نوشته بود:
«از کسی که تو سختی، ریشه هاتو به امید گره میزنه مواظبت کن..!»

و انگار این تعریفه عزیزترین آدم زندگیم بود...??

جوری که جواد منفرد میگه:
«تو را آنگونه می‌خواهم که شاهی
سرزمینش را
شبیه مومنی دل کنده از دنیا
که دینش را...»?

اونجا که فاضل نظری میگه:

ز دین فروشی اهل ریا نفهمیدیم
کجا گناه گناه است و کی ثواب ثواب

"فلا تخيب ظنی من رحمتک"

یعنی تو اوج امیدواری
به خدا می‌گی
من بریدم از همه و بستم به تو
گمانِ خوبی که به رحمتت دارم وُ نا امید نکن

الان اونجاییم که فریدون مشیری میگه:
"رک بگویم از همه رنجیده‌ام،
از غریب و آشنا ترسیده‌ام،
بی خیالِ سردی آغوش‌ها
من به آغوش خودم چسبیده ام..."

گاهی ما به دلیلی برای ادامه دادن
یا شهامتی برای تموم کردن نیاز داریم...

یه‌جا نوشته بود؛
معجزه در انجام کاری‌ست که از انجام دادنش طفره می‌روی

وقتی که صادق هدایت میگه؛به راهی که اکثر مردم میروند شک کن
اغلب مردم فقط تقلید میکنند.
از متمایز بودن نترس،
انگشت نما بودن بهتر از احمق بودن است ...

من زنده‌ام به رنج...

شاملو

یه روزی
میام براتون می‌نویسم
«شادمانی نشست و غم برخاست»
قول...?