من آدمی نیستم که‌ فراموش کنم، هرچیزی که‌ داشتم به یادم می مونه. وقتی از دستشون میدم پریشون‌ میشم، بعضی وقتا حس میکنم بخشی از وجودم توی گذشته و آدمای گذشته جا مونده، جزئیاتی‌ که‌ هرگز‌ از ذهنم بیرون‌ نمیرن و این خیلی درد داره. انگار تو یه‌ شیشه‌ سر بسته درحال نفس کشیدنم‌ و‌ هرچی‌ انرژی بیشتری میزارم‌ خسته تر میشم. خیلی از آدما میان و تا حدودی در شیشه رو برام باز میکنن، اون موقع تازه یکم نفس میکشم‌. ولی باز همونا با دردایی که بهم وارد میکنن در شیشه رو سفت تر از قبل می بندن. و این چرخه بار ها برای من تکرار میشه. اینکه مدام به دست آدما دارم به زندگی بر میگردم و می میرم. ولی کی میخواد بالاخره اون در لعنتی رو باز کنه‌ و هرگز نبندتش؟‌ کی میخواد دوباره نفس کشیدن رو بهم‌ یاد بده؟ در شیشه رو کی‌ قراره کامل باز کنه؟

راستش خیلی حس کثیف و مزخرفی می‌ده وقتی لنگ یه « خسته نباشی، امروز چطور بود؟، چرا نبودی، امروز چیکار کردی، امیدوارم فلان اتفاق برات بیوفته » باشی

من به حرف های همه گوش می‌دم و باهاشون توی راه زندگی همسفر می‌شم، اما زمانی که من دنبال یک همزبون و کسی که متوجه بشه در چه موقعیتی هستم می‌گردم، زندگی ام از همیشه خالی تر می‌شه.

خانم ها کلاً زیبا قابل ستایش پرستش. خیلی بدم میاد وقتی یک دختر خودش رو دست کم میگیره، چون زن ها در جایگاه اولی قرار دارن.

اونا می تونن حیات ببخشن و یک زندگی جدیدی رو آغاز کنن ( بچه ) بخاطر همین ارزشمند ترن از چیزی که فکر می کنن هستن.

خانم ها کلاً زیبا قابل ستایش پرستش. خیلی بدم میاد وقتی یک دختر خودش رو دست کم میگیره، چون زن ها در جایگاه اولی قرار دارن.

​​​​‌
‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ʬʬʬ SIRIUS ︐ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌
‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌

‌      ? ‌ྀ    forward this message and I'll give you 6 songs based on your vibes.