فعالیت این کانال، از امروز به‌کلی متوقف خواهد شد. ممنون از همراهی شما تا به امروز.

جهان خواب‌ها برایم رنگی و شیرین شده است. در جهان خواب‌ها ماجراجویی‌های گوناگونی را تجربه می‌کنم. هر خواب برایم دریچه‌ای به دنیایی جدید و تجربه‌های تازه است. جهان خواب‌ها را از جهان بیداری‌ام بیش‌تر دوست دارم. هنگامی که به خواب می‌روم، گویی از کابوسی ملالت‌بار رها شده‌ام.
تنها چیزی که زیبایی خواب‌هایم را خدشه‌دار می‌کند، نشانه‌هایی از واقعیت است، ردپاهای همان کابوس روزانه که مامور شده‌اند تا به من یادآوری کنند در خواب هستم. اما تازگی‌ها دیگر برایم مهم نیست. چراکه خواب‌ها را واقعی‌تر یافته‌ام، واقعی‌تر از واقعیت.

@naghdiism

می‌دانی حال او خوب نیست و ‌کاری از دست تو برنمی‌آید. نه‌تنها مرهم دردهایش نیستی، که خود شاید یکی از آن‌ها باشی. حال او بد است و حال تو نیز بد می‌شود. نه برای او و نه برای خود، کاری از دست تو برنمی‌آید. باید دور بایستی، نگاه کنی و با رنج‌های او رنج کشی. و گاهی هم باید بروی و رها کنی. زیرا گرچه می‌دانی او به کمک احتیاج دارد اما، کاری از دست تو برنمی‌آید.

@naghdiism

سایه روشن پنجم: انیمیشن ربات وحشی

شما همینطور می‌تونید این قسمت رو از کست‌باکس بشنوید.

?@saayee_roshan

در این فیلم میزانسنی تکرارشونده در دفتر نورمن بیتز مشاهده می‌شود. کاراکترها در چپ قاب، روبروی نورمن که در راست قاب قرار می‌گیرد، در کنار آینه‌ای به تصویر کشیده می‌شوند. در هر تکرار این میزانسن، کاراکترهای مقابل آینه تغییر می‌کنند اما یک نفر همواره حاضر است؛ نورمن.
از آن‌جایی که کاراکترها مستقیما روبروی آینه نیستند و به موازات آن قرار گرفته‌اند، تاکید از روی آن‌ها تا حدی برداشته شده است. جهت نگاه کاراکتر و تصویرش در آینه به سمت راست قاب است. در هر یک از این نماها بدیهی‌ است که کاراکتر به نورمن نگاه می‌کند. اما تصویر کاراکتر در آینه به چه می‌نگرد؟ درواقع، جهت نگاه کاراکتر، دوگانگی را به سمت نورمن هدایت می‌کند. آیا کاراکترها همزمان که به نورمن می‌نگرند، با شخصی دیگر که پنهان است و دیده نمی‌شود، روبه‌رو می‌شوند؟ 2/4

@naghdiism

موقعیت عجیبی‌ست؛
به کتابی که با شوقی بی‌مثال آن را خریده‌ای می‌نگری. به مباحثه‌هایی که با جدیت دنبال‌شان می‌کردی رجوع می‌کنی. به هرآن‌چه که در زندگی و روزمرگی برایت مهم بود می‌اندیشی. و سپس از خود شرم می‌کنی. تمام دوست‌داشتنی‌هایت بی‌ارزش و کودکانه جلوه می‌کنند. هرآن‌چه در مشت گرفته‌ای مانند شن روان از لابه‌لای انگشتانت می‌گریزد و مشتت پوچ می‌شود، پوچ می‌شوی.

گویی از آن لحظات خاصی‌ست که نعمت بصیرت را برای همه و تو گسترانده‌اند که سرگرمی و لهو بودن دنیا را با چشمان خود ببینی. از آن لحظاتی‌ست که چیزی جز حقیقت نمی‌ماند و ارزشی ندارد و هرچه غیر آن رنگ می‌بازد.
قبل‌ها می‌دانستی که این لحظات گذرا هستند و تو، دوباره می‌توانی سرگرم بیهودگی‌های خود شوی. اما این روزها گمان می‌کنی که داری به انتهای داستان می‌رسی. احساس می‌کنی هرچه پیش می‌روی فرصت‌هایت کم‌تر و زنگ تفریح‌هایت کوتاه‌تر می‌شوند و سرانجام به جایی می‌رسی که دیگر وقت انتخاب است.

می‌ترسی و دلت خالی می‌شود. می‌دانی که هنوز آماده نیستی. بارت زیادی سنگین است و قلبت آکنده از تردید. و بابت آن تردیدها از خود بیزار می‌شوی. اما بیزاری برای رهایی کافی نیست و تنها رنج تو را می‌افزاید. چراکه نه امکان بازگشت داری و نه عزمی برای پیش رفتن و در تعلیق خود گرفتار می‌شوی...

@naghdiism

@naghdiism

@naghdiism