تو بالغی؟
پس یعنی عصبانیت‌ها و بدرفتاری آدمای اطرافتو ریشه در گذشته و ترس‌هاشون میبینی و سعی میکنی درکشون کنی؟
یاد گرفتی آدما بطور خودکار از محتویات مغز تو اطلاع ندارن پس حرف میزنی و دیگران رو سرزنش نمیکنی که تورو نمیفهمن؟
یاد گرفتی که توهم اشتباه میکنی پس معذرت خواهی میکنی؟
والدینتو درک میکنی چون اونا هم درگیر ترس و اضطراب های خودشونن؟
فهمیدی یه مسئله مهم رو پیش نکشی مگر خودت و طرف مقابل استراحت کرده باشید مست نباشید غذا خورده باشید و استرس یا عجله نداشته باشید؟
قهر نمیکنی چون یادت نمیره که یه روز میمیری پس حرف میزنی و میبخشی؟
دست از کمالگرایی برمیداری چون هیچ چیزی بی نقص نیست و از خوب بودن بقیه قدردانی میکنی؟
میفهمی نقاط ضعف آدما با نقاط قوتشون گره خورده مثلا دیگه از کسی که شلخته ست ناراحت نمیشی چون میدونی به جاش شاید خلاقه یا کسی که ریاضیش ضعیفه هنرش خوبه؟
به آسونی عاشق نمیشی و اگرم شدی وفادار میمونی؟
دیگه فهمیدی زندگی به هیچکس آسون نمیگیره و همش چرا من و چرا اینطوری و چرا های بیخودی به زبون نمیاری؟
فهمیدی همه ما به نوعی احمقیم پس کمتر خودت و بقیه رو تخریب میکنی؟
به خودت یادآوری میکنی همه ما بچه ایم؟
برای رسیدن به شادی درازمدت به پروژه های بلندمدت دل نمیبندی چون اگر الان نتونی خوشحال باشی پنج‌سال دیگه هم نمیتونی؟
مقابل انتقاد گارد نمیگیری؟
میفهمی باید دیدتو نسبت به درد هات وسیع کنی. بیشتر به طبیعت و آسمون شب و کهکشان های دور توجه میکنی و دنیای ذهنتو بزرگ کنی؟
با شک به اولین برداشت و احساست نگاه میکنی و دوباره فکر میکنی؟
واکنش های سریعت کمتر شدن و تحلیل هات بیشتر؟

یک ساعته دارم فک میکنم واسه این کایسو کپشن چی بنویسم، هیچي که هیچي !
این کایسو فراي کلماتن

من میگم اکسو