وسط پیاده‌روی یه خیابون فرعی نشستم و تظاهر میکنم که آدم‌‌ها وجود ندارند. به یه آهنگ از گروه بلک‌فیلد گوش میدم. و تصور میکنم در خلأ بی‌کرانی پرسه میزنم که آدما توش فقط یه کانسپت انتزاعی‌ان. خواننده داره درمورد DNA میخونه و اینکه ازش فراری نیست. بلند میشم و به راهم ادامه میدم‌. به اجدادم در دوران پیشاتاریخ فکر میکنم که با تن‌هایی پرموتر و هیکل‌هایی بزرگ‌تر از من در حال ساخت ابزار بودن. شاید باید به طبیعت بدوی خودم برکردم، خیلی‌ قبل‌تر از اون ابزارسازها حتی. شاید باید برگردم به دریا و یه تک‌سلولی بشم.

بارون میاد، خیس میشی.

بارون.

آنچه مرا نکشد، خودم التماسش می‌کنم برگردد و دوباره تلاشش را بکند!

ادبیات برای من راه فرار نیست. ادبیات پلی هست بین من و حقیقت؛ روشی که من باهاش درون و پیرامونم رو درک میکنم.

روزهایی رو دوست دارم که در انتهاشون قراره از خستگی بیهوش شم.