیزارم از تهاجم امواج شاعری ،
مقصود من گرفتن عنوان نبوده‌است .
هر شعر‌پاره گفته‌ام از وحدت وجود ،
شکر خدا ، که شعر پریشان نبوده‌است .
چیزی اگر به حرمت خوبان نوشته‌ام ،
اصلآ برای شهوت شیطان نبوده‌است .
گفتند، شعر خوب مداوای درد‌هاست ،
اما دریغ ، فرضیه این سان نبوده‌است .
در محفلی که اهل هنر سنگ و شیشه‌اند ،
دیدم چراغ شعر فروزان نبوده‌است .
اما به هر حساب ، که این شعر پوچ نیست ،
آیینه را گواه ، که عریان نبوده‌است .

قدم هایم درون کوچه خاموشند
و من پیوسته ام با سایه‌ی بی روح خود
لگدها می خورم از باد سرگردان
نفس های مَه شبرو
که از نبض تناب نور او بر شانه هایم تار می بافد
مرا چون در کفن –
در پیکر افسرده می پیچد.
من این جا – در کویر کور بی مرداب
خیال جام جم در سر
سرابی را ز روئیا در وجودم جاری می دیدم.
دیگر زاینده رود خوشکید در من
نه الوندی
نه پامیر و دماوندی.

Қадамҳоям даруни кӯча хомӯшанд
Ва ман пайвастаам бо сояи беруҳи худ
Лагадҳо мехӯрам аз боди саргардон.
Нафасҳои маҳи шабрав
Ки аз набзи таноби нури ӯ бар шонаҳоям тор мебофад
Маро чун дар кафан –
дар пайкари афсурда мепечад.
Ман ин ҷо - дар кавири кӯри бемурдоб
Хаёли ҷоми Ҷам дар сар
Сароберо зи руъё дар вуҷудам ҷорӣ медидам...
Дигар Зоиндаруд хушкид дар ман
На Алванде
На Помиру Дамованде...

Маро дар сина султон мешавй, оҳиста, оҳиста
Тани афсурдаро ҷон мешавй, оҳиста, оҳиста
Умед-ин шамъи дар холи хамуширо ту бо ишқат
Аҷаб зебо нигаҳбон мешавй, оҳиста, оҳиста
Маро ки дарди ишқ аз дил фирорй буд то ин дам
Ту чун ойинагардон мешавй оҳиста, оҳиста
Туро дар ғурбати эҳсоси худ меҳмони дил кардам
Чу соҳибхона мизбон мешавй оҳиста, оҳиста
Дигар номаҳраме харгиз намеояд ба мулки дил
Дар ин вайрона дарбон мешавй оҳиста, оҳиста

آهسته آهسته
مرا در سینه سلطان می شوی آهسته آهسته
تن افسرده را جان می شوی آهسته آهسته
امید – این شمع در حال خموشی را
عجب زیبا نگهبان می شوی آهسته آهسته
مرا که درد عشق از دل فراری بود تا این دم
تو چون آیینه گردان می شوی آهسته آهسته
ترا در غربت احساس خود مهمان دل کردم
چو صاحبخانه میزبان می شوی آهسته آهسته
دگر نامحرمی هرگیز نمی آید به ملک دل
در این ویرانه دربان می شوی آهسته آهسته

ДАР ОЙИНА.... در آیینه

Зонубағалгирифта, чаро дилфисурдаӣ?
Рангат парида мисли ҷасадҳои мурдаӣ ?

Дасти кадом буғз гулуи туро фишурд?
Ё шояд аз замонаи худ мушт хурдаӣ?

Якбор ҳам дар ойина худро нигоҳ кун
Оё хутути мубҳами рӯро шумурдаӣ?

Лабханди пурнишоту ду чашми умедро
Пушти кадом панҷараи тира бурдаӣ?

Дунё киро намекунад ингуна зистан
Бозовар он диле ки ба ғамҳо супурдаӣ...

زانوبغل گرفته، چرا دلفسرده ای؟
رنگت پریده مثل جسدهای مرده ای

دست کدام بغض گلوی ترا فشرد؟
یا شاید از زمانه ی خود مشت خرده ای؟

یک بار هم در آیینه خودرا نگاه کن
آیا خطوط مبهم رورا شمرده ای؟

لبخند پرنشاط و دو چشم امیدرا
پشت کدام پنجره ی تیره برده ای؟

دنیا کرا نمیکند این گونه زیستن
بازآور آن دلی که به غم ها سپرده ای...

Худо бадҳисоб нест خدا بدحساب نیست

Ҳавои гиря дораму вале ба дида об нест,
Ки дар кавири сухта нигоҳ ҷуз сароб нест.
Канори Сир багиряам,ки ашки ҳасраташ диҳам
Насими гиря мевазад, нишонаи ҳубоб нест
Чи боғҳо хазон шуда дар ин баҳори бенаво
Ки сарву коҷро дигар маҷоли изтироб нест
Гуноҳи мо чӣ буд, ки фасли гулфишони боғро
Дигар хаёли мустаҳаб, мубоҳ ё…савоб нест?
Ман он савори захмиам,ки лаҳзаҳои вопасин
Замин фитода,хунчакон,ба ҷуз хаёли хоб нест
Дили гирифтаи маро ба дасти бодҳо диҳед
Ки дар сабуи зиндагӣ, наме ҳам аз шароб нест

Вале ҳанӯз ин дилам умедро накушта аст
Барои диданам биё, ки умр бешитоб нест!
Ғаме суроғат омада?
Ту эътино макун!
Биханд!
Ки шаб чароғи осмон, ҳамеша моҳтоб нест...
Садои гиряҳо зиёд? Танини хандаҳо кам аст?
Ту бад ҳисоб мекунӣ, Худо ки бадҳисоб нест!
Ба Ишқ иқтидо бикун, на такя бар асои кас
Ки моҳтоб, азизи ман, ҳарифи офтоб нест!

هوای گریه دارم و ولی به دیده آب نیست
که در کویر سوحته نگاه جز سراب نیست
کنار سیر به گریه ام که اشک حسرتش دهم
نسیم گریه می وزد، نشانه ی حباب نیست
چه باغ ها خزان شده در این بهار بی نوا
که سرو و کاج را دگر مجال اضطراب نیست
گناه ما چه بود که فصل گلفشان باغ را
دگر خیال مستحب، مباح یا... ثواب نیست؟
من آن سوار زخمی ام که لحظه های واپسین
زمین فتاده، خونچکان، به جز خیال خواب نیست
دل گرفته ی مرا به دست باد ها دهید
که در سبوی زندگی، نمی هم از شراب نیست
**
ولی هنوز این دلم امیدرا نکشته است
برای دیدنم بیا، که عمر بی شتاب نیست
غمی سراغت آمده؟
تو اعتنا مکن!
بخند!
که شب چراغ آسمان، همیشه ماهتاب نیست...
صدای گریه ها زیاد؟ طنین خنده ها کم است؟
تو بد حساب می کنی، خدا که بدحساب نیست
به عشق اقتدا بکن، نه تکیه بر عصای کس
که ماهتاب، عزیز من، حریف آفتاب نیست

کابوس Кобус

در رو به روی من

یک سایه ای از رفته های دور

در شکل یک شَبَح

سنگر گرفته است

و
این منم که در تیررس او

خود را فریب می دهم:

-کابوس!

Дар ру ба руи ман

Як сояе аз рафтаҳои дур

Дар шакли як шабаҳ

Сангар гирифтааст

Ва

Ин манам, ки дар тирраси у

Худро фиреб медиҳам:

-Кобус !

https://t.me/tajikpoets

آینه‌ی غبار پوش

Ҳоло ки бо карашмаву ноз омадӣ, ки чӣ?
Аз пушти кӯҳи фосила боз омадӣ, ки чӣ?

Сад бор зора кардаму эй сангдил кунун,
Пешам ба қасди розу ниёз омадӣ, ки чӣ?

Умре дар интизор нишастам, дареғи умр,
Ҳоло зи роҳи дуру дароз омадӣ, ки чӣ?

Рӯзе хуҷаста буд таманнои диданат,
Гарчи чу савти руҳнавоз омадӣ, ки чӣ?

Сар пеши пот мондаму парво надоштӣ,
Имрӯз низ сар ба фароз омадӣ, ки чӣ?

Умед рафт, отифа – гум, эътимод мурд,
Гирам ки ҳамчу шуъбадабоз омадӣ, ки чӣ?

Эй ҷилвае зи ойинаҳои ғуборпӯш,
Бо сад ҳазор нақшу тироз омадӣ, ки чӣ?

حالا که با كرشمه و ناز آمدی، که چه؟
از پشت کوه فاصله باز آمدی، که چه ؟

صد بار زاره کردم و ای سنگدل کنون،
پیشم به قصد راز و نیاز آمدی، که چه؟

عمری در انتظار نشستم، دریغ عمر ،
حالا ز راه دور و دراز آمدی، که چه؟

روزی خجسته بود تمنای دیدنت،
گرچه چو صوت روح نواز آمدی، که چه ؟

سر پیش پات ماندم و پروا نداشتی،
امروز نیز سر به فراز آمدی، که چه ؟

امید رفت ، عاطفه – گُم ، اعتماد مُرد ،
گیرم که همچو شعبدباز آمدی، که چه ؟

ای جلوه‌ای ز آیینه‌های غبار‌پوش ،
با صد هزار نقش و تراز آمدی، که چه ؟

Рузи кудак муборак! روز جهانی کودک مبارک

Дар рубаруи акси кудаки در روبروی عکس کودکی

Эй беғам, эй азиз, холо куҷои Ту?
Хун мешавад дилам ҳар дам барои Ту.

Эй он ки рафтаи аз ман ба қиссаҳо,
Гум кардаам дареғ, ман изи пои Ту.

Дар хобҳои шаб мебинамат гахе,
Бедор мешавам,аз ҳой-ҳои Ту.

Ман дар Ту гум шудам,ё гум намудамат,
Ту мотами манй, ё ман азои Ту?

Ман аз Ту рафтаам, аммо Ту бо манй,
Дар шеърҳи ман ҳарфу ҳиҷои Ту.

Эй кош мешудй чун сеҳру ҷодуе,
Дар қоб мешудам як дам ба чои Ту!

در روبروی عکس كودكی

ای بیغم،ای عزیز ،حالا کجای تو؟
خون می‌شود دلم هر دم برای تو .

ای آن که رفته ای از من به قصه ها،
گم کرده ام دریغ ،من ردّ پای تو .

در خواب‌های شب می‌بینمت گهی،
بیدار میشوم، از های - ‌های تو.

من در تو گم شدم، یا گم نمودمت،
تو ماتم منی ،یا من عزای تو؟

من از تو رفته ام ،اما تو با منی،
در شعر‌های من حرف و هجای تو .

ای کاش می‌شدی چون سحر و جادوی،
در قاب می‌شدم یک دم به جای تو!