Шаңы шықпас жалғыз жорғаның,
Сести шықпас жалғыз ғарғаның,
Десе де ҳәзир сол жалғыз адам
Басып қалса жалғыз бармағын,
Ракеталар ушқыр сестен де,
Дүнья айланар астан-кестенге.
Пәдәримиздиң айтқаны ма бул,
Ақырзаман болар дескенде…

Кеңесбай Рахманов
Канал 👉 @Kengesbay_Raxmanov

Мен де жер үстине керек шығарман,
Мен де адам санына дерек шығарман.
Ҳәр ақшам жаңадан таңым атқанша,
Басқа адам болып дөреп шығарман.

Арғымақ болмақлық буйырып тайға,
Халқыма тийдирсем тырнақтай пайда,
Мениң де керекли адам болғаным,
Дүньяға ат жаймақ ҳәммеге қайда?...

Кеңесбай Рахманов
Канал 👉 @Kengesbay_Raxmanov

Басқа үйде болсам бир күн қонақта,
Өз үйимди сағынаман соншелли.
Жасап атырғанлар өзге елатта,
Өз Ўатанын сүйгенде егер мен шелли,
Кетпес еди ғайры журтқа нан излеп,
Болмас еди ғәрип Ўатан гедайы.
Жеткен ўақта ең соңғы дем, жан үзбек,
Жылатпас па ана – топырақ - қудайы…

Кеңесбай Рахманов
Канал 👉 @Kengesbay_Raxmanov

Қудайым-аў, берекетти үй маған,
Шығарып ал батып атқан уймадан.
Астыма бер ағып турған арғымақ,
Үстиме бер алтын сарай үй нәҳән.

Қудайым-аў,аямай бер көктасын,
Гәўҳарға айланып кетсин көк тасым.
Таңлайыма бергил қосық дүньясын,
Маңлайыма бергил аман от басын.

Ағаларға

Сизлер баратырсыз азайып кем-кем,
Бәлким, биразыңды таппаспан ертең.
Өмир теңизиниң даўылы бәлент,
Сизлер едиңизлер кемемде желқом.

Қар жаўып турғандай саратан жазда,
Кеўлиңизден шыға алмадым базда.
Қурқулақ тыңлаўшы сийрексип қалды,
Сизлер нама едиңиз мен шалған сазға.

Бул асығыс ўақыт кеўлимди дағлар,
Қуўрап, нарт шығарар әрманлы бағлар.
Өмир дәрьясының толқынларында
Сизлер шыра едиңлер силтеген бағдар.

Неге сонша асықтық атқан ҳәр таңға?
Сизлер барда еди арқамыз тамда.
Өмир шөлиндеги дубелей кушли,
Қутқарар едиңиз қалдырмай шаңда.

Жаслық-туйнеги аз, қуры ғаў пәлек,
Сизлер нықырттыңлар атласақ ғәлет.
Өмир майданында көпдур ғалаўыт,
Бизди дузеў ушын болдыңлар ҳәлек.

Дәўир басқа менен қурмақта ойын,
Сизлерди излеймиз талдырып мойын.
Өмир гузарының алды босаған,
Ағалар кетипти-аў тарқатып тойын…

Х Х Х

Алдымнан аңқырған ешеклер,
Артымнан гүўлеген өсеклер,
Қапталдан зыңғытқан кесеклер,
Мени көп жолымнан қалдырды.

Балалық қаңғырған соқпағым,
Жаслығым өртенген отларым,
Ҳәр күнги жазықсыз тоқпағым,
Мени көп жолымнан қалдырды.

Енди мен асығып нетермен,
Көп жолды көрместен кетермен.

Ѳмир, сен уллысаң...

Ѳмир-теңиз.
Мен қайықпан ондағы.
Қәдемлерим-ескеклерим қолдағы.
Таўдай толқын бәлент-пәске ырғытар,
Буның бәри-гүреслерим жолдағы.

Ѳмир-дала.
Мен ондағы самалман.
Тек, алдыма,
тек, алдыма шабарман.
Шаңлар уйтқып гүзарымды бүркейди,
Мен бәрибир мәнзилимди табарман.

Ѳмир-дәрья.
Мен ондағы ағыспан.
Нәўпир суўлар әрманымдай шабысқан.
Мен ағайын,
аға берсин дәрья да,
Адамларды безиктирмей жағыстан.

Ѳмир-бул мен
Ѳмир-бул мен, досларым,
Ала алмайман мен ѳмирин басқаның.
Мен ѳлсем де қала берер артымда,
Теңиз, далам, жерим, күним, аспаным...

Каналымыз топары:

@kenesbay_raxmanov_pikirler

Қосық ҳаққында

Шаршадым деп қалемиме дем берсем,
Онда мени бир самсамға теңгер сен.
Қосық мени оятады – уйқласам,
Қосық мени тирилтеди – жерленсем.

Шашыў жүрген қанша сөзди қурадым,
Питер емес еле мақсет-мурадым.
Қосық маған – шетсиз, шексиз кең дала,
Қосық маған – теберик жер бир адым.

Зыңғытса да гули менен тасларын,
Келмеди оны жары жолда таслағым.
Қосық – мениң жүрегимде отларым,
Қосық – мениң көзимдеги жасларым.

Көп тартсам да поэзия сазайын,
Дедим бәрҳа: жақсы қосық жазайын.
Қосық мениң – қарлы қысым аязлы,
Қосық мениң – мыс қайнаған жаз айым.

Поэзия таў ғой турған еңсемде,
Оның ушын болғанман бир белсенди.
Қосық мени қартайсам да қартайтпас,
Қосық мени өлтиртпейди өлсем де…

Кеңесбай Рахманов@Kengesbay_Raxmanov

Пулдың атын еситкенге бе, тамашаға ма, яки бала көпирдиң ең бийик ернегине шықты да, шүй төбесинен өзлерин суӯға атты. «Жүреклериниң түги бар баллар екен, -деп ойлады Владимир оларға таң қалып. -Бизлер булардай гезимизде Қызкеткенди жүзип өтиӯге де қорқатуғын едик. Ол ӯақлары гелледен суӯға таслайтуғын бәлент көпир-әм жоқ еди-аӯ». Ҳәзирги балалар пайдакүнем, жатырған шийшени көрсе де таласып атырғаны. Телевизордан көретуғын еди, Америкада ма, басқа еллерде ме, жолдан ағып турған жеңил машиналар светофорда иркилиӯден қолларында тазалағышлар бар балалар жуӯырып барып, турған машиналардың алдыңғы әйнеклерин тазалай баслайды. Сөйтип, олар машина айдаӯшылардың берген тийин-тебенин алып қала береди. Кешке шекем олар өзлерине боларлық пул тапса керек. Еле бизиң балалар да солардай болатуғын шығар. Биреӯлерден қайыр-сақаӯат күткеннен гөре өзлериниң тапқаны да абзал ғой. Бирақ, бир жаман жери - кисиден мийрим-шәпәәт көрмеген адам басқаға да жақсылық еткиси келмейди-дә, кисеңде ийт үрип турса, ким сениң алдыңда бүлбил болып сайрасын?
Толқында қасқалдақтай ығып баратырған қалпақтың изинен еки бала қулашларын сермеп жүзип баратыр. Қалпақ толқын менен гә жоқарылап, гә төменлеп, тегинликте балаларға жеткеретуғын түри жоқ. Түрли ойларға бәнт болып, қалпағына да алаңлап турған Владимирди «Жездеә» деп биреӯ сыртынан қапсыра қушақлады. Селк ете қалған Владимир оған геӯдеси менен бурылып еди, қушақлаған киси оны сол заматы жаздырыӯ менен болды. Ол қара костюмының көкирегинде орден-медальлары жарқыраған, аппақ көйлегине галстук таққан бир бийтаныс интеллигент адамды қушақлап турған екен. Аң-таңы шығып тағы бир қарады да:
-Кеширерсиз, Владимир жездем бе екен деп!-деди де ол кими уялғанынан көпирдиң үстиндеги аяқ жол менен кете берди. Қайтып бурылмады, қатты қысынса керек. Ал, Владимир «Мен сол Владимир жездеңмен ғой» деп айтыӯға да үлгере алмады. Владимир оны таныды. Сағыйданың Пердебай деген иниси еди. Кемпир-ғаррысы, Сағыйда қайтыс болғаннан кейин олар менен қатнасы суӯысып кетти. Тек, усы Пердебайы көрген сайын «Владимир жезде, қатнасайық» деп әри-бери шонтаңлап еди, сол үйдиң барлық аӯырманлығы жалғыз өзиниң мойнына шөккен соң ба, айлап, жыллап көриспейтуғын болып, жатласып кетти. Басқалары үйли, дәскели болып өз алдына шаңарақ болып кеткен, Пердебай қара мийнеттиң адамы, ызғыған бала-шаға. Жаңа ол сырттан бир қарағанда уқсатыӯын уқсатқан да, Владимирди аппақ сақалы менен көриӯге көзи үйренисип кеткенликтен қәпелимде жаңылыса қойды. Жездесин анық танығанда үйине сүйреп әкететуғын еди, Сағыйда қусап ерлиги бар, туӯысқан деген сол-дә. Көпирдиң үстинде узап баратырған Пердебайдың изинен қарады, ол да арғы шетке барған соң буған тағы бир мәрте нәзер таслады.
Жүзип кеткен балалар базар жайдың тусында қалпақтың изинен жетти. Владимир қойын қалтасына қолын тықты. «Күйеӯлеп баратырсаң, айтып бола ма, қандай-қандай заман болады. Керек тастың аӯыры жоқ» деп усы жаққа шығарда Рәметулла қойын қалтасына ақша салып атыр еди. Бар екен, әдеӯир пул. Ол санап, қалпақты әкелген балаларға беретуғынын айырып, басқа қалтасына салды. Рәметуллаға қуры өкпелеп киятыр-аӯ, ол да бир өзине қусаған аңгөдек. Болмаса, буны сазлаӯ ушын сонша мийнетти етип не қылады? Ол да не болса соған инана беретуғын ақ көкирек жигит. Бул негизине келгенде, адам инанбастай да нәрсе емес ғой. Ҳаӯ, Гүлайшаны қыз десек, Владимирди жигит десек, екеӯи де бойдақ ғой. Бир-бири менен қосылса не болыпты? Патшалар егер де сөзден жеңсе қызларын басынан торағы аққан шопанларына да берген ғой. Владимир сол шопанлар қурақым жоқ па? Бой десең бойы бар, кийген кийимлери де қуйып қойғандай жарасып тур. Муртына қара, қап-қара, шүлликтей еки уртына шаншылып тур. Бундай мурт қала бойынша Мәдирейимнен басқа да жоқ. Гүлайшаға унамаса, алдырып-ақ таслайтуғын еди ғой, мурты жоқлар өлип атыр ма?
Қызкеткенге қарады. Каналдағы суӯлар тынымсыз ағып баратыр...
(даӯамы бар)